Ανακοίνωση με την οποία γνωστοποιεί ότι επαναφέρει το αίτημα μετονομασίας της οδού Γλάδστωνος σε Ζακ Κωστόπουλου, εξέδωσε η δημοτική παράταξη Ανοικτή Πόλη. «Το γράμμα που έστειλε η μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου στο παιδί της, με αφορμή τα χθεσινά τριακοστά όγδοα γενέθλιά του, μας συγκλόνισε», αναφέρει μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση.
«Επαναφέρουμε την πρότασή μας, θέλοντας να συμβάλουμε ώστε η αναγνώριση αυτού του συλλογικού τραύματος της πόλης να μετασχηματιστεί σε έμπνευση για τους αγώνες του σήμερα και του μέλλοντος, για μια κοινωνία δικαιοσύνης, χωρίς αποκλεισμούς».
Υπενθυμίζεται ότι η πρώτη πρόταση για τη μετονομασία της οδού στην οποία δολοφονήθηκε ο Ζακ Κωστόπουλος είχε κατατεθεί από την Ανοιχτή Πόλη το 2019 χωρίς η πλειοψηφία του δημοτικού συμβουλίου της Αθήνας επί Κώστα Μπακογιάννη να την κάνει αποδεκτή.
Το συγκινητικό μήνυμα της μητέρας του Ζακ
Η μητέρα του Ζακ Κωστόπουλου την Πέμπτη 22 Αυγούστου, γενέθλια ημέρα του παιδιού, του έγραψε ένα συγκινητικό κείμενο.
«Γ Ε Ν Ε Θ Λ Ι Α
Σήμερα θα γινόσουν 39. Οι φίλοι σου θα οργανωναν ένα πάρτυ έκπληξη για να γιορτάσετε τα γενέθλια σου. Θα γινοταν ίσως σε κάποια από τις αγαπημένες σου παραλίες στον τόπο που μεγάλωσες στην Κιρρα/Ιτέα. Θα ήταν μετά τη δύση του ήλιου , πάνω στα βότσαλα, με θέα τον Κορινθιακο.
Όταν εμφανιζόταν η τούρτα θα έκλαιγες από χαρά κι ευγνωμοσύνη και θα ένιωθες την αγάπη των φίλων σου να σε αγκαλιάζει. Πάντα σε συγκινούσε η ανθρώπινη επαφή, τα ειλικρινή συναισθήματα, το δόσιμο και το νοιαξιμο μεταξύ των ανθρώπων.
Θα χορευες κάτω απ’ τα αστέρια και η καρδιά σου θα πλημμύριζε από ευτυχία γιατί ήσουν ζωντανός, τα είχες καταφέρει για άλλον ένα χρόνο. Θα έβαζες στην άκρη του μυαλού σου όλες τις δυσκολίες και τους πόνους σου και θα κρατούσες άσβεστη την ελπίδα για το καλύτερο. Για περισσότερη ελευθερία, περισσότερα δικαιώματα, περισσότερη ζωή.
Ξέρεις παιδί μου η φυσική σου παρουσία έχει χαθεί αλλά ζεις με πολλούς τρόπους ανάμεσα μας. Σε νιώθουμε, σε διαβάζουμε, σε ακούμε και δεν ξεχνάμε ό,τι ζήσαμε μαζί, γιατί όπως είπε και η Μaya Aggelou “Οι άνθρωποι μπορεί να μη θυμούνται τι έκανες ή τι τους είπες αλλά πάντα θα θυμούνται πως τους έκανες να αισθανθούν.”
Ήσουν ένα δώρο στις ζωές πολλών ανθρώπων, κυρίως εκείνων που υπέφεραν και αγωνίζονται να επιβιώσουν και να χωρέσουν σε τούτο τον άδικο κόσμο. Ήσουν το χέρι που ακουμπούσε τον μελλοθανατο, το στόμα που μιλούσε για καλοσύνη και αποδοχή, η πένα που έγραφε και διεκδικούσε, το χαμόγελο που φώτιζε σκοτάδια, το βλέμμα που ακτινοβολουσε ευγένεια και συμπόνια.
Άνθρωποι σαν εσένα δεν χάνονται ποτέ γιατί έχουν αφήσει ανεξίτηλα σημάδια πίσω τους. Έχουν ριζώσει σε μάτια και καρδιές, έχουν γίνει ανάσα και αίμα, ψωμί και νερό, σπόρος και δροσιά.
Παιδί μου, η απόσταση μεταξύ μας είναι αγεφυρωτη αλλά η αγάπη φτάνει παντού.Till we meet again. Somewhere, somehow.
Η μαμά»
