Η κατάληψη της Δαμασκού από τους αντάρτες που μάχονταν κατά των κυβερνητικών δυνάμεων στη Συρία χαιρετίστηκε από τη Δύση ως το τέλος ενός σκληρού και αυταρχικού καθεστώτος που επί σχεδόν 50 χρόνια -αρχής γενομένης από την άνοδο στην εξουσία του Χαφέζ αλ Άσαντ, πατέρα του Μπασάρ αλ Άσαντ– καταπίεσε μια από τις πλέον ιστορικές χώρες της Μέσης Ανατολής.
Ωστόσο, πίσω από τους πανηγυρισμούς ήδη έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους ορισμένες ανησυχίες σχετικά με το μέλλον της χώρας, αλλά και της ευρύτερης περιοχής, καθώς η κατάσταση στη Συρία παραμένει ρευστή και προς το παρόν τίποτα δεν εγγυάται ότι οι ένοπλοι αντάρτες -προεξαρχούσης της σουνιτικής ισλαμικής ομάδας Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ (HTS)– θα παραδώσουν την εξουσία… αναίμακτα στην πολιτική πτέρυγα της αντιπολίτευση της Συρίας.
Κενό εξουσίας
Άλλωστε, αναλυτές δεν ξεχνούν ότι το ISIS «γεννήθηκε» στη Συρία (και στο Ιράκ), κατά τη διάρκεια της έξαρσης του εμφυλίου πολέμου μεταξύ των δυνάμεων του Άσαντ και της αντιπολίτευσης, υπενθυμίζοντας, μάλιστα, ότι, παρά το… rebranding που προσπαθεί να κάνει το τελευταίο διάστημα, η HTS ήταν κομμάτι της αλ Κάιντα και ότι, παρά τις απόπειρες να παρουσιάσει ένα πιο μετριοπαθές πρόσωπο, πολλά από τα μέλη της είναι φανατικοί ισλαμιστές -αν όχι τζιχαντιστές.
Οι ίδιοι αναλυτές επισημαίνουν, ταυτόχρονα, ότι το κενό εξουσίας στην Συρία, αλλά και η αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων από τη χώρα (οι οποίες είχαν παίξει μείζονα ρόλο στον πόλεμο κατά του ISIS), μπορεί να επιτρέψει στα απομεινάρια του Ισλαμικού Κράτους που κρύβονται στην έρημο της δυτικής Συρίας και σταδιακά ξαναέστηναν τα δίκτυά τους, να σηκώσουν εκ νέου κεφάλι, όπως άλλωστε συνέβη και σε άλλες περιόδους χάους στη χώρα.
Πανηγυρίζει η Τουρκία
Πολλώ δε μάλλον, αν ληφθεί υπόψη ότι οι Κούρδοι της Συρίας -οι γνωστές πολιτοφυλακές YPG– οι οποίοι σε συνεργασία κυρίως με τις ΗΠΑ είχαν αποτελέσει εφιάλτη για τους τζιχαντιστές του ISIS, είναι εξαιρετικά πιεσμένοι από την Τουρκία η οποία με δύο εκτεταμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις έχει καταλάβει κουρδικά εδάφη στα βορειοανατολικά της χώρας και δεν δείχνει καμία διάθεση να αποχωρήσει από εκεί ή να σταματήσει τα πλήγματα κατά κουρδικών θέσεων.
Μάλιστα, η Άγκυρα πλέον δεν κρύβει τις φιλοδοξίες της, με τον Τούρκο πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να… παραφράζει Χικμετ, λέγοντας ότι «αν το μισό της καρδιάς μας βρίσκεται στο Γκαζιάντεπ, την Αλεξανδρέττα (Χατάι) και την Ούρφα (Έδεσσα) το άλλο μισό βρίσκεται στο Αφρίν, το Χαλέπι, τη Χάμα, τη Χομς και τη Δαμασκό», αλλά και να μην κρύβει το schadenfreude για τη μοίρα του Άσαντ: «Οι εκκλήσεις μας για επίλυση της συριακής σύγκρουσης μέσω διαλόγου απορρίφθηκαν με αλαζονεία από το πρώην καθεστώς και η χείρα που έτεινε η χώρα μας δεν εκτιμήθηκε».
Ο κίνδυνος της… λιβυοποίησης
Στους κερδισμένους της κατάρρευσης του καθεστώτος Άσαντ συγκαταλέγεται και το Ισραήλ, το οποίο πλέον ανεμπόδιστα πραγματοποιεί πλήγματα κατά στρατιωτικών στόχων σε μια προσπάθεια να «ξεδοντιάσει» κάθε πρόσβαση σε αξιόλογο στρατιωτικό υλικό δυνάμεων που θα μπορούσαν να άποτελέσουν απειλή για το ίδιο σε δεύτερο χρόνο. Όσον αφορά δε στις ΗΠΑ, αν και αιφνιδιάστηκαν από την ταχύτητα της επιτυχίας των ανταρτών – που σε πολλούς θύμισε την επέλαση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν – παρατηρούν με προσοχή και πραγματοποιούν πλήγματα σε θύλακες του ISIS.
Σύμφωνα με αναλυτές, ο μεγαλύτερος φόβος σήμερα για τη Συρία είναι να μετατραπεί σε μια νέα Λιβύη: ένα κατακερματισμένο χάος, όπου μικρές ομάδες θα διεκδικούν κομμάτι της πίτας της εξουσίας, θα αλληλοσπαράσσονται μεταξύ τους, η χώρα θα είναι πρακτικά αδύνατον να κυβερνηθεί και τελικά θα επικρατήσουν οι πιο ακραίοι και οι πιο αδίστακτοι, ήτοι, οι ισλαμιστές αντάρτες που, επί του παρόντος παρουσιάζονται ως απελευθερωτές από τη δυναστική εξουσία του Άσαντ, αλλά είναι ένοπλοι και αρκετά δημοφιλείς στη χώρα και αποτελούν ίσως τον πιο συγκροτημένο πόλο εξουσίας.
Διαβάστε επίσης
Έτοιμοι Σολτς και Μακρόν «να συνεργαστούν με τους νέους ηγέτες» στη Συρία
