Επί δύο ώρες και κάτι, τέσσερις άνθρωποι, που διεκδικούν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν βρήκαν μία συγνώμη να πουν προς τον προοδευτικό κόσμο για τα όσα έγιναν στο Γκάζι με το συνέδριο παρωδία. Για τις εικόνες ντροπής και την ταλαιπωρία χιλιάδων ανθρώπων και την προσβλητική συμπεριφορά ακόμα και σε αγωνιστές, που αφιέρωσαν τη ζωή τους στην Αριστερά.
Για τις αντιδημοκρατικές μεθόδους δεν περιμένουμε να παραδεχθούν κάτι, αλλά έστω για τα υπόλοιπα θα μπορούσαν αν είχαν στοιχειώδη ενσυναίσθηση και αντίληψη. Να πουν μία συγνώμη για την κακή οργάνωση έστω, για τον προβληματικό χώρο και για το γεγονός ότι στην προσπάθεια να αντιμετωπίσουν τον Στέφανο Κασσελάκη έβαλαν στο τσουβάλι δικαίους και αδίκους.
Ότι άφησαν ουσιαστικά εκτός συνεδρίου μέλη και στελέχη, νόμιμα εκλεγμένους συνέδρους, που δεν ήταν κατ’ ανάγκη με τον Κασσελάκη και σε κάθε περίπτωση ήταν υποχρέωση του κόμματος να τους διασφαλίσει το δικαίωμα της συμμετοχής. Αλλά φαίνεται η ενοχή δεν τους επέτρεψε ούτε μισό… mea culpa.
Επί δύο ώρες και κάτι διεξήχθη μία συζήτηση που ελάχιστα ενδιαφέρει τον ευρύτερο προοδευτικό κόσμο, ή την κοινωνία γενικότερα.
Οι τοποθετήσεις ακούγονταν σαν… «μουσική δωματίου» – ενδιέφεραν μόνον όσους είναι στο «δωμάτιο» του κόμματος. Το ομολόγησε με πάσα ειλικρίνεια ο Σωκράτης Φάμελλος. Το ζητούμενο είναι να διασωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, το “σπίτι τους”. Η κοινωνία ελάχιστα ενδιαφέρει – αλλά ούτε και ενδιαφέρεται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί πλέον εδώ και καιρό σημείο αναφοράς για τον προοδευτικό χώρο και το χθεσινό ντιμπέιτ δεν θα μπορούσε να αλλάξει αυτή την εικόνα και τη δυναμική.
«Φτωχό» και μίζερο, δίχως νέες ιδέες, δημιουργικές εντάσεις και ουσιαστικό διάλογο για τα μείζονα θέματα, επικεντρώθηκε κυρίως στις εσωτερικές αναζητήσεις και ισορροπίες, απευθύνθηκε στον μικρόκοσμο του… συριζαϊκού μικρόκοσμου και εξελίχθηκε σε ένα πληκτικό αυτοαναφορικό σόου, όπου ο καθένας ευλογούσε τα γένια του άλλου και όλοι μαζί ενός κόμματος που έχει μείνει σαν φάντασμα να θυμίζει με θλίψη την κυβερνώσα παράταξη που υπήρξε κάποτε και πλέον διατηρείται στην πολιτική ζωή για την αναπαραγωγή – και επαγγελματική επιβίωση – των γραφειοκρατών του και ενός κλειστού ιερατείου.
Ίσως το πιο ενδιαφέρον σημείο ήταν κάποιες φαρμακερές αιχμές που αντάλλαξαν στο τέλος οι κυριότεροι παίκτες, αποκαλύπτοντας και τα όρια που έχει η συνύπαρξή τους, τώρα που έφυγε ο «κοινός εχθρός».
Όσο για τους κερδισμένους, μέτρησα τρεις:
Τον Παύλο Πολάκη: Πιο πολιτικός και ηγετικός απ’ όλους. Δικαιολόγησε γιατί έφτασε μέχρι εδώ – έστω κι αν δεν είχε απαντήσεις για τα λάθη του.
Τον Στέφανο Κασσελάκη: Το ντιμπέιτ ήταν η εικόνα του πολύ παλιού ΣΥΡΙΖΑ, ενός ξεπερασμένου κόμματος σε παρακμή. Έδωσε λόγους για να φύγουν κι άλλοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και μην στραφούν στον ΣΥΡΙΖΑ όσοι ψάχνονται και αναζητούν έκφραση εναλλακτική στη συντηρητική διακυβέρνηση. Ο Κασσελάκης έχει κοινό και πρόσφορο έδαφος για να τους διεκδικήσει.
Τον Νίκο Ανδρουλάκη: Η σύγκριση των ντιμπέιτ και των εκλογικών διαδικασιών σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, είναι συντριπτική υπέρ του δεύτερου. Σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στο γεγονός ότι την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ διεκδίκησαν δύο γυναίκες, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ της… αυστηρής ποσόστωσης, ούτε μια!
Διαβάστε επίσης
Γιατί διέγραψε ο Πρωθυπουργός τον Αντώνη Σαμαρά;
