Τη σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Maestro» παρακολούθησε η Πόπη Διαμαντάκου η οποία αφού αναγνώρισε τη σωστή επιλογή ηθοποιών και την αισθητική της σειράς, «κατακρεούργησε» τον ίδιο τον δημιουργό, χαρακτηρίζοντάς τον «ατάλαντο».
Πιο συγκεκριμένα, με μια ανάρτησή της στο facebook, η τηλεκριτικός αναφέρθηκε στις υποκριτικές ικανότητες του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, εκτιμώντας -μεταξύ άλλων- ότι «όλα μπορεί να τα κάνει, όχι όμως τον ηθοποιό».
Υπογραμμίζει δε, ότι το γεγονός ότι επιλέγει τους καλύτερους, έχει ως αποτέλεσμα ο ίδιος «να δείχνει ακόμα χειρότερος».
«Ο εραστής με τη …βερμούδα. Έχτισε χαρακτήρες, βρήκε τους καλύτερους να τους ερμηνεύσουν από την Ανδριολάτου, που μας πρωτοσύστησε μέχρι την Χάρις Αλεξίου, ευχάριστη έκπληξη, τον Τσορτέκη σε έναν από τους αγριότερους ρόλους στην ελληνική τηλεόραση, αλλά ήταν εξαιρετικός, την Καβογιάννη, την Γουλιώτη, τον Μουρατίδη, τον Κώστα Μπερικόπουλο, πολύ πολύ ανθρώπινα “ελαττωματικό” αστυνόμο Κουβά, όλοι πολύ καλοί και μαγευτικά τοπία και μοντάζ και μουσικές και ατμοσφαιρικό ήταν και σασπένς είχε, όλα πολύ καλά για το Maestro, αλλά είχε ένα μεγάλο ελάττωμα, το ίδιο που έχουν όλα τα Παπακαλιάτεια έργα και δεν μπορούν στ’ αλήθεια να απογειωθούν. Θα μπορούσαν» έγραψε στην ιδιαίτερα αιχμηρή κριτική της η Πόπη Διαμαντάκου και πρόσθεσε:
«Θα μπορούσε να του συγχωρεθεί ακόμη και το διδακτικό ύφος που έχει μονίμως στα κοινωνικά θέματα γιατί τολμάει έστω και τα θίγει. Όμως επιμένει να κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο ο ίδιος ο Χριστόφορος, αλλά ως ηθοποιός είναι ατάλαντος. Όλα τα καλά έχει και πολλά μπορεί να κάνει, τον ηθοποιό όμως όχι. Και επειδή διαλέγει τους καλύτερους, δίπλα τους δείχνει ακόμη χειρότερος. Είναι τόσο κρίμα!!! Ενώ απόλαυσα τη σειρά, τέλεια για χάζι τις βροχερές ημέρες, μου ήταν αφόρητες οι σκηνές που εμφανιζόταν.
«Ειδικά με τις βερμούδες… και να υποδύεται και τον εραστή. Ο εραστής με τη βερμούδα – βολική στη ζέστη, αλλά δεν του πάει, πως να το κάνουμε… Τι να πω!!! Ο ίδιος που φρόντισε τόσο την αισθητική των πλάνων, χώροι, δρόμοι, φύση, πρόσωπα, χρώματα, όλα τέλεια, να μην μπορεί να αντιληφθεί το λάθος του…»
