Τώρα, που στη διάρκεια του τυφώνα Μίλτον στη Φλώριδα αναμένονταν ημερήσιες βροχές 300 και βάλε χιλιοστών, κάτι δηλαδή αντίστοιχο με τις ετήσιες βροχοπτώσεις στην Αττική (!), ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός (1919-1998) μας έκανε εκ των υστέρων να σκεφθούμε τον στίχο του τίτλου, αγνοώντας ίσως τις πολλαπλές ερμηνείες του: τόσο αυτές που τρέχουν στην πραγματική και προβλέψιμη ζωή όσο και τις δυνητικές, που υπερβαίνουν τον ορίζοντα κάθε ανθρώπου.
Παρά τα διαδραματιζόμενα στη Φλώριδα, υπάρχει η γενική τάση αύξησης της ξηρασίας, υπάρχει η γενική τάση ανισοκατανομής των βροχοπτώσεων, υπάρχει η τάση αύξησης των γεωτρήσεων.
Υπάρχει ένας πόλεμος κατά της ερημοποίησης, που για την ώρα χάνεται, όπως ανέλυε η Ελένη Μπριασούλη.
Δικαίως το ΣτΕ με την απόφαση 2519/2022 αναφέρεται στη διακήρυξη της ίδιας της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 2000/60 ότι «το ύδωρ δεν είναι εμπορικό προϊόν» και σημειώνει ότι «από τις διατάξεις της Οδηγίας και τον σκοπό της, συνιστάμενο στη διασφάλιση της ποιότητας του ύδατος και στη διαχείριση αυτού όχι ως εμπορικού προϊόντος, αλλά ως κοινωφελούς αγαθού, προκύπτει ότι η εθνική πολιτική παροχής υπηρεσιών ύδρευσης, συμπεριλαμβανομένης και της τιμολόγησης αυτών, σχεδιάζεται από τα κράτη – μέλη ως πολιτική παροχής υπηρεσιών κοινής ωφέλειας, με βασικό κριτήριο την επίτευξη των περιβαλλοντικών στόχων της εν λόγω Οδηγίας για την προστασία των εσωτερικών, επιφανειακών και υπόγειων υδάτων».
Από την άλλη πλευρά μπορεί να πει κάποιος με τον πλέον κυνικό τρόπο ότι δεν υπάρχει Οδηγία ή ρύθμιση ή οποιαδήποτε άλλη θέσμιση που να μην έχει καταστρατηγηθεί – αν και αυτό είναι άλλο θέμα, δηλαδή θέμα της αξιοπιστίας του κράτους.
Μέσα στα μέτρα κατά της ξηρασίας συμπεριλαμβάνονται τα συστήματα άντλησης θαλάσσιου νερού και μετατροπής του σε πόσιμο με ανεμογεννήτριες μικρές, που μεταφέρονται από τη μια στην άλλη θέση, που δεν έχουν σχέση με τις τωρινές τερατώδεις ανεμογεννήτριες.
Για το ζήτημα αυτό είχα παρακολουθήσει το 2015 ομιλίες στην Αίγινα από τον καθηγητή Βατίστα, πλήρως κατανοητές και κινούμενες στη σφαίρα του εφικτού. Και φυσικά ένα μέσο είναι η ανακύκλωση του νερού, που ακόμη αναμένει την εφαρμογή της στην Ελλάδα.
Το διάδοχο arpaxocolarium
Το διάδοχο σχήμα που προτείνουν έμμεσα ή σιωπηρά οι δυνάμεις της ιδιωτικοποίησης στον λαό είναι το να πληρώνει το κόστος συν το κέρδος του επενδυτή.
Επειδή όλο αυτό δεν καταπίνεται πολύ εύκολα, επειδή εκ πρώτης όψεως εμπεριέχει επιβάρυνση των καταναλωτών, τονίζεται ότι ο επενδυτής άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του θα επιληφθεί του κόστους και θα το μειώσει: θα το μειώσει με μέτρα δραστικά, που θα αγγίζουν τη συλλογή νερού και όλες τις φάσεις της διαχείρισής του.
