Μπορεί η διαλυτική κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ να σκεπάζει την πολιτική επικαιρότητα, αλλά δύσκολα μπορεί να καλύψει τη δυσχερή θέση στην οποία βρίσκονται η Ν.Δ. και η κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και η επιβεβαίωση της δυσφορίας των πολιτών από την πρώτη φθινοπωρινή δημοσκόπηση έχουν μετατρέψει σε μεγάλο κρας τεστ τη ΔΕΘ για τον πρωθυπουργό. Άλλωστε τα αμέτρητα θύματα της ακρίβειας δεν φαίνεται να νοιάζονται και πολύ για το συριζαϊκό μπάχαλο: στην κυβέρνηση έχουν στραμμένη την προσοχή τους.
Πολλοί εστιάζουν στο μικρό οικονομικό «καλάθι παροχών», αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Ακόμη κι αν ήταν λίγο μεγαλύτερο, μικρή διαφορά θα υπήρχε, καθώς όσοι πλήττονται με βία από τη διαρκή ακρίβεια ξέρουν δύο πράγματα: ότι, ακόμη και αν μηδενιζόταν ο πληθωρισμός, οι τιμές θα σταθεροποιούνταν στα σημερινά πολύ υψηλά επίπεδα, και ότι η πολιτική των επιδομάτων και των επιδοτήσεων δεν έχει καταφέρει να απαλύνει τις (οικονομικές) πληγές τους.
Αυτό που ζητούν από την κυβέρνηση είναι κάτι που η ίδια είναι πρακτικά αδύνατον να κάνει: να επαναφέρει σε επίπεδα λογικής τις κραυγαλέες ανατιμήσεις που έχουν καταβαραθρώσει το επίπεδο ζωής των πληττομένων.
Το ερώτημα είναι αν ο Μητσοτάκης μπορεί
● να δώσει την αίσθηση ότι είναι σε θέση να αλλάξει το οικονομικό περιβάλλον,
● να πιέσει τις τιμές στην αγορά στέγης,
● να διευκολύνει τους νέους να ζήσουν μια κανονική ζωή,
● να βελτιώσει την κατάσταση στα νοσοκομεία και τα σχολεία,
● να εξορθολογίσει τους κανόνες λειτουργίας μιας εντελώς ασύδοτης αγοράς
● και να δώσει εργαλεία και διεξόδους στους παραγωγούς, που βλέπουν τους κόπους τους να πηγαίνουν στράφι ελέω της έντασης των καιρικών φαινομένων.
Πολύ δύσκολη άσκηση, αλλά, με την κοινωνία στα όριά της, δεν έχει επιλογές.
