Ένα ταξίδι στο παρελθόν μέσα από τους παραμορφωμένους λαβυρίνθους της μνήμης αποτελεί τον ιστό του «Γυάλινου κόσμου», όπου ο Τενεσί Ουίλιαμς αφηγείται τα ζοφερά βιώματα της νεανικής του ηλικίας.
Σ’ αυτό το εξαιρετικό βιογραφικό έργο τα πρόσωπα αντικατοπτρίζουν τους εφιάλτες του, ξορκίζουν τις ενοχές του, εξερευνούν επώδυνα εσωτερικά τοπία.
Κύριο πρόσωπο είναι ο Τομ, δηλαδή ο ίδιος, που γεμάτος τύψεις γυρνάει στο πατρικό του μετά την εγκατάλειψή του – έτσι ακριβώς όπως είχε κάνει ο «ερωτευμένος με τις μακρινές αποστάσεις» πατέρας του. Μόνο που εκείνος δεν επέστρεψε ποτέ.
Εκεί βρίσκεται τώρα η χειριστική, φιλάρεσκη και βυθισμένη σε ανεδαφικές ονειροπολήσεις μητέρα του (Αμάντα) και η ανάπηρη αδελφή του (Λώρα), που βρίσκει καταφύγιο στο γυάλινο θηριοτροφείο της. Η ανησυχητική αδράνειά της ωθεί την Αμάντα στη μοναδική λύση: να την παντρέψει. Και ο Τομ, ακολουθώντας τις οδηγίες της, φέρνει στο σπίτι έναν συνάδελφό του. Όμως, οι ελπίδες γρήγορα εξατμίζονται, όπως έχει ήδη εξατμιστεί το αμερικανικό όνειρο της ευτυχίας, αφήνοντας πίσω του το ρημαγμένο παρόν τους.
Στην αυθαιρεσία της μνήμης που προικίζει την πραγματικότητα με καινούριες διαστάσεις επιχείρησε να στηριχθεί η φορμαλιστική προσέγγιση του έργου από τον Λατέλα. Και παρουσίασε το οικογενειακό δράμα γυμνό, χωρίς κανένα νατουραλιστικό στοιχείο, δίνοντας το προβάδισμα στους ηθοποιούς του.
Πώς όμως μπορεί να αποδοθεί ο ποιητικός ρεαλισμός του Ουίλιαμς με τους ποικίλους συμβολισμούς του και τις μαγικές του ατμόσφαιρες με μια ισχνή μορφή αναλογίου; Επιπλέον ο διαρκώς κυλιόμενος υαλοπίνακας αλλοιώνει τη σημασία του γυάλινου μικροσύμπαντος της Λώρας, η τεράστια φωτογραφία του Τενεσί Ουίλιαμς, που δεσπόζει στη σκηνή συμβολίζοντας τον συγγραφέα αλλά και πατέρα – φυγά, δεν επιτυγχάνει τον στόχο της, ενώ το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας του ήρωα και ο υπαινιγμός για την αιμομικτική διάθεση προς την αδελφή του που εισάγει ο Λατέλα ως καινοτομίες (;) δεν προσθέτουν κάτι σημαντικό στην προσέγγιση του έργου. Από την άλλη, οι ρεαλιστικές ερμηνείες έρχονται σε αντίθεση με τη σκηνοθετική άποψη.
Ωστόσο, η Μαρία Καλλιμάνη υποδύεται εξαιρετικά τη δεσποτική αλλά ματαιωμένη μητέρα, που αναπολεί το «ένδοξο» παρελθόν της με τις φυτείες στον Νότο και τους υπεράριθμους πλούσιους μνηστήρες. Ο Βαγγέλης Αμπατζής, ως Τομ και αφηγητής, παρέδωσε μια στέρεη ερμηνεία, η Λήδα Κουτσοδασκάλου αποτύπωσε τον εύθραυστο ψυχισμό της Λώρας και ο Τζιμ του Νίκου Μήλια είχε την αναμενόμενη γήινη παρουσία.
