Πριν δέκα μέρες (21/11/24) ο στενός σύμβουλος και σε όλες τις περιστάσεις συνομιλητής του Αλέξη Τσίπρα -εξ ου και θεωρείται συχνά «φωνή του»- Θανάσης Καρτερός έγραφε στην εφσυν με περισσή βεβαιότητα, που αποδείχθηκε τελικά θλιβερή φενάκη, ένα άρθρο με τίτλο «γιατί ο ναύαρχος Αποστολάκης ΔΕΝ θα γίνει… ναυαρχούκος».
Κανείς δεν κατάλαβε τότε πόθεν αντλεί αυτή τη βεβαιότητα ο Καρτερός.
Πολλοί έσπευσαν να πουν ότι δεν διάβασε καλά τη δήλωση που είχε κάνει τρεις μέρες πριν το άρθρο αυτό, ο Αποστολάκης για το κατάντημα του ΣΥΡΙΖΑ. Αν την είχε διαβάσει καλά και την είχε καταλάβει ίσως θα αντιλαμβανόταν ότι το… καράβι είχε ήδη αποπλεύσει.
Ο Αποστολάκης μιλούσε τότε για «αντιδημοκρατικές διαδικασίες, ασέβεια και περιφρόνηση της βούλησης της βάσης της παράταξης».
Τι (ΔΕΝ) κατάλαβε απ’ όλα αυτά ο Καρτερός; Ή καλύτερα, τι τον μπέρδεψε τον Θανάση και έβαλε με τόση σπουδή και αφελή βεβαιότητα, αυτό το συμπέρασμα; Μα ότι ο Αποστολάκης έλεγε ότι θα ακούσει τον Τσίπρα πρώτα και μετά θα αποφασίσει.
Κι ο Θανάσης νόμισε ότι ο Τσίπρας, ως άλλος γητευτής αλόγων και άλλων συμπαθών τετράποδων θα έπειθε τον Αποστολάκη και θα τον κουνούσε σαν… μαριονέτα όπως, ίσως, άλλους.
Όταν ο Αποστολάκης βάζει αυτά τα θέματα που έβαλε, ζητά προφανώς κάτι περισσότερο από ένα τηλεφώνημα τύπου «μείνε γιατί εγώ σε έβαλα, την άλλη εβδομάδα θα είμαστε στο 8%».
Ένας άνθρωπος που θέτει τέτοια θέματα δημοκρατίας για το κόμμα, θέλει τουλάχιστον μία δημόσια συγνώμη από αυτό το κόμμα, μία έμπρακτη καταδίκη αυτών που έγιναν στο Γκάζι και τις κεντρικές επιτροπές.
Αλλά, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν διάθεση για τέτοια mea culpa.
Κι έτσι ο Θανάσης ο Καρτερός την πάτησε, νομίζοντας ότι οι θάλασσες είναι δικές του και κατευθύνει τα καράβια κατά πώς το επιθυμεί.
Αφού ο Θανάσης ο Καρτερός αποθεώνει σε εκείνο το άρθρο μνημείο «κουβά», πείθοντας τον εαυτό του ότι αυτό που θέλει είναι και η αλήθεια, βάζει καλού κακού και μία ύστατη γραμμή άμυνας: «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ», γράφει, «δεν τον εκφράζει σήμερα, θα ήταν πράξη εντιμότητας να αποχωρήσει από αυτόν». Και να δώσει την έδρα στο κόμμα δηλαδή.
Λες και οι έδρες ανήκουν σε ένα κόμμα υπεράνω κριτικής, εσαεί δικαιούχο των πάντων και απλά οι υποψήφιοι… συμπληρώνουν τα ψηφοδέλτια – θα είναι πιθανόν ο ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο κόμμα παγκοσμίων που θα ανακαλύψει ψηφοδέλτια χωρίς υποψηφίους! Εδώ έκανε συνέδριο χωρίς συνέδρους, εκεί θα κολλήσει, θα πει κάποιος και θα έχει δίκιο.
Αλλά πάμε στο θέμα μας:
Στην πραγματικότητα το άρθρο ήταν μία απεγνωσμένη κίνηση να εγκλωβιστεί ο Αποστολάκης – λες κι είναι σαν τον… ναυαρχούκο στο «δεσποινίς διευθυντής» που κόλλησε το καράβι στον Ισθμό.
Τον αποθέωνε μπας και τον κοιμίσει σαν τα απαλά κύματα που χτυπάνε, σχεδόν μελωδικά το σκαρί.
Και μόλις ο Ναύαρχος (με κεφαλαίο Ν) έδειξε ότι δεν καταλαβαίνει από ρεσάλτα και άλλα πειρατικά κόλπα μίας παρέας, που κάνει το αφεντικό στο λιμάνι, βγήκαν τα νύχια από την Κουμουνδούρου.
Αλλά, ο Ναύαρχος δεν χρειάζεται την αναγνώριση του Καρτερού ή άλλου κομματικού παραγοντίσκου για να παραμείνει Ναύαρχος. Και κυρίως πιστός στις δημοκρατικές αρχές του.
