Είχα προχθές μια ενδιαφέρουσα συνάντηση και συζήτηση με τον Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη, και υποψήφιο στις εσωκομματικές εκλογές, για την επανεκλογή του στη θέση του Προέδρου. Δεν θα μείνω στη ζεστή και φιλική ατμόσφαιρα και στην έκφραση της ευχής για προσωπική επιτυχία του και για την ενίσχυση της ενότητας και της πολιτικής πορείας του ΠΑΣΟΚ, αλλά με αφορμή τη συνάντηση θα ήθελα να εκφράσω και να μοιρασθώ δημόσια μερικές σκέψεις μου, ως πολίτης αλλά και ως πρώην βουλευτής.
Παρά τα επιφαινόμενα και τα πολλά θετικά στα πενήντα χρόνια από τη συνεχή λειτουργία της Δημοκρατίας στην Πατρίδα μας, δυσκολεύομαι να υιοθετήσω τη βολική, επιθυμητή και αισιόδοξη προοπτική για το μέλλον.
Μπαίνουμε σ’ ένα κύκλο γενικευμένης πολιτικής κρίσης, που αργά ή γρήγορα θα παράξει αρνητικά αποτελέσματα για την ποιότητα της δημοκρατίας, τη γεωπολιτική και οικονομική ισχύ της χώρας μας και που ευθέως θα πλήξει περαιτέρω τον πυλώνα του κοινωνικού κράτους και των θεσμών, που εγγυώνται επί της ουσίας τη λειτουργία μιας δημοκρατίας, που δίνει πραγματικό περιεχόμενο στην έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισοπολιτείας και της ισονομίας για όλους τους πολίτες.
Η κυβέρνηση εδώ και πολύ καιρό έχει χάσει την πολιτική ηγεμονία και την, όποια, φρεσκάδα και δυναμική που παρουσίαζε στην πρώτη τετραετία και δημιουργούσε σε σημαντικό τμήμα των πολιτών την προσδοκία ότι θα προχωρούσε ένα σχέδιο Ευρωπαϊκού εκσυγχρονισμού, έστω από την κεντροδεξιά οπτική.
Το κυβερνητικό καράβι «μπάζει νερά», η κοινωνία το εμπιστεύεται όλο και λιγότερο και δεν το επιλέγει πλέον.
Μια κυβέρνηση σε αποδρομή, που αδυνατεί να επιλύσει και να αντιμετωπίσει σημαντικά προβλήματα της καθημερινότητας στην κοινωνία, που συσσωρεύονται κυρίως από δικές της πολιτικές επιλογές και δομικές αναποτελεσματικές λειτουργίες του κράτους.
Σε αυτή την περιρρέουσα κοινωνική και πολιτική ατμόσφαιρα, στους πολίτες με διαφορετικές ταχύτητες, διαμορφώνεται μια αίσθηση ανάγκης για μια μεγάλη ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ, που δεν θα περιορίζεται στην εναλλαγή της κυβέρνησης με κάποια άλλη, αλλά μια αλλαγή που θα φέρει πολιτικές και προγραμματικές τομές, οι οποίες θα ανατάσσουν και θα αναγεννούν την χώρα μας, με ορίζοντα δεκαετίας.
Ο τυφώνας της πολιτικής κρίσης, έχει θέσει σε πολιτική περιδίνηση πέρα από την κυβέρνηση, και την, τυπικά, αξιωματική αντιπολίτευση τον ΣΥΡΙΖΑ, μια εξέλιξη για την οποία κανείς δεν πρέπει να επιχαίρει.
Την ίδια ώρα, έχει ανοίξει διάπλατα η κοινωνική πόρτα και εισβάλει το τέρας του σκοταδισμού και της ακροδεξιάς με διαφορετικές εκδοχές και… προβιές.
Προφανώς όλα αυτά συντελούνται σ’ ένα τοπίο όπου κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΙΚΗ, μια χοάνη με τον μανδύα του σύγχρονου και της λάιτ πολιτικής όπου αλέθει το ουσιαστικό περιεχόμενο της και δημιουργεί τερατογεννήσεις δεξιά και αριστερά.
Σε αυτό το ζοφερό τοπίο στα πενήντα χρόνια από την 3η Σεπτέμβρη και την ίδρυση του, η ελληνική κοινωνία φαίνεται να δίνει πολιτικούς πόντους και να επανεπενδύει εναλλακτικές κυβερνητικές προσδοκίες στο ΠΑΣΟΚ. Αυτό που συμβαίνει δεν είναι τυχαίο, δεν είναι μια πράξη πολιτικής «απελπισίας» των πολιτών, δεν επιστρέφουν στο παλιό… και ας μη μπερδεύουμε την ιστορικότητα με την παλαιότητα.
