Αυτό που παρακολουθούμε έναν χρόνο τώρα στο κόμμα της (παραδόξως… ακόμη) αξιωματικής αντιπολίτευσης θα μπορούσε να είναι το σενάριο μιας κωμωδίας, αν δεν ήταν η τραγωδία της «κυβερνώσας Αριστεράς»…
Ειδικά, μάλιστα, μετά την καθαίρεση Κασσελάκη αυτό που βλέπουμε είναι μια διαδικασία διάλυσης και αποσάθρωσης ενός κόμματος (αριστερών) αρχών, του οποίου οι δομές έλιωσαν σαν βούτυρο από τη θέρμη των προσωπικών φιλοδοξιών, των κατεστημένων μικροκομματικών βολεμάτων και μικροσυμφερόντων.
Και η διάλυση ολοκληρώνεται με την απουσία πολιτικής πρότασης, καθώς πρόταση προφανώς δεν είναι «θέλουμε να ξαναγίνουμε κυβέρνηση» για να φύγουν η Δεξιά και ο Μητσοτάκης. Η «κυβερνώσα Αριστερά» κατάντησε να κρατά ως φυλακτό δυστυχώς το πρώτο συνθετικό της ξεχνώντας και υποτιμώντας το δεύτερο, την έννοια της Αριστεράς δηλαδή, καθώς και τους εκατοντάδες χιλιάδες που την εμπιστεύτηκαν.
Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η ρίζα του προβλήματος στον ΣΥΡΙΖΑ του σήμερα: επί ηγεσίας Τσίπρα, ως κυβέρνηση, δεν ακολούθησε απλώς τις οδηγίες «προσαρμογής» της οικονομίας στις εντολές των δανειστών / εταίρων, αλλά προσαρμόστηκε απόλυτα στη λογική τους. Σαν επαρχιώτες που θαμπώθηκαν από τα φώτα της μεγαλούπολης και επειδή κάθισαν για λίγο σε συναντήσεις κορυφής και σε υπουργικά γραφεία νόμισαν ότι αυτή πια είναι η ζωή τους ως ηγεσίας της «Αριστεράς»…
Γι’ αυτό και από το πουθενά ένας αλεξιπτωτιστής προσγειώθηκε στην προεδρία του κόμματος, γι’ αυτό τα παιχνίδια των βαρόνων του μηχανισμού με τον αλεξιπτωτιστή που μια τους βόλευε και μια όχι, γι’ αυτό όλοι μαζί (πλην εξαιρέσεων) επιδιώκουν (και κάποιοι λαμβάνουν) το χάδι ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, για αυτό πολιτικοί «αρχιστράτηγοι» και «αρχιναύαρχοι» εξάτμισαν με τη μία την όποια γοητευτική ψευδαίσθηση ασκούσαν στους ψηφοφόρους.
Γι’ αυτό στην τελική και οι ψηφοφόροι εξαφανίζονται, αφού οι πολλοί ψάχνουν πρόσβαση σε μηχανισμούς εξουσίας και οι ρομαντικοί ή αφελείς αριστεροί δεν αντέχουν να βλέπουν αυτό το χάλι και την κατάντια…
Το χάλι και η κατάντια ολοκληρώνονται αν σκεφτεί κάποιος ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη παίζει χωρίς αντίπαλο όχι επειδή δεν υπάρχει κάποιο πρόσωπο για να σταθεί απέναντί του, αλλά διότι η σοσιαλδημοκρατία και η (καταχρηστικά θα το χρησιμοποιήσουμε) Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να αρθρώσουν πολιτικό αντίλογο.
Διαβάστε επίσης
Γιατί πρέπει να εκλεγεί ο Χάρης Δούκας
Μετά από ένα έτος πολέμου Ισραήλ – Χαμάς