Φυσικά δεν λαμβάνεται υπόψη το γεγονός ότι περισσότερο από το 80% του νερού κατευθύνεται για γεωργικές χρήσεις, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι:
Κάτι που το κράτος δεν τολμά να κάνει – δηλαδή να επιβαρύνει τους αγρότες – θα τολμήσει ο επενδυτής να κάνει, και μάλιστα από θέση μονοπωλιακή…
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα ανατρέπει συλλογισμούς και σχέδια περασμένων εποχών κι έτσι δημιουργεί μια αίσθηση ματαιότητας κάθε συλλογισμού και κάθε σχεδίου.
Λόγου χάρη το νερό της Ψυττάλειας, που εμφιλοχωρούσε σε όλα τα προγράμματα των «δημοκρατικών» πολιτικών οργανώσεων εδώ και 40 χρόνια:
Γι’ αυτό το νερό, που συνολικά έφθανε το ύψος των 700.000 κυβικών μέτρων, είχε προβλεφθεί επίσημα (2011) η δημιουργία πιλοτικού σχεδίου για την απόληψη 14.000 κυβικών μέτρων, αλλά το σχέδιο έμεινε στα χαρτιά…
Ο ορθολογισμός στη χρησιμοποίηση του νερού, δηλαδή η μείωση των διαρροών δικτύου, ήταν επίσης στο στόχαστρο των πολιτικών δυνάμεων.
Προκειμένου για την αγροτική κατανάλωση, ορθολογισμός σήμαινε πριν απ’ όλα όχι κανονάκι για τις αρδεύσεις εν ώρα μεσημεριού!
● Σήμαινε επίσης όχι άντληση νερού από τα βάθη, επειδή υπήρχε το ενδεχόμενο της υφαλμύρωσης.
● Σήμαινε ότι η αγροτική παραγωγή, αντί να στραφεί σε έργα εκτροπών, έπρεπε να στραφεί στις προσαρμοσμένες καλλιέργειες – στις καλλιέργειες ειδών που η παραγωγή τους χρειάζεται λίγο νερό, κοντολογίς στην υπεύθυνη κατανάλωση – κι αυτό ήταν συνθήκη που υπήρχε στον λόγο αρκετών πολιτικών σχηματισμών…
Τελικά και αυτός ο ορθολογισμός έμεινε στο ράφι…
Αντίστοιχα στον αστικό χώρο προτεινόταν η αντιστρόφως ανάλογη τιμολόγηση του νερού, ώστε να περιορίζονται οι τυχόν «πολυτελείς χρήσεις» (γκαζόν κ.λπ.) προς όφελος της λαϊκής κατανάλωσης.
Τώρα η κυβέρνηση πετάει αυτό τον ωφέλιμο επί της ουσίας λόγο στα σκουπίδια και μέσω της ανεύρεσης επενδυτή αναμένει λύσεις. Ματαιοπονεί οπωσδήποτε – χωρίς να έχει οποιεσδήποτε εγγυήσεις…
«Η ιδιωτικοποίηση δεν είναι απαραίτητο να λέγεται ιδιωτικοποίηση» (in.gr, 20.3.23) λέει σε ένα άρθρο του ο Παναγιώτης Σωτήρης. Αναμένεται να δούμε την ορολογική ευρηματικότητα της κυβέρνησης – ή των κυβερνήσεων…
Διαβάστε επίσης
Τουρκικές πηγές: Δεν γίνεται οι διαφορές με την Ελλάδα να περιοριστούν σε ένα θέμα
Συνάντηση Μητσοτάκη – φον ντερ Λάιεν στην Πάφο: Το μεταναστευτικό στο επίκεντρο των συνομιλιών
