Για τις δυσκολίες μετά τους «Απαράδεκτους», για τον ηλικιακό ρατσισμό αλλά και για το ταμπού της εμμηνόπαυσης μίλησε μεταξύ άλλων η Ρένια Λουϊζίδου στην εκπομπή «Καλημέρα, είπαμε;».
«Κυκλοφορεί για εμένα ένα ανέκδοτο στη δουλειά ότι είμαι γουρλού, το οποίο ξεκίνησε το 2003 όταν βγήκαν τον ίδιο μήνα “Το καφέ της Χαράς” και στους κινηματογράφους “Η Πολίτικη Κουζίνα” και επειδή σκίζανε και τα δύο βρέθηκα εγώ με έναν τίτλο που πολύ ευχαρίστως αποδέχομαι, αλλά δεν είμαι κανένας Γκαστόνε για τον εαυτό μου», ανέφερε.
»Εγώ έτυχε να είμαι αναγνωρίσιμη από πολύ μικρή ηλικία λόγω των “Απαράδεκτων”, πάρα πολύ φρέσκια στη δουλειά, πάρα πολύ καινούργια στη δουλειά και πάρα πολύ ασχημάτιστη, χωρίς προηγούμενο στίγμα. Αυτό είχε όλα τα καλά του Θεού και είχε και πάρα πολλά κακά, με την έννοια ότι υπήρχε μία δυσπιστία ότι είναι πολύ εμπορικό και ότι ξέρουμε μόνο αυτό από αυτόν τον άνθρωπο. Αυτό ήταν κάτι που με ζόρισε πολύ τα πρώτα 10 χρόνια για να πάρω μια κατεύθυνση επαγγελματική που να μου ταιριάζει εμένα, να μην αναπαραγάγω μόνο το κορίτσι του Βλάσση, που τρέχει πίσω από ένα αγόρι, ένα στερεότυπο της χαζής. Ζορίστηκα μετά τους “Απαράδεκτους” δεν είχα ούτε οικονομική άνεση, ούτε έβρισκα τις δουλειές που ονειρευόμουν. Έβρισκα πολλή δουλειά, αλλά όχι δουλειά που ήθελα να κάνω», πρόσθεσε.
Στη συνέχεια η Ρένια Λουϊζίδου σχολίασε τον τρόπο που η κοινωνία ενισχύει την απροβλημάτιστη πορεία των αντρών. «Είναι εκνευριστικό ότι ο άντρας είναι στο απυρόβλητο, τι να σου κάνει και αυτός δεν παίρνει καμία πληροφόρηση από πουθενά. Δεν τον ρωτάει κανένας, δεν τον ζορίζει κανένας και ζει και μεγαλώνει με τη μητέρα του που του λέει ότι είναι ο καλύτερος και μετά του το λέει και η κοινωνία ότι είναι ο καλύτερος και μετά η κοινωνία δεν τον στριμώχνει ποτέ στη γωνία, που να καταλάβει και αυτός τώρα, από πού να την πάρει την πληροφορία ότι μπορεί και να μην είναι έτσι», είπε.
Για την έλλειψη ενημέρωσης και στήριξης που βίωσε κατά την εμμηνόπαυση, η ηθοποιός επισήμανε: «Εγώ πέρασα εμμηνόπαυση και όχι εύκολα και θύμωσα πάρα πολύ που βρήκα τον εαυτό μου τόσο απροετοίμαστο από μια απίστευτη ομερτά. Είναι ένα πράγμα που πραγματικά περνάει ομερτά, π.χ. “τι έχεις; πονοκέφαλο”, ή “δεν κοιμήθηκα καλά”. Μπορεί εγώ να έκανα 3 χρόνια να κοιμηθώ ολόκληρη νύχτα όταν πέρασα εμμηνόπαυση, αλλά όπου έλεγα “αμάν ρε παιδιά με αυτό το πράγμα” μου έλεγαν “μην το λες”, σαν να είναι άκομψο. Και δεν ήξερα και τι μου γίνεται σωματικά, η πληροφόρηση που είχα δηλαδή από τους γιατρούς και τους ανθρώπους… μου έλεγαν μετά ότι αυτό είναι σύμπτωμα της εμμηνόπαυσης, “πείτε το μου ρε παιδιά ότι θα έχω πονοκεφάλους, να μην φοβάμαι ότι έχω όγκο στο κεφάλι”».
