Η δυσαρέσκεια στο εσωτερικό της χώρας διαρκώς μεγεθύνεται. Ταυτόχρονα το διεθνές περιβάλλον γίνεται τόσο περίπλοκο ώστε κάθε τρεις και λίγο δημιουργείται μια νέα εστία έντασης ή μια σοβαρή αλλαγή δεδομένων. Οι μαύρες τρύπες στον χάρτη αυξάνονται και αυτή που μόλις προστέθηκε είναι η Συρία, μια χώρα πολύ σημαντική για την ισορροπία της Μέσης Ανατολής, στην οποία η πρόσφατη πολιτική αλλαγή δημιουργεί ένα πλήθος ερωτήματα για το μέλλον.
Η Ελλάδα, ως χώρα μιας εύφλεκτης περιοχής, αλλά και του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ, με πολύ σύνθετα εθνικά προβλήματα και χωρίς καθοριστική προβολή ισχύος, δεν έχει το περιθώριο να τρέφει βεβαιότητες. Προσπαθώντας να διαχειριστεί μια σειρά πολύ σοβαρά ζητήματα – οικονομικά, κοινωνικά, θεσμικά, δημογραφικό κ.λπ. –, καθοριστικά για το μέλλον της, στα οποία συχνά μπλέκεται η εσωτερική με την εξωτερική διάσταση, είναι υποχρεωμένη να μείνει μακριά από τις μαύρες τρύπες, των οποίων η ελκτική δύναμη είναι συνήθως τρομερή.
Η ασφάλεια και η ισορροπία, η εσωτερική ενίσχυση σε όλα τα πεδία και η ανάληψη ρόλων που ενισχύουν τη σημασία της είναι δύσκολα ζητούμενα, τα οποία απαιτούν σχεδιασμό και ισχυρό εσωτερικό μέτωπο.
Δυστυχώς, όμως, από τη χρεοκοπία και ύστερα, στη χώρα μας η λέξη «συναίνεση» είναι εξαιρετικά παρεξηγημένη και… κακόφημη, αφού πολλοί στο πολιτικό σύστημα σπεύδουν να την εκτοξεύσουν ως κατηγορία για… έγκλημα καθοσιώσεως. Άρκεσε μια σχετική αναφορά του Νίκου Ανδρουλάκη, ο οποίος θέλησε να αντιστρέψει την πίεση του Κυριάκου Μητσοτάκη για συναίνεση σε ζητήματα δικού του ενδιαφέροντος, για να σηκωθεί ένας ακόμη κουρνιαχτός χωρίς ρεαλιστικό αντικείμενο.
Όμως η αλήθεια είναι ότι η συναίνεση σε επιλεγμένα θέματα δεν ακυρώνει ούτε την πολιτική αντιπαράθεση ούτε τις συγκρούσεις σε ζητήματα στα οποία οι διαφορές είναι ανυπέρβλητες. Μάλιστα η στοιχειώδης συνεννόηση, ώστε να μην ακυρώνονται κάθε τρεις και λίγο πολιτικές επιλογές κομβικές για το μέλλον της χώρας, είναι ακόμη πιο απαραίτητη εξαιτίας της πολυδιάσπασης του πολιτικού συστήματος.
Βρισκόμαστε σε μια παράξενη περίοδο, στην οποία ούτε η Κεντροδεξιά ούτε η Κεντροαριστερά εμφανίζονται ικανές – δημοσκοπικά τουλάχιστον – να σχηματίσουν κυβέρνηση χωρίς ευρείες συνεργασίες. Πολλά τα κόμματα που μπορεί να μπουν στη Βουλή, πολλά τα «μπαϊράκια», πολλές οι διαιρετικές τάσεις στα δύο μεγάλα ιδεολογικά και πολιτικά στρατόπεδα. Τα προβλήματα όμως είναι εδώ και περιμένουν απαντήσεις. Αν δεν διαμορφωθούν επιμέρους συναινέσεις και συνεργασίες, τουλάχιστον μεταξύ δυνάμεων που δεν τις χωρίζει άβυσσος, η χώρα θα δυσκολευτεί τα επόμενα χρόνια.
Και οι μαύρες τρύπες αυξάνονται…
