Κατά τη διάρκεια του 2024 ξεχώρισαν αρκετές παραστάσεις. Φυσικά η δική μου επιλογή απευθύνεται σ’ αυτές που μπόρεσα να δω, καθώς οι ελληνικές σκηνές είναι πολυάριθμες.
– Η παράσταση – σταθμός της χρονιάς ήταν η «Ορέστεια» του Αισχύλου. Ο κορυφαίος σκηνοθέτης Θεόδωρος Τερζόπουλος σ’ αυτή τη σπουδαία δουλειά ενεργειακής έκρηξης και σκηνικής μυσταγωγίας, όπου ο Χορός πρωταγωνιστεί καθηλώνοντας το κοινό, φτάνει στα έγκατα της αρχαίας τραγωδίας.
– Το σημαντικό πολιτικό έργο του Ματέι Βίζνιεκ «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε φάλτσα» ανέβασε η Αικατερίνη Παπαγεωργίου. Η ευρηματική παράστασή της μέσα στον περιορισμένο χώρο του θεάτρου Μπέλλος, με τα ελάχιστα αλλά σημαίνοντα σκηνικά, δημιούργησε από το τίποτα μια ατμόσφαιρα – δυναμίτη της ανελέητης πραγματικότητας.
– Η Έφη Μπίρμπα σκηνοθέτησε την «Καρδιά του Σκύλου» του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, δίνοντας προβάδισμα στην αισθητική ποιότητα της παράστασης. Κατ’ επέκταση δημιούργησε ένα άψογο περιβάλλον με κυρίαρχο στη σκηνή τον Άρη Σερβετάλη, που αξιοποίησε στο έπακρο τη θαυμάσια σωματική και ερμηνευτική του γκάμα.
– Στο έργο του Τομ Στόπαρντ «Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί» ο Στάθης Λιβαθινός «έπαιξε» με τις αποχρώσεις, τις ανεπίδοτες χειρονομίες, τις κλεφτές ματιές, τις πινελιές κωμικότητας, τις σιωπές και τις εκρήξεις, εξισορροπώντας έντεχνα την ελαφράδα με τη δραματικότητα.
– Στις «Τρεις ψηλές γυναίκες» του Έντουαρντ Άλμπι ο Μπομπ Ουίλσον δίνει προτεραιότητα στην ανάδειξη του προσωπικού του ύφους. Προτείνει, λοιπόν, την τέλεια γρασαρισμένη εικαστική γεωμετρία του. Επιπλέον η Ρένη Πιττακή, η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και η Λουκία Μιχαλοπούλου σκιαγράφησαν εξαιρετικά τους χαρακτήρες των ηρωίδων τους.
– Τον «Τρόμο του κροκόδειλου» της Ιρλανδής συγγραφέως Μέγκαν Τάιλερ, ένα ιδιαίτερα σκληρό έργο, επέλεξε να ανεβάσει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. Η παράστασή του, έξοχα ρυθμισμένη, ρέει αβίαστα, προβάλλοντας τις ικανότητες των εξαιρετικών ηθοποιών του. Η Σύρμω Κεκέ δίνει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, καθώς μεταμορφώνεται από άβουλο πλάσμα σε αδίστακτο εκδικητή και η Άννα Καλαϊτζίδου, χλευαστική, υπερκινητική και παθιασμένη, ανταποκρίνεται με ακρίβεια στον ρόλο της.
– Για άλλη μία φορά ο Δημήτρης Καραντζάς προσεγγίζει με διαφορετική οπτική γωνία το έργο που σκηνοθετεί. Στο «Λεωφορείο ο Πόθος» δημιουργεί μία από τις πιο ενδιαφέρουσες αναγνώσεις του μυθικού αυτού κειμένου που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια. Η Αλεξία Καλτσίκη δονείται από ψυχική ένταση, δίνοντας μία από τις σημαντικότερες ερμηνείες της καριέρας της. Ο Άρης Μπαλής επιτυγχάνει μια δυναμική παρουσία, φωτίζοντας τις κοινωνικές συνθήκες που τον ωθούν στη βίαιη συμπεριφορά του.
Διαβάστε επίσης
Οι θεατρικές πρεμιέρες του Ιανουαρίου: Κλασικά έργα, κωμωδίες, μιούζικαλ
Θάνος Μικρούτσικος: Κυκλοφόρησε το τραγούδι «Το Τραίνο» με αφορμή τα 5 χρόνια από τον θάνατό του
