Η απουσία μέχρι σήμερα, ουσιαστικής δημόσιας συζήτησης περί των προσώπων που θα μπορούσαν να είναι υποψήφιοι για την προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας, με το πρόσχημα ότι πρέπει να προηγηθεί η πρόταση του Πρωθυπουργού, δεν μπορεί να αποτελεί θέσφατο.
Το επιχείρημα, ότι αν άνοιγε νωρίτερα η συζήτηση, αυτό θα ήταν προσβολή προς την σημερινή πρόεδρο, δεν είναι ισχυρό και δεν νομίζω, ότι το έχει ανάγκη η Πρόεδρος.
Το κλίμα, ενός πολιτικού άτυπου άβατου και μιας ανάλογης «ασυλίας» απέναντι στον/στην εκάστοτε Πρόεδρο, ώστε να μην υπονομεύεται το κύρος του θεσμού από την κριτική των πολιτικών και των πολιτών, δεν είναι σίγουρο ότι ενισχύει το κύρος του θεσμού.
Ο Πρόεδρος είναι ο ανώτατος άρχοντας του Έθνους, Σύμβολο Εθνικής και Κοινωνικής Ενότητας, εγγυητής της ορθής τήρησης του Συντάγματος. Οφείλει να είναι το τελευταίο καταφύγιο της νομιμότητας και της διασφάλισης της Δημοκρατίας, ο «Συνήγορος» των δικαιωμάτων της κοινωνίας των πολιτών.
Οφείλει να είναι ακριβοδίκαιος, αμερόληπτος, ανεξάρτητος προς την εκάστοτε κυβερνητική, πολιτική, οικονομική, θρησκευτική εξουσία, κορυφαίος θεσμός και όχι το… βολικό μαξιλάρι και το παρακολούθημά τους!
Το επιχείρημα ότι ο Πρόεδρος, κατά μία έννοια, πρέπει να είναι το πολιτικό και θεσμικό αντίβαρο στις πολιτικές ισορροπίες, περιορίζει αυτομάτως το πολιτικό του εύρος και την αυτονομία του.
Σε μια ώριμη δημοκρατία δεν επιλέγουμε «αντίβαρο» πολιτικό, άλλα μια ολιστική προσωπικότητα με ειδικό βάρος. Το πόσο αβαθές είναι το επιχείρημα του πολιτικού αντίβαρου αρκεί μια υπόθεση εργασίας στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση στη χώρα μας.
Έτσι αν σήμερα με βάση, το ότι έχουμε μια κεντροδεξιά κυβέρνηση αναζητούσαμε ένα πρόεδρο από την απέναντι πολιτική πλευρά, με κριτήριο το αντίβαρο, τι θα κάνουμε μετά από δύο χρόνια μεσούσης της θητείας του Προέδρου, αν έχουμε, που είναι πολύ πιθανό, κυβέρνηση διαφορετικού πολιτικού προσανατολισμού;
Το να επιλέγεται ως Πρόεδρος, πρόσωπο που δεν ταυτίζεται ιδεολογικά ή πολιτικά με την κυβερνώσα παράταξη είναι ένα συμβολισμός καλής θέλησης και συναίνεσης, όμως αυτό δεν είναι και η βασική προϋπόθεση, για την καλή λειτουργία της Προεδρίας της Δημοκρατίας.
Στις σημερινές πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, απαιτείται μια ουσιαστική συζήτηση – διαβούλευση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις, χωρίς πολιτική εργαλειοποίηση και εκμετάλλευση του θέματος.
Βασική παράμετρος στην διαμόρφωση της πρότασης για την επιλογή του προσώπου ειδικά στις μέρες μας, θα πρέπει να είναι, η επιχειρούμενη παγκόσμια γεωπολιτική ανατροπή ρευστοποίηση, του status και των αρχών του διεθνούς δικαίου και του ΟΗΕ, όπως αυτές διαμορφώθηκαν μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Είμαστε μπροστά σε ένα μεγάλο κίνδυνο, σε νέα απρόβλεπτα και ασύμμετρα δεδομένα, που διαμορφώνονται από τις κυρίαρχες παγκόσμιες αναθεωρητικές δυνάμεις.
Είναι προφανές ότι η χώρα μας θα πιεστεί και θα κληθεί να δώσει δύσκολες μάχες για τα εθνικά μας συμφέροντα. Προαπαιτούμενο, ένα αρραγές εσωτερικό πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο και σε αυτό θα συμβάλει πολύ και μια ισχυρή προσωπικότητα στην Προεδρία της Δημοκρατίας!
Έχουμε ανάγκη από μια ισχυρή προσωπικότητα Προέδρου, με υψηλό πολιτικό και επιστημονικό εκτόπισμα, με εμπειρία στην εξωτερική πολιτική και στην οικονομία, ικανό να διαβάζει και να ερμηνεύει σωστά τις μεγάλες γεωπολιτικές, γεωστρατηγικές παγκόσμιες ασύμμετρες αλλαγές που κυοφορούνται.
Έναν Πρόεδρο «ειδικών συνθηκών», μάχιμο, κινητικό, αναγνωρίσιμο και υπολογίσιμο συνομιλητή στο διεθνή χώρο με βάση το επιστημονικό και πολιτικό του εκτόπισμα και που συγχρόνως θα εμπνέει την μέγιστη εμπιστοσύνη στο εσωτερικό.
Η εκλογή του Προέδρου, στην παρούσα δύσκολη συγκυρία επιβάλει να μην είναι μια διαδικασία ρουτίνας, αλλά αποτέλεσμα μιας πολύ σοβαρής αναβαθμισμένης διαβούλευσης των πολιτικών ηγεσιών.
* Ο Παρασκευάς Ν. Παρασκευόπουλος είναι πρώην βουλευτής Επικρατείας ΠΑΣΟΚ και σύμβουλος ανάπτυξης
