Προ ημερών ο Κώστας Καραμανλής, σε μια ομιλία διόλου επιθετική προς την κυβέρνηση, χτύπησε κάποια καμπανάκια. Με αναφορές σε όσα βλέπουμε στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, προειδοποίησε για τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, την απαξίωση των θεσμών – ακόμη και της Δικαιοσύνης –, τον θυμό, την άρνηση και την επιθετικότητα των πολιτών που αισθάνονται ότι είναι «εκτός συστήματος» και στρέφονται «σε πιο ακραίες φωνές και σχήματα» «εγκαταλείποντας ιστορικά κόμματα».
Επιπλέον σημείωσε ότι «ρίχνουν λάδι στη φωτιά όσοι υπεροπτικά και αλαζονικά υποτιμούν τους δυσαρεστημένους και διαμαρτυρόμενους πολίτες ως οπισθοδρομικούς, ψεκασμένους ή εξτρεμιστές» υποδεικνύοντας εμμέσως ότι ο πολιτικός ελιτισμός και «το ογκούμενο χάσμα μεταξύ λίγων εχόντων και πολλών μη εχόντων είναι βόμβα στα θεμέλια της δημοκρατικής ομαλότητας και σταθερότητας, και μάλιστα όχι βραδυφλεγής».
Αυτά και άλλα είπε ο πρώην πρωθυπουργός και, πριν αλέκτορα φωνήσαι, ο Ντόναλντ Τραμπ συνέτριψε για δεύτερη φορά τους Δημοκρατικούς, οι οποίοι, ανίκανοι να διαχειριστούν τις συνέπειες της ακρίβειας και του αισθήματος αδικίας, επιδόθηκαν σε μια προεκλογική εκστρατεία δυσανάλογα υποστηρικτική στην αθρόα είσοδο μεταναστών και στα δικαιώματα των αστικών στρωμάτων και των κάθε λογής μειονοτήτων.
Πίστευαν δε ότι ενισχύουν την καμπάνια τους με την προβολή της στήριξής τους από πλήθος λαμπερές, επιτυχημένες και πλούσιες προσωπικότητες της τέχνης και του θεάματος. Μόνο που όσο περισσότερες τέτοιες προσωπικότητες έβαζαν στη βιτρίνα τους οι Δημοκρατικοί, τόσο μεγάλωνε ο θυμός αυτών που έβλεπαν τη ζωή τους να υποβαθμίζεται ραγδαία.
Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό για την υποψηφιότητα της Κάμαλα Χάρις. Ο πάμπλουτος Τραμπ, τον οποίο κατήγγελλαν ως τοξικό (που ήταν), ως ρατσιστή (που, σε έναν βαθμό, ήταν), ως αντίπαλο των δικαιωμάτων (που επίσης, σε έναν βαθμό, ήταν), τους διέλυσε παίρνοντας όχι μόνο τους εκλέκτορες, αλλά και τη λαϊκή ψήφο.
Επειδή, όπως είχε γίνει και το 2016, ο πάμπλουτος εκπρόσωπος της αμερικανικής ελίτ είχε την ευφυΐα να δείξει στα λαϊκά στρώματα τον ελιτισμό των Δημοκρατικών, την πρόσδεσή τους στη χρηματιστηριακή οικονομία, τον άκρατο «δικαιωματισμό» τους και την ανικανότητά τους (ή μήπως αδιαφορία;) να δουν τις αιτίες του «μεγάλου θυμού» ευρύτατων στρωμάτων της αμερικανικής κοινωνίας.
Εκμεταλλεύτηκε σωστά και τις συνέπειες του νέου μεταναστευτικού στους παλιούς μετανάστες και τους πήρε μαζί του.
Τα καμπανάκια χτυπούν με ένταση εντός και εκτός Ελλάδος. Το ερώτημα είναι ποιος και πόσο τα ακούει…
Διαβάστε επίσης
Η επιστροφή του «διαβολικά καλού» Τραμπ και η Αθήνα…
Ελληνοτουρκικά: Μήνυμα για «καζάν-καζάν» από Φιντάν λίγο πριν έλθει στην Αθήνα
