Κατά παράβαση των στρατιωτικών ηθών και εθίμων, ο στρατηγός φίλησε σε ανοιχτό χώρο – παρουσία χιλιάδων θεατών – τη γυναίκα του συνταγματάρχη Παπαδόπουλου. Ήταν ένα διάσημο φιλί που δόθηκε από τη Δέσποινα Παπαδοπούλου και το οποίο αποτέλεσε την πηγή πολλών σχολιασμών για τον Μίμη Δομάζο μετά την πτώση της δικτατορίας.
Έτσι όμως ή αλλιώς, ο Δομάζος ήτανε ένα απολιτίκ αστέρι, που ποσώς τον ένοιαζε η κατάσταση αυτή. Επίσης όμως δεν τον (πολυ)ένοιαζε η κατάσταση των ποδοσφαιρικών πραγμάτων.
Θυμάμαι το 1962, όταν παίζαμε (Χαραυγιακός) την Κυριακή στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας με το Μαρούσι για την άνοδο στην Α1 κατηγορία, αγώνα που κερδίσαμε με 1-0 χάρις σε ένα γκολ που έβαλε ο «Λουμούμπα» (παρατσούκλι ποδοσφαιριστή!), λοιπόν στο τέλος είχαμε μπει στο γήπεδο, όπου όμως επικράτησε το ξύλο.
Την Τετάρτη έπαιζαν Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός, σε αγώνα ρεβάνς με το προηγούμενο 1-4 του Καραϊσκάκη, οπότε το σκορ διαμορφώνεται σε 3-0, το δε παιχνίδι «είναι αργό, απελπιστικά αργό», θα ’λεγε ο Χάρρυ Κλυνν, με αντίστοιχη προφορά βεβαίως. Τότε οι αγανακτισμένοι φίλαθλοι από το διαπιστωμένο σικέ ρίχνουν τα κάγκελα και ορμάνε στο γήπεδο, με αποτέλεσμα αυτό το κύπελλο να μην το πάρει κανένας! Ο Δομάζος ήτανε με τους συναθλητές του σε κατάσταση ύπνωσης…
Επανέρχομαι όμως στο θέμα του φιλιού, ως θέμα παρέμβασης στα γηπεδικά προβλήματα, και θυμίζω τον Παττακό, που όντας θεατής απαίτησε τη διακοπή ενός αγώνα για να κάνει συστάσεις στους «ποδοσφαιριστάς» – προφανώς για να παίζουν καλύτερα. Η εξουσία τότε παρενέβαινε ευθέως στα γηπεδικά δρώμενα, χωρίς να αποδέχεται για τις κινήσεις της κάποιον έλεγχο από τις μάζες.
Μια δήλωση
Το Γουέμπλεϊ ήταν ένα βασικό παιχνίδι, που ανέδειξε τη στόφα του Δομάζου. Πριν όμως είχαν προηγηθεί οι αγώνες με τον Ερυθρό Αστέρα, για τους οποίους πολλοί είχανε υποστηρίξει ότι ήτανε «πειραγμένοι» – ας το πάρει το ποτάμι, ήτανε μπηχτή από Ολυμπιακής πλευράς…
Ήμασταν στο 1971, τέσσερα χρόνια δικτατορία, ο κόσμος κόντευε να ξεμάθει από μαζικές εκδηλώσεις – τότε μου φαίνεται ότι άκουσα τον χαρακτηρισμό του γηπέδου της Λεωφόρου ως κατάλληλου μόνο για φαντάρους!
Είμαι λοιπόν στη διασταύρωση Βουλιαγμένης και Συγγρού, τα πλήθη αμέτρητα, θυμάμαι ακόμη τις μικρές χάρτινες προκηρύξεις που έγραφαν μόνο 3-0 (!), η συγκοινωνία οχημάτων μόλις που διεξάγεται, οπότε στον ορίζοντα (από Συγγρού μεριά) εμφανίζεται ένα αμάξι κάμπριο: Στο πίσω μέρος καθόταν μια χοντρή (συγγνώμη, εύσωμη θέλω να πω) γυναίκα που περιέφερε θριαμβευτικά τη ζακέτα της! 54 χρόνια μετά, αυτή τη στιγμή δεν πρόκειται να την ξεχάσω!
Εν τω μεταξύ όμως έχουμε παρενέργειες οικογενειακές. Στην οικογένεια έχουμε Παναθηναϊκούς – Ολυμπιακούς 2-1 – με αδιάφορους τους γονείς μας –, που ήταν επαρκής πλειοψηφία για τις πλέον τρελές – Παναθηναϊκές φαντασιώσεις. Και όντως, ο ένας εκ των αδελφών μου προβαίνει εις βαρυσήμαντον δήλωσιν: «Ο υπογεγραμμένος… δηλώ ότι, εις περίπτωσιν νίκης του Παναθηναϊκού, θα επιστρέψω εκ του Γουέμπλεϊ με τα πόδια». Η δήλωση καταχωρείται σε αθλητικές – και όχι μόνο – εφημερίδες!
Τέλος πάντων, ο Δομάζος ξεκίνησε από τους Αμπελόκηπους – που ήταν κάποτε στην ημιαγροτική Αττική ό,τι μαρτυρεί το όνομά τους, δηλαδή αμπέλια και κήποι – για να κηρυχθεί το 2003 ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής από την ΕΠΟ, ενώ επιλέχθηκε ως μέλος της καλύτερης ενδεκάδας όλων των εποχών του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ήταν κρίμα που τον χάσαμε!
Ο γάμος του με τη Βίκυ Μοσχολιού ήταν ένα μεγάλο γεγονός της εποχής: η ενότητα της ποδοσφαιρικής και της λαϊκής – τραγουδιστικής διανόησης. Κι αυτό, όμως, αποδείχθηκε βραχύβιο.
Στα «Ποδοσφαιρικά κβάντα», ένα βιβλίο που αναφερόταν σε μικροϊστορίες της στρογγυλής θεάς με μια διάθεση φυσικής των μικροσωματιδίων (!), έγραφε ο Γιώργος Λούης Κύρκος:
«Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι δήθεν ατάλαντοι να παριστάνουν ότι παίζουν ποδόσφαιρο μόνο και μόνο για να αποδεικνύεται κάθε φορά ότι είναι χειρότεροι του Μέσι (διάσημος διεθνής ποδοσφαιριστής), θα υπήρχε ποδόσφαιρο; Θα υπήρχε Μέσι;». Δηλαδή, εξαιτίας αυτών των χαμηλής ποιότητας ποδοσφαιρόφιλων, μπορούμε σήμερα να μιλάμε για τη μεγάλη ικανότητα των Μέσι – συγγνώμην, των Δομάζων;
Όχι, ο Δομάζος και ο Μέσι δεν ήταν οι λιγότερο κακοί. Ήταν οι άριστοι εκ των αρίστων…
* Ο Γιάννης Σχίζας είναι συγγραφέας
