Aπό μικρός τη φοβόμουν τη θάλασσα. Ίσως φταίει η κακή αρχή που έγινε στο Πορτ Σάιντ, όταν ο πατέρας μου μ’ έβαλε με το ζόρι στον Ναυτικό Όμιλο κι εγώ είχα κακή… πρεμιέρα.
Ύστερα, στα επτά, όταν ήλθα στην Κάσο, τα πράγματα χειροτέρεψαν.
Πολλά μποφόρ τον χειμώνα, ένα καράβι τη βδομάδα, κάθε Πέμπτη θυμάμαι, αν είχε φουρτούνα έφευγε μουγκρίζοντας ειρωνικά, κι αν είχε φουρτούνα και την επόμενη Πέμπτη, πάλι τα ίδια.
Μια φορά θυμάμαι έκανε έναν μήνα να προσεγγίσει, έναν μήνα χωρίς είδη πρώτης ανάγκης, χωρίς γράμματα των ξενιτεμένων και των ναυτικών, χωρίς χρήματα αφού τότε δεν υπήρχε… e-banking.
Όταν παιδί κοιτούσα τη θάλασσα και με το δεδομένο ότι η γη είναι στρογγυλή, αναρωτιόμουν πως δεν χύνεται το νερό από την Ελλάδα στην… Αυστραλία και γιατί αυτό που βλέπω είναι ίσιο και με άγνωστο τέλος.
Φοβόμουν τη θάλασσα και στα ταξίδια που κάναμε για να πάμε στην Αθήνα, στη γιαγιά μου.
Τριάντα έξι ώρες με σαπιοκάραβα, ανθρώπους που έκαναν εμετό κι ένα τζουκ μποξ στο κατάστρωμα να παίζει «Ω ντιρλαντά ντιρλανταντά» με τον Σαββόπουλο, που το μίσησα πολύ αυτό το τραγούδι.
Και μετά ήλθε η μέρα της Αποκάλυψης. Όταν θα υπηρετούσα τη θητεία μου, ενώ δήλωσα Πεζικό, χώματα και βουνά, η… μαύρη τύχη μου μ’ έριξε στο Ναυτικό και στο αντιτορπιλικό «Μιαούλης» για έναν χρόνο, όπου – το χειρότερο – σε μια άσκηση παρακολούθησης των Τούρκων, έζησα τον εφιάλτη των έντεκα (!) μποφόρ κι ήμουν από εκείνους που στάθηκαν όρθιοι για τρεις μέρες, και πήρα και τιμητική άδεια για την… ανδρεία μου! Ίσως λειτούργησε ένα ένστικτο επιβίωσης, με τον Ποσειδώνα να είναι μεγαλύτερος εχθρός από τον Τούρκο Πρόεδρο.
Και μετά το… αποτελειωτικό χτύπημα. Μια μέρα στο Λουτράκι, κουρασμένος από τα ταξίδια και την απαγγελία Καββαδία, έκανα μπάνιο, με πήρε η θάλασσα, κόντεψα να πνιγώ, ήπια νερό κι ευτυχώς δυο φίλοι που με είδαν βούτηξαν και μ’ έβγαλαν για να καταλήξω στο νοσοκομείο της παραθαλάσσιας λουτρόπολης, όπου με την πλύση στομάχου βγήκε ένας… ωκεανός!
Έτσι δεν ψάρεψα ποτέ, μπαίνω σπάνια σε βάρκες και σκάφη, δεν έμαθα ποτέ σκι και στη θάλασσα πάω μέχρι το 1.84 που πατώνω.
Γιατί τα γράφω αυτά;
Γιατί σήμερα, σε μια όμορφη παραλία της Κάσου στη Χέλατρο, εξηγούσα σ’ έναν φοβερό τύπο, που τώρα ξεκινάει να πατάει βότσαλα, ότι η θάλασσα οδηγεί στην ψυχή μας!
Καλές βουτιές…
