Οι τιμές των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων είναι εξωφρενικές. Το κόστος της διαμονής σχεδόν σε όλους τους καλοκαιρινούς προορισμούς προκλητικό. Όλα τα κόστη, από την ξαπλώστρα μέχρι το φαγητό και από το κλαμπ έως τις μετακινήσεις, σε δυσθεώρητα επίπεδα.
Στην πραγματικότητα οι διακοπές στην Ελλάδα και ειδικά στους must προορισμούς είναι πλέον για τον μέσο Έλληνα των μέσου μισθού και της τυπικής οικογένειας, αλλά και κατά μόνας, απαγορευτικές.
Εξ ου και υπάρχει μείωση της κίνησης Ελλήνων τουριστών στα νησιά και προσανατολισμός στους ηπειρωτικούς προορισμούς!
Αλλά, αντί να παραδεχθεί όμως κανείς το πρόβλημα αυτό και να το στηλιτεύσει, πιέζοντας προς κάθε πλευρά – για παράδειγμα στην Ισπανία και αλλού αναπτύσσεται ολόκληρο κίνημα κατά του υπερτουρισμού – εφευρίσκονται και πλασάρονται μοντέλα συμπεριφορών, όπως το λεγόμενο staycation!
Το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο από το πώς να δικαιολογήσεις την αδυναμία σου να πας κανονικές διακοπές. Και να καμουφλάρεις τοι πρόβλημα ρίχνοντας «χρυσόσκονη» – δηλαδή στάχτη – στα ίδια τα μάτια σου!
Ή αλλιώς, «όσα δεν φτάνει η αλεπού…»
Η λαϊκή σοφία το λέει με παροιμίες όπως «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρι», αλλά στη σύγχρονη εποχή, υπάρχουν πιο μοδάτες, εύπεπτες και με εντυπωσιακή δηθενιά, ορολογίες.
Άλλωστε υπάρχουν και… προηγούμενα, όπως εκείνο το καραμελωμένο με αηδιαστική κυνικότητα «κοκούνινγκ» – cocooning, δηλαδή το “άραγμα” στο σπίτι – που είχε χρησιμοποιήσει ο Μητσοτάκης στην πανδημία.
Staycation σημαίνει, λέει, να… «φέρεις τις διακοπές στο σπίτι», κοινώς να ωραιοποιήσεις την παραμονή σου στην πόλη και να δεις τον εγκλωβισμό του με μία εξωραϊστική διάθεση.
Ταυτόχρονα όμως να μην αφήνεις να σε επηρεάζουν όλα τα ωραία που βλέπεις στα σόσιαλ μίντια με τον κόσμο να απολαμβάνει κανονικές διακοπές.
Να μην σου προκαλούν δηλαδή όλα αυτά… “FOMO” (Fear Of Missing Out), την αίσθηση ότι χάνεις ευκαιρίες διασκέδασης, χαλάρωσης ή σημαντικές κοινωνικές εμπειρίες, που οι υπόλοιποι έχουν σε αυτές τις κανονικές διακοπές.
Κοινώς, «κλείσε τα μάτια».
Με το staycation μετατρέπεις, λέει, «το σπίτι σου σε ένα παράδεισο διαμονής ή εναλλακτικά μπορείς να κλείσεις ένα διήμερο σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στην πόλη σου».
Δηλαδή, αυτό που για διάφορους λόγους δεν μπορείς ή δεν γίνεται να κάνεις στην καθημερινότητα επιχείρησέ το καλοκαίρι, μπας και καμουφλάρεις το υπάρχον σκηνικό.
Για παράδειγμα, αν έχεις κήπο ή βεράντα, το καλοκαίρι είναι η ιδανική εποχή για να τα αξιοποιήσεις, οργανώνοντας μπάρμπεκιου, δείπνο ή ακόμα και brunch! Διότι τον υπόλοιπο χρόνο είσαι μάλλον ανίκανος να το κάνεις – ουσιαστικά αυτό υπονοούν οι εμπνευστές αυτής της μόδας.
Το επιτυχημένο “staycation”, σημαίνει επίσης ότι γίνεσαι «τουρίστας στην πόλη σου» και ανακαλύπτεις άγνωστα μέρη, ή επιδίδεσαι σε διάφορες δραστηριότητες, που ονομάζονται… «self-care ιεροτελεστία» – αυτοφροντίδα, journaling, γιόγκα και άλλα τέτοια με εντυπωσιακές ονομασίες, που υποκρύπτουν μία κεκαλυμμένη άγνοια της πραγματικότητας.
Η θεωρία των… «μικρών πολυτελειών»
Υπάρχει ακόμα σε αυτό το περιβόητο “staycation” και η θεωρία των… «μικρών πολυτελειών». Οι οποίες μπορούν να ενισχύσουν, λέει, το συναίσθημα της χαράς και μάλιστα χωρίς να είναι και ακριβές. Φοβερές ιδέες.
Ιδού: Πιείτε το αγαπημένο σας ρόφημα το πρωί (φοβερή ιδέα, πώς δεν τον σκεφτήκαμε μέχρι τώρα και καθόμαστε και πίνουμε μη αγαπημένα ροφήματα;;) ή αγοράστε μία… βελούδινη ρόμπα (!!!), που μπορεί να δώσει ένα πρωτόγνωρο αίσθημα χαλάρωσης.
Βέβαια, για να μην υποτιμήσουμε και εντελώς αυτή την αλλοπρόσαλλη έως αλλόκοτη θεωρία του staycation, εάν ένας φτιάξει το αγαπημένο του ρόφημα – μία τριπλή κούπα με καφέ για παράδειγμα – φορέσει μία βελούδινη ρόμπα και ξεχυθεί στις… άγνωστες γειτονιές της πόλης, συμπεριφερόμενος σαν… Σαολίν – αυτοί κι αν έχουν τεχνικές χαλάρωσης και ελέγχου του νου – σίγουρα θα είναι μία πρωτόγνωρη εμπειρία. Και για τον ίδιο και για τους άλλους – για όση ώρα θα καταφέρει να κυκλοφορεί ελεύθερος έστω.
