Επί 11 χρόνια σχεδόν 2.000 εκπαιδευτικοί που δίδασκαν στη δημόσια επαγγελματική εκπαίδευση σε 50 περίπου ειδικότητες του τομέα Υγείας – Πρόνοιας, προσπαθούν ακόμη να δικαιωθούν για την αδικία που υπέστησαν το 2013, όταν και τέθηκαν σε καθεστώς διαθεσιμότητας.
Αποτέλεσμα ήταν αυτοί οι άνθρωποι να υποστούν σοβαρές οικονομικές συνέπειες, καθώς ενώ προέρχονταν από την εφαρμογή του Ενιαίου μισθολογίου, είδαν αρχικά τον μισθό τους να πέφτει κατά σχεδόν 500 ευρώ και στους 23 μήνες (2013-14) που ήταν σε διαθεσιμότητα, απώλεσαν άλλα 400 ευρώ μικτά κατά μέσο όρο, για κάθε μήνα.
Οι σχεδόν 2.000 εκπαιδευτικοί, παλεύουν σε όλο αυτό το διάστημα να δικαιωθούν και να λάβουν έστω και με μακροχρόνια καθυστέρηση, τα χρήματα που εντελώς άδικα έχασαν εκείνη τη διετία.
Το ακόμη πιο δυσάρεστο είναι πως παρά την προσπάθειά τους να ακουστούν, δεν έχει γίνει κάποια κίνηση ουσίας και από τους συνδικαλιστικούς φορείς, οι οποίοι… εθιμοτυπικά στέλνουν μία επιστολή τον χρόνο, ζητώντας την αποκατάσταση των εκπαιδευτικών.
Είναι χαρακτηριστικό πως στην τελευταία απεργία της 20ης Νοεμβρίου, είχαν «εξαφανιστεί» και από τις αφίσες των ΑΔΕΔΥ -ΟΛΜΕ και αυτό στάθηκε αιτία να αναζωπυρωθεί η προσπάθεια για δικαίωσή τους.
Τι ζητούν
Αυτό που αιτούνται είναι η επιστροφή του 25% της παρακράτησης μισθού λόγω διαθεσιμότητας.
Να σημειωθεί πως την ίδια περίοδο είχαν καταργηθεί οι τομείς Υγείας – Πρόνοιας, Κομμωτικής – Αισθητικής και Εφαρμοσμένων Τεχνών από τα ΕΠΑ.Λ./ΕΠΑΣ και ταυτόχρονα 20.000 μαθητές εκδιώχτηκαν από τη δημόσια τεχνική εκπαίδευση.
Στο πλαίσιο «μερικής αποκατάστασης» ,το Υπουργείο Παιδείας με το Ν.4186/13 δημιούργησε 925 θέσεις εκπαιδευτικών και 325 διοικητικών στις δομές της μη τυπικής εκπαίδευσης (ΣΕΚ, ΙΕΚ, ΣΔΕ, ΚΔΒΜ) τις οποίες όμως μείωσε σε 199 με ΚΥΑ στις 4/11/13.
Με αυτό τον τρόπο όμως, το Υπουργείο Παιδείας, προέβλεψε μόνο 1.124 θέσεις συνολικά, και μάλιστα μόνο 925 εκπαιδευτικές, ενώ οι εκπαιδευτικοί σε διαθεσιμότητα από 22/7/2013 ήταν 1.992. Ωστόσο, πρακτικά η αποκατάσταση δεν μπορούσε να υλοποιηθεί δεδομένου ότι οι δομές αυτές αφορούσαν την μη τυπική εκπαίδευση, ενώ οι εκπαιδευτικοί που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, κατείχαν προσωποπαγείς θέσεις στην Δημόσια Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
Επίσης, οι δομές αυτές λειτουργούν με ωρομίσθιο εκπαιδευτικό προσωπικό και με αποσπασμένους εκπαιδευτικούς, που σημαίνει ότι βάσει κανονισμού λειτουργίας τους, δεν διέθεταν οργανικές θέσεις για την απορρόφησή των εκπαιδευτικών. Επί της ουσίας, το τότε υπουργείο Παιδείας αυτό που έκανε, ήταν να κερδίσει χρόνο και στο τέλος να μείνουν αυτοί οι άνθρωποι εκτός εργασίας, όπως τονίζουν.
Αυτό άλλαξε τον Ιούνιο του 2015, με τους νόμους 4325/15 και 4327/15 επαναλειτούργησαν οι παραπάνω τομείς στα ΕΠΑ.Λ και επανήλθαν οι εκπαιδευτικοί στις θέσεις τους. Ηταν η απόφαση που πέρασε από τον ΣΥΡΙΖΑ και την οποία τότε είχαν καταψηφίσει ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, ενώ το ΚΚΕ είχε δηλώσει παρόν.
Να τονιστεί πως με το άρθρο 39 του νόμου 4369/2016, που δημοσιεύτηκε στις 27 Φεβρουαρίου στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, αναγνωρίστηκε ο χρόνος της διαθεσιμότητας ως χρόνος πραγματικής υπηρεσίας και λαμβάνεται υπόψη πλέον για τη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη.
Παρά το γεγονός αυτό, από τότε μέχρι και σήμερα δεν έχει υπάρξει καμία παρέμβαση ως προς την αποκατάσταση αυτών των εκπαιδευτικών ως προς το οικονομικό σκέλος που αφορά τόσο την επιστροφή του 25% του μισθού που απώλεσαν καθώς και τις αντίστοιχες ασφαλιστικές εισφορές προκειμένου να αρθεί η μόνιμη μείωση στις συντάξιμες αποδοχές λόγω της διαθεσιμότητας.
«Ζήσαμε μία κοροϊδία»
«Είδαμε ξαφνικά τον Ιούλιο του ‘13 ότι είμαστε σε διαθεσιμότητα. Είχαμε κάνει ασφαλιστικά μέτρα στο υπουργείο Παιδείας και ζητήσαμε να προκηρυχθούν θέσεις ώστε να πάμε αλλού. Ορισμένοι το έκαναν, άλλοι έμειναν εκτός. Στον κλάδο μας υπάρχουν 52 ειδικότητες και όλοι θα μπορούσαν να πάνε σε νοσοκομεία να εργαστούν. Αντ’ αυτού, έβγαλαν θέσεις χωρίς κανένα αντίκρισμα, σε δημόσια ΙΕΚ όπου δεν υπάρχουν οργανικές θέσεις. Είναι κοροϊδία» αναφέρει στο topontiki.gr, μία εκ των εκπαιδευτικών που έχουν πληρώσει το «μάρμαρο» από εκείνη την περίοδο.
«Ολα έγιναν για τις εντυπώσεις. Δεν υπήρχε προοπτική να μείνουμε. Με ενέργειες του κ. Κουράκη επανήλθαμε. Ομως διαπιστώνουμε πως στο αίτημά μας για εκείνη τη διετία, για ορισμένους είναι σαν να μην υπάρχουμε. Στην τελευταία απεργία δεν υπήρχαμε καν στις αφίσες των οργάνων» πρόσθεσε.
