Έχει μεγάλη πλάκα αυτός ο καυγάς που άναψε το τελευταίο διάστημα για το αν η Ν.Δ. πρέπει να πάει δεξιότερα ή να παραμείνει στο… Κέντρο, ώστε να ανακτήσει τις απώλειές της (ή μέρος αυτών) που κατεγράφησαν στις ευρωεκλογές με την απόδραση ενός εκατομμυρίου ψηφοφόρων. Και λέμε ότι έχει
πλάκα, διότι μάλλον καυγαδίζουν και πολλοί που δεν έχουν πολύ καλή εικόνα για το τι είναι το Κέντρο – ή απλώς παραβλέπουν ότι οι μεγαλύτερες απώλειες της Ν.Δ. σημειώθηκαν ακριβώς σε αυτόν
τον χώρο.
Για αρχή να σημειώσουμε ότι το Κέντρο είναι κάτι τόσο ευρύ, τόσο σύνθετο και τόσο ποικιλόχρωμο, ώστε να γίνεται δύσκολα προσδιορίσιμο. Επίσης μπορούμε προχείρως να διακρίνουμε το
οικονομικά φιλελεύθερο, το κοινωνικά φιλελεύθερο έως «δικαιωματικό», το συντηρητικό, το πατριωτικό ή και το… ακραίο Κέντρο – αν και αυτό το τελευταίο είναι ένας ενδιαφέρων αριστερός
νεολογισμός χωρίς κάποιο συγκεκριμένο περιεχόμενο.
Πέρα όμως από τις επιμέρους αντιλήψεις, στο Κέντρο παρατηρείται η μεγαλύτερη συγκέντρωση ανθρώπων που, επειδή είναι ενεργοί στην οικονομία, αποζητούν περισσότερο από άλλους
χώρους – και πάντως χωρίς μεγάλες ιδεολογικές και ρητορικές υπερβολές – την ασφάλεια σε όλα τα πεδία: οικονομία, δημόσια τάξη, εθνικά θέματα κ.λπ. Στα υψηλότερα εισοδηματικά και διανοούμενα στρώματα θα βρούμε επιπλέον δικαιωματικές ευαισθησίες για μειονότητες, μετανάστες και άλλες μειονεκτούσες κατηγορίες.
Το ερώτημα λοιπόν για τη Ν.Δ. δεν είναι αν θα κινείται στο Κέντρο – αφού αυτό καταλαμβάνει ένα τεράστιο μέρος της κοινωνίας και περιλαμβάνει πολλές αποκλίσεις προς τα δεξιά ή τα αριστερά –,
αλλά ποιες αποχρώσεις του Κέντρου προτιμά να ικανοποιεί και ποιες υποβαθμίζει ή αγνοεί και, εν τέλει, απογοητεύει. Διότι προφανώς αυτό πληρώνει: την απογοήτευση. Όλα τα άλλα είναι
απλουστευτικά σχήματα για καθημερινή μπουρδολογία.
