Οι συνέπειες της κλιματικής κρίσης γίνονται όλο και πιο εμφανείς στη χώρα μας σε πολλά πεδία και ήδη προκαλούν σοβαρή ανησυχία για το μέλλον πολλών περιοχών της.
Για παράδειγμα, είναι ήδη γνωστό ότι πολλοί τουριστικοί προορισμοί έχουν σοβαρό πρόβλημα υπέρβασης της φέρουσας ικανότητάς τους εξαιτίας του όγκου των τουριστικών επενδύσεων και του πλήθους των τουριστών που υποδέχονται – η Σαντορίνη έγινε και διεθνές θέμα τις προηγούμενες ημέρες. Οι υποδομές των εν λόγω προορισμών βρίσκονται στα όριά τους. Τώρα όμως τίθενται και άλλα ζητήματα, όπως η επάρκεια σε νερό, καθώς ο φόβος της λειψυδρίας ανησυχεί ακόμη και κατοίκους αστικών και ημιαστικών περιοχών.
Ένα άλλο κρίσιμο μέτωπο είναι οι βαριές επιπτώσεις της ξηρασίας και των απρόβλεπτων – κατ’ ουσίαν αταίριαστων με τη θερινή περίοδο – καταιγίδων που καταστρέφουν καλλιέργειες ή περιορίζουν την απόδοσή τους σε βαθμό τραγικό. Νομοί και περιφέρειες που εξαρτώνται οικονομικά από συγκεκριμένες καλλιέργειες βλέπουν τους κόπους των παραγωγών να πηγαίνουν στράφι με συνέπεια, εκτός από την τεράστια οικονομική ζημία που υφίστανται οι ίδιοι, να επιβαρύνεται τραγικά το σύνολο των πολιτών από τις ανατιμήσεις που προκαλούν η έλλειψη και η – ενδημική στην Ελλάδα – κερδοσκοπία που τη συνοδεύει.
Η ελληνική περιφέρεια βασανίζεται από φαινόμενα που μέχρι τώρα εμφανίζονταν σποραδικά, αλλά πλέον επιταχύνονται και πληθαίνουν ανησυχητικά, προκαλώντας απώλειες που ενίοτε φτάνουν ακόμη και το 100%. Η εξέλιξη αυτή δυστυχώς δεν ήρθε σταδιακά, ώστε να υπάρξει χρόνος προετοιμασίας και αντίδρασης. Ωστόσο ανέδειξε μια ακόμη αδυναμία – για να μην πούμε αδιαφορία – του κράτους, το οποίο, παρότι επί χρόνια έχει όλα τα στοιχεία που επέβαλλαν ορθολογική διαχείριση των υδάτινων πόρων, ουδέν έχει πράξει.
Τα ίδια στοιχεία, δημόσια διατυπωμένα από επιστήμονες και οικολογικές κινήσεις και πρωτοβουλίες, δεν λειτούργησαν ως προειδοποιήσεις για τους άμεσα ενδιαφερόμενους παραγωγούς, οι οποίοι, ενώ θεωρητικά είχαν χρόνο για αλλαγές στον τρόπο διαχείρισης των υδάτων, ακόμη και αντικατάστασης καλλιεργειών με περισσότερο συμβατές προς τους διαθέσιμους πόρους, επέμειναν σε υδροβόρα φυτά.
Το μεγάλο θέμα όμως πλέον δεν είναι τι έγινε και τι όχι τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, κατά τις οποίες χτυπούσαν με ένταση τα καμπανάκια του κινδύνου, αλλά τι γίνεται από εδώ και στο εξής. Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση αντιμετωπίζει ένα τεράστιο πρόβλημα που δεν λύνεται με τους τρόπους με τους οποίους έχει μάθει να διαχειρίζεται τα περισσότερα προβλήματα, τις επιδοτήσεις και τις αποζημιώσεις. Άλλωστε όσο μεγεθύνονται οι ζημιές τόσο δυσκολότερο θα είναι να θεραπεύεις τις συνέπειές τους με τέτοια μέσα. Είναι, προφανώς, η ώρα που οι βαριά ταλαιπωρημένες έννοιες «εθνικό σχέδιο» και «παραγωγική ανασυγκρότηση» πρέπει να ξαναμπούν στην πολιτική ατζέντα – όχι με αερολογίες, όπως την τελευταία δεκαπενταετία, αλλά με πράξεις.