Το ότι έχουμε τρία κόμματα με ιστορικό βάθος χρόνου ΚΚΕ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, μάλλον πιστώνεται στη Δημοκρατία μας, όσο αυτό και να μη συμβαδίζει με την «νεωτερικότητα» της «μεταπολιτικής», που αντί για κόμματα με ειδικό βάρος, εγγυητές και πυλώνες της δημοκρατίας, επιθυμεί πολιτικά μορφώματα του χεριού της, κάτι σαν φτερό στον άνεμο…
Το ότι το ΠΑΣΟΚ «είναι εδώ» ας μη τροφοδοτήσει νέες αλαζονικές συμπεριφορές, βιασύνη και λάθος ερμηνείες. Το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα της ιστορικής ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας που άντεξε στο χρόνο και την πίεση, που άλλαξε με πολύ συζήτηση και αυτοκριτική, που του πιστώθηκε η μεγάλη του συμβολή στα πενήντα χρόνια, αλλά και που τιμωρήθηκε αυστηρά, από τον ελληνικό λαό για τα αρνητικά και τα λάθη του. Μετά την κατάρρευση και… εξαΰλωση του, αν θέλουμε να είμαστε έντιμοι με την ιστορία, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τη μεγάλη συμβολή στην ανασυγκρότηση του, της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά και του σημερινού πρόεδρου Νίκου Ανδρουλάκη, προφανώς με πολλές αδυναμίες και λάθη αλλά κόντρα στο μισό ΠΑΣΟΚ που αναζητούσε πολιτική και εκλογική στέγη σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ.
Οι εκλογές στο ΠΑΣΟΚ, εκ των πραγμάτων αποκτούν τεράστια πολιτική και κοινωνική σημασία και οι υποψήφιοι κινούνται μέχρι αυτή τη στιγμή με έναν εξαιρετικό πολιτικό, κομματικό πολιτισμό. Προέχει η ενότητα του χώρου και τα υπόλοιπα έπονται. Θέτουν τα δικά τους διλήμματα, σεβαστά αλλά όχι πάντοτε και αποδεκτά. Οι εκλογές στο κόμμα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι «προκριματικές» για υποψήφιους πρωθυπουργούς, αλλά για την εκλογή προέδρου που θα εγγυηθεί την ενότητα και την παραπέρα ανάπτυξη του πολιτικού οργανισμού ως βασικού πυλώνα στη συγκρότηση ενός προοδευτικού συνασπισμού εξουσίας.
Πρώτα τα άλογα και μετά το κάρο.
Προέχει η πολιτική και η οργανωτική ενδυνάμωση της Παράταξης με άμεσες και παράλληλες συνεχείς πρωτοβουλίες συνεργασίες και συμπορεύσεις με άλλες πολιτικές δυνάμεις, πολιτικές κινήσεις προσωπικότητες και κοινωνικές συλλογικότητες για την συγκρότηση του μεγάλου συνασπισμού της Κεντροαριστεράς. Δεν πιστεύω στο δικομματισμό, εξάλλου δεν είναι πολιτικά ρεαλιστικός ως κυβερνητική εναλλαγή.
Η πολιτική γεωγραφία είναι πολύχρωμη, και μετά πενήντα χρόνια δημοκρατίας, είναι καιρός να περάσουμε στις κυβερνήσεις συνεργασίας, κάτι που πιστοποιεί την ενδυνάμωση της ποιοτικής μας δημοκρατίας.
Δεν υιοθετώ τον πολιτικό μανιχαϊσμό (άσπρο – μαύρο).
Αν ο προοδευτικός – συνασπισμός είναι απόρροια ενός αντιδεξιού ρεβανσιστικού μετώπου θα είναι αναποτελεσματικός, θα είναι θνησιγενής. Εξάλλου, όταν αυτό το έκανε επιτυχώς πολιτική στρατηγική ο Ανδρέας Παπανδρέου και τράβηξε τη γραμμή δεξιά – αντιδεξιά, υπήρχε πολιτικό και κοινωνικό περιέχομενο. Όπως μου έλεγε σε μια συζήτησή μας ο Κώστας Σημίτης, το έκανε για να φέρει στο προσκήνιο την υπόλοιπη μισή Ελλάδα, που για δεκαετίες ήταν αποκλεισμένη.
Οι εκλογές στο ΠΑΣΟΚ, πρέπει να είναι η επανεκκίνηση για τη συγκρότηση του μεγάλου εναλλακτικού κυβερνητικού συνασπισμού της Κεντροαριστεράς για την Αναγέννηση της Πατρίδας. Σε μια τέτοια προοπτική αξίζει κανείς να συμβάλει. Εξάλλου η προσωπική μου πολιτική ιστορία και διαδρομή σχεδόν τρεις δεκαετίες για τη δημιουργία της Μεγάλης Κεντροαριστεράς μου επιτρέπει να βλέπω τα πράγματα θετικά και να ΣΥΝΤΑΣΣΟΜΑΙ.
ΥΓ. Για όλους αυτούς τους λόγους, πριν λίγες μέρες, είχα με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Νίκο Ανδρουλάκη την πρώτη μας χειραψία σε μια προγραμματισμένη ενδιαφέρουσα συνάντηση – συζήτηση, στη Θεσσαλονίκη.
* Ο Παρασκευάς Ν. Παρασκευόπουλος είναι πρώην βουλευτής Επικρατείας ΠΑΣΟΚ και ιδρυτής του Δικτύου Διαλόγου και Παρέμβασης για την Κεντροαριστερά
