Δεν μας έφταναν όλα τα άλλα, έχουμε και τους Ντεγκρέδες. Τους απογόνους του Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ, οι οποίοι αποφάσισαν ότι θέλουν ελληνική ιθαγένεια και διαβατήρια και, ως εκ τούτου, δήλωσαν και επώνυμο, το οποίο δεν διέθεταν μέχρι τώρα.
Πρόκειται για γόνους μιας (κάποτε βασιλικής) οικογένειας, η οποία, επί καμιά δεκαπενταριά δεκαετίες, απομύζησε ποικιλοτρόπως τη χώρα εκπροσωπώντας συνήθως τα συμφέροντα οποιουδήποτε άλλου εκτός από τα δικά της.
Στη δε τελευταία φάση της κατάφερε να κατρακυλήσει στην αυτογελοιοποίηση (όπως πολύ γλαφυρά περιέγραψε το πρόσφατο ντοκιμαντέρ του Αλέξη Παπαχελά «Σκοτεινή δεκαετία 1964-1974»). Μόνο που της αυτογελοιοποίησης προηγήθηκαν πολιτικά εγκλήματα που οδήγησαν στη χούντα – η τελευταία, αλλά μεγάλη, ζημιά που προκάλεσε η εν λόγω οικογένεια στη χώρα.
Οι γόνοι, λοιπόν, για λόγους που οι ίδιοι γνωρίζουν, αποφάσισαν ότι δεν επιθυμούν πια να σουλατσάρουν διεθνώς ως ανεπώνυμοι δήθεν πρίγκιπες ενός δήθεν θρόνου από τον οποίο την είχε κοπανήσει οικειοθελώς ένας δήθεν βασιλιάς, ο οποίος έκανε το μοναδικό αποτυχημένο πραξικόπημα αρχηγού κράτους στην Ιστορία.
Θέλουν, ως φαίνεται, να αγκυροβολήσουν στην Ελλάδα θεωρώντας ότι πλέον βρήκαν την «Ιθάκη» τους. Μόνο που και αυτό ακόμη το κάνουν δηλώνοντας απρεπώς ένα επώνυμο (Ντε Γκρες = της Ελλάδας) που παραπέμπει σε τίτλο ευγενείας, κάτι που δεν απαγορεύεται μόνο από το σύνταγμα, αλλά και από τους κανόνες… αισθητικής.
Ουδείς προφανώς μπορεί να ξέρει εάν τα πρόσωπα αυτά έχουν πολιτικές βλέψεις. Ίσως, ενθαρρυμένοι από τον περιορισμένο κύκλο των θαυμαστών του τεθνεώτος πατρός τους, να έχουν πειστεί – και αυτοί… – ότι μπορούν να σώσουν τη χώρα ένας θεός ξέρει από τι, ακόμη και αν κανείς δεν τους το ζήτησε.
Το αν, πάντως, έχουν πολιτική φιλοδοξία μικρή σημασία έχει. Τα τελευταία χρόνια ουκ ολίγοι «άκυροι» τύποι διεκδίκησαν πολιτικό ρόλο – άλλοι με πρόσκαιρη, άλλοι με μικρή και άλλοι με… μηδαμινή επιτυχία. Ούτε οι πρώτοι θα είναι οι Ντεγκρέδες ούτε οι τελευταίοι.
Πάντως, πέρα από την αυτονόητη διαπίστωση ότι δεν κινδυνεύει η δημοκρατία από την παρουσία τους, έχει όντως ενδιαφέρον το αν πρόκειται να έρθουν στην Ελλάδα για μπίζνες – αρκεί αυτές να γίνουν μακριά από το Τατόι και χωρίς τη συνέργεια του κράτους – ή για να παραστήσουν τους πολιτικούς ή απλώς για να έχουν μια βάση δραστηριοτήτων.
Αν επιλέξουν πάντως τον δρόμο της πολιτικής, τα πρωινάδικα και τα σόσιαλ μίντια θα έχουν τον πρώτο λόγο – για κάτι τέτοια ζουν άλλωστε. Όσο για την κατάληξη; Ας ρωτήσουν, όσο είναι καιρός, και κάτι άλλους που τα πέρασαν προσφάτως…
