Για τη συναυλία για τα Τέμπη στο Καλλιμάρμαρο και όχι μόνο μίλησε ο Σωτήρης Τσαφούλιας στην εκπομπή «Χαμογέλα και Πάλι» του Mega.
Ο σκηνοθέτης μίλησε για τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις αλλά και τα νέα παιδιά και τι πιστεύει ότι μπορεί να φέρει την αλλαγή.
«Την ελπίδα αυτή δεν μπορείς να την αφήσεις με τίποτα, αν δεχθούμε πως δεν θα αλλάξει ποτέ κάτι, ποιο είναι το νόημα. Και “κρατάω” γιατί πιθανόν να απασχολήσει την κουβέντα μας μετά, το θέμα της πιτσιρικαρίας και όλα αυτά που συμβαίνουν και με την νεολαία και με την βία και όλο αυτό το κομμάτι που συμβαίνει τριγύρω μας. Ας ελπίσουμε ότι θα αλλάξει κάτι, το θεωρώ λίγο δύσκολο να σου πω την αλήθεια. Απλά δεν πρέπει να χαθεί ούτε η ελπίδα, ούτε η προσπάθεια ούτε η πίστη γι αυτή την αλλαγή», επισήμανε.
»Για μένα η τηλεόραση έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι αυτό. Δεν μπορείς ας πούμε να διαφημίζεις από το πρωί μέχρι το βράδυ μπέργκερ και μετά να αναρωτιέσαι γιατί έχει ανέβει η χοληστερίνη στον γενικό πληθυσμό. Βλέπουμε την πραγματική βία, από το πρωί μέχρι το βράδυ λούπα. Πόσες φορές είδαμε τον Αντώνη να πνίγεται, πόσες φορές πρέπει να δει ο πατέρας της 14χρονης στην Γλυφάδα να κοπανάνε την κόρη τουw Όταν κάτι το βλέπεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, εξοικειώνεσαι μαζί του, δεν σου κάνει εντύπωση. Και βλέπουν και τα νέα παιδιά που η τηλεόραση πάντα ήταν ένα μέσο καταξίωσης, ότι για να βγεις εκεί κάτι πρέπει να έχεις να πεις…», συνέχισε -μεταξύ άλλων- ο Σωτήρης Τσαφούλιας.
«Βλέπουμε δημοσιογράφους, παρουσιαστές, επιχειρηματίες να καταδικάζουν την κακοποίηση των γυναικών εκτός αν το έχει κάνει φίλος τους. Να καταδικάζουμε την κακοποίηση των παιδιών εκτός αν τα έχει βιάσει ο ομόσταυλός μας φίλος μας, συνεργάτης μας. Βλέπουν τα παιδιά δρόμους στην Κρήτη, στην Αθήνα να σκοτώνονται και οι δρόμοι να μην φτιάχνονται. Να μπαίνει ένας 17χρονος στην φυλακή αλλά όχι ένας υπουργός για 57 θανάτους στα Τέμπη. Και να τον χειροκροτούμε στην Βουλή, βεβαίως, και “δεν ενδιαφέρει και κανέναν το θέμα των Τεμπών”. Εμείς τώρα ως σκεπτόμενοι -εντός εισαγωγικών άνθρωποι- πρέπει να κοιτάξουμε αυτή τη νεολαία και να τους πούμε “τα φύλα είναι δυο;”. Αυτό θα πούμε στα παιδιά μας; Για ποιο από τα προβλήματα που ανέφερα τώρα ευθύνονται τα παιδιά με τα κόκκινα και τα μπλε μαλλιά», τόνισε.
«Τα πάντα έχουν όρια ακόμα και η σάτιρα»
Ο Σωτήρης Τσαφούλιας αρνήθηκε αρχικά να αναφερθεί για τον Μάρκο Σεφερλή, καθώς όπως είπε δεν έχει παρακολουθήσει την παράστασή του.
«Θα τοποθετηθώ γιατί γενικά δεν αποφεύγω να τοποθετούμαι. Δεν μπορώ να έχω γνώμη για το νούμερο του Μάρκου Σεφερλή, γιατί δεν έχω δει την παράσταση και δεν μπορώ να δημιουργήσω μια γνώμη από αποσπασματικά βίντεο που βλέπω, γιατί γνωρίζω τη δύναμη του μοντάζ και δεν ξέρω τι έχει μονταριστεί. Δεν θεωρώ ότι εγώ είμαι ειδικός, εφόσον δεν έχω δει την παράσταση να κάνω μια γενική τοποθέτηση για το τι είναι η σάτιρα και πότε η σάτιρα δεν είναι σάτιρα και είναι διακωμώδηση».
Επιπλέον, υπογράμμισε ότι η σάτιρα πρέπει να έχει όρια και πρέπει να βάζει στο στόχαστρο θεσμούς, ενώ το άτομο που σατιρίζει οφείλει να πραγματεύεται ανθρώπους υψηλότερα κοινωνικά από το ίδιο:
«Θεωρώ ότι τα πάντα έχουν όρια. Το θέμα είναι ποιος τα θέτει και ποιος τα ξεπερνά ή όχι. Η σάτιρα πρέπει, όπως έχει πει σωστά ο Γιάννης Μπέζος να έχει μια ποιητική, για μένα η σάτιρα πρέπει να χτυπάει θεσμούς ή τρόπους σκέψης και όχι ανθρώπους και εννοείται ότι η σάτιρα πρέπει να χτυπά κάτι που είναι ψηλότερα από αυτόν που το σατιρίζει. Ο Χάρρυ Κλυνν δεν τα έβαζε με τον περιπτερά, αλλά με πρωθυπουργούς, πάνω από εκείνον. Αν “κατέβαινε” θα τα έβαζε με μια νοοτροπία, π.χ. τη νοοτροπία να χτίζεις πάρκινγκ και να παρκάρεις το αμάξι σου απέξω. Δεν έμπαινε σε πρόσωπα και καταστάσεις».
Τέλος, ο Σωτήρης Τσαφούλιας σημείωσε ότι η σάτιρα δεν πρέπει να εξαιρεί καμία κοινωνική ομάδα, όμως όταν εκείνη έχει κερδίσει ίσα κοινωνικά δικαιώματα.
«Θεωρώ πιο τραγικό σε μία θεατρική διαδικασία, είτε είναι σάτιρα είτε κωμωδία είτε αναψυκτήριο, να υπάρχει επιστημονική παρέμβαση από σκηνής παρά το νούμερο αυτό καθαυτό. Από την άλλη, πρέπει η σάτιρα να αγγίζει καταστάσεις ή θεσμούς παγιωμένους, όχι που τώρα ψάχνουν τη θέση τους στον χώρο. Δηλαδή αν εγώ δεν έχω δικαίωμα ψήφου και κάνω μια προσπάθεια να αποκτήσω, δεν μπορείς να σατιρίζεις εμένα που δεν έχω αποκτήσει το δικαίωμα ψήφου ακόμα. Άσε να εγκαθιδρύσω το δικαίωμά μου και βάλε με στη σάτιρα, γιατί στη σάτιρα δεν πρέπει να εξαιρείται κανείς. Η σάτιρα δεν είναι ρατσιστικό μέσο, να εξαιρεί τον ανάπηρο, τον μαύρο, τον γκέι, τον στρέιτ. Η σάτιρα δεν είναι ρατσιστική, τους εμπερικλείει όλους, αλλά εφόσον τα δικαιώματά τους είναι παγιωμένα».
