Η στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας, όπως έχετε ήδη διαβάσει στο σχετικό ρεπορτάζ του «Ποντικιού», είναι να πείσει ότι αποτελεί τη μόνη κυβερνητική λύση και να αντιπαραβάλλει διαρκώς τον εαυτό της με την κατακερματισμένη κεντροαριστερή αντιπολίτευση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό το επιχείρημα είναι βάσιμο, αλλά μόνο για όσο διάστημα ένα μεγάλο τμήμα του Κέντρου, παρά τη δυσφορία του για θέματα οικονομίας και καθημερινότητας, αμφισβητεί μεν την κυβέρνηση, αλλά δεν αποφασίζει να την αποκαθηλώσει. Εάν η κατάσταση σε αυτά τα κοινωνικά στρώματα γίνει αφόρητη, όλα αλλάζουν εύκολα.
Αυτό ακριβώς το στοιχείο έχει ενδιαφέρον και για την αντιπολίτευση και, κυρίως, το ΠΑΣΟΚ, το οποίο μέσα σε όλα τα άλλα έχει να αντιμετωπίσει ένα πλήθος κομμάτων στον ευρύτερο χώρο του.
Στην πραγματικότητα το εμπόδιο αυτό ξεπερνιέται μόνο με έναν τρόπο: εάν το Κίνημα ξεπεράσει το 20% στην εκτίμηση ψήφου και δείξει ότι διεκδικεί με αξιώσεις την εξουσία. Αν συμβεί αυτό και ταυτόχρονα έχει σχηματιστεί ένα αίτημα για απομάκρυνση της κυβέρνησης, τότε και οι ψηφοφόροι των μικρότερων κομμάτων θα έχουν σοβαρό κίνητρο να τα εγκαταλείψουν για χάρη ενός… μεγαλύτερου σκοπού.
