Μετά το διαζύγιο ΣΥΡΙΖΑ και Κασσελάκη επιτείνεται η ρευστότητα σε έναν χώρο που εδώ και δεκατέσσερις μήνες πάει από το κακό στο χειρότερο.
Η εκλογή του Φάμελλου στο κόμμα της τέως αξιωματικής αντιπολίτευσης και η πολύ ισχυρή καταγραφή του Πολάκη διαμορφώνουν, κατά πολλούς, μια διαρχία στην Κουμουνδούρου. Κάποιοι προβλέπουν θύελλες, αλλά θα είναι έτσι; Η λογική λέει ότι άπαντες θα προστατέψουν την ενότητα, αφού χωρίς αυτήν καταποντίζονται όλοι μαζί. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ και η λογική δεν συγκατοικούν μετά την εκλογική συντριβή του 2023 – άρα θα περιμένουμε.
Η συμμετοχή στην εσωκομματική κάλπη προσφέρει μια τελευταία ελπίδα ανασυγκρότησης, αλλά θα χρειαστεί σκληρή δουλειά απ’ όλους, φρεσκάρισμα εικόνας, προγραμματική επανατοποθέτηση – το κόμμα πορεύεται με πρόγραμμα που δομήθηκε πριν από την ήττα του 2023 – και έντονη πολιτική παρουσία, η οποία ατόνησε δραματικά μετά την εκλογή του Κασσελάκη.
Η πίεση είναι τεράστια μετά τη νέα διάσπαση, το ΠΑΣΟΚ είναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος του ευρύτερου χώρου, ο χρόνος δεν περισσεύει και τα όμορα κόμματα είναι έτοιμα να υποδεχτούν κάθε νέα απώλεια. Ή ταν ή επί τας λοιπόν – και ο βαθμός δυσκολίας θα ανέβει αν αυξηθεί το κατώφλι εισόδου στη Βουλή.
Το Κίνημα Δημοκρατίας του Κασσελάκη είναι ακόμη αδιαμόρφωτο, ουδείς ξέρει ακόμη πόσους βουλευτές θα έχει ούτε πόσα ενεργά μέλη εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ για λογαριασμό του.
Όμως αυτά είναι λεπτομέρειες. Το ουσιαστικό είναι αν θα προκύψει ένα κόμμα ελκυστικό – και για ποιους. Για την ώρα ο ιδρυτής του απλώνει έναν πολυσυλλεκτικό καμβά εξαγγελιών περιμένοντας να δει τι ψάρια πιάνει και σε ποιο κοινό.
Φαίνεται να κατάλαβε ότι η συνεχής ενασχόληση με το ΣΥΡΙΖΑϊκό του παρελθόν δεν του κάνει καλό – ελάχιστοι ενδιαφέρονται γι’ αυτό πλέον, και μόνο σε επίπεδο κουτσομπολιού – και ότι έχει ανάγκη από ένα προγραμματικό πλαίσιο, αλλά μέχρι να το διαμορφώσει η απόσταση είναι μεγάλη.
Έχει περάσει η εποχή που σπαταλούσε αμέριμνος την πολιτική κληρονομιά που του χάρισε ο (μετανιωμένος πια) Τσίπρας και πρέπει να αρχίσει να δημιουργεί πολιτική από το μηδέν.
Και για τις δύο πλευρές η πρόκληση είναι κοινή: Για να τους δώσει σημασία κάποιος πολίτης – πέραν των όχι πολλών οπαδών τους – θα πρέπει να τον προσεγγίσουν πολιτικά και ιδεολογικά, να διαγνώσουν τα προβλήματά του και να του προτείνουν λύσεις πιο ελκυστικές και πιο αξιόπιστες από αυτές που προσφέρει το ΠΑΣΟΚ. Δύσκολο.
Αν επιβιώσουν, πρέπει να βρουν και ρόλο στο πολιτικό σύστημα, που για τους μικρούς είναι πάντα συμπληρωματικός. Άλλη μια δύσκολη πίστα, αφού δεν αρκεί να θες να παίξεις με κάποιους. Πρέπει να το θέλουν κι αυτοί…
Διαβάστε επίσης
Ευτυχώς το Σύνταγμα δεν είναι καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η Βουλή συνέδριο στο Γκάζι
