Στις 16 Αυγούστου του 2005 η Βίκυ Μοσχολιού άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 62 ετών, ύστερα από άνιση μάχη που έδωσε με τον καρκίνο.
Με αφορμή τα 19 χρόνια από τον θάνατό της, το προφίλ στο Instagram που φέρει το όνομα του φωτογράφου, Κλεισθένη Δασκαλάκου, δημοσίευσε για πρώτη φορά, ένα ασπρόμαυρο σπάνιο στιγμιότυπο από συνάντηση της Βίκυς Μοσχολιού με τον Γρήγορη Μπιθικώτση, τον Σταμάτη Κόκοτα και τον Σταύρο Ξαρχάκο.
«Σαν σήμερα στις 16 Αυγούστου 2005 φεύγει από κοντά μας η αγαπημένη σε όλους μας τραγουδίστρια Βίκυ Μοσχολιού η οποία θεωρείται από τις καλύτερες ερμηνεύτριες του Ελληνικού τραγουδιού. Το @studio_kleisthenis την θυμάται με μια αδημοσίευτη φωτογραφία με το φακό του Κλεισθένη μαζί με τον Γρήγορη Μπιθικώτση, Σταμάτη Κόκοτα και Σταύρο Ξαρχάκο. Ο Κλεισθένης πέρα από συνεργάτης της υπήρξε και πολύ καλός της φίλος μέχρι το τέλος» αναφέρεται στη λεζάντα.
Οι τελευταίες της επιθυμίες
Μιλώντας στην εφημερίδα Espresso, η κόρη της, Ευαγγελία Δομάζου, αποκάλυψε -έπειτα από 13 χρόνια από τον θάνατο της μητέρας της- τη συζήτηση που είχε η μεγάλη ερμηνεύτρια με τις κόρες της λίγο πριν το τέλος.
«Ήξερε πλέον και η ίδια ότι βάδιζε προς το τέλος της. Θυμάμαι, κλαίγαμε εγώ και η αδερφή μου, αγκαλιασμένες. Μας λέει: “Κοιτάξτε, εγώ σε λίγο θα φύγω. Θέλω να είστε αγαπημένες και να δίνετε ελεημοσύνη στον κόσμο”. Μας ρώτησε τι θα κάνουμε με το σπίτι της Πάρνηθας και της είπαμε ότι πρέπει να το πουλήσουμε. “ναι παιδιά μου, να το πουλήσετε. Μη σας φάει αυτό το σπίτι”, ήταν η απάντησή της. Έπειτα μας είπε πώς ήθελε να γίνει η κηδεία της. Μας ζήτησε συγκεκριμένο νεκροθάφτη που τον γνώριζε, μας ζήτησε συγκεκριμένο ξύλο για την κάσα της και μας είπε ότι δεν ήθελε ν’ ακουμπήσει κανένας λουλούδια πάνω στο φέρετρο. Το μόνο που ήθελε ήταν ένας σταυρός από λευκά τριαντάφυλλα που θα έγραφε πάνω “οι κόρες σου, τα εγγόνια σου”» είπε και πρόσθεσε:
«Επίσης, ήταν επιθυμία να μην ανοιχτεί το φέρετρο, γιατί ήθελε ο κόσμος να τη θυμάται όπως όταν ήταν στις δόξες της. Μας ζήτησε να την θάψουμε στο Α’ Νεκροταφείο με όλες τις τιμές, να την ακολουθούν μπουζουκάκια στο δρόμο για την τελευταία της κατοικία και πριν γίνει η νεκρώσιμος ακολουθία να την πάμε στο μοναστηράκι, στα Μέγαρα, για να τη διαβάσει και η γιαγιά Ελισάβετ, η οποία ήταν ηγουμένη εδώ. Εγώ και η αδερφή μου βέβαια κλαίγαμε συνεχώς και δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε από πού αντλούσε όλη αυτή τη δύναμη. Κι εκείνη μας είχε αγκαλιά και προσπαθούσε να μας ηρεμήσει λέγοντας: “Μην κλαίτε. Τώρα είναι όλα καλά. Μετά θα έρθουν τα δύσκολα που πρέπει να αντιμετωπίσετε”. Με την αδερφή μου εκπληρώσαμε όλα όσα μας ζήτησε».
