Ο Ντόναλντ Τραμπ επιστρέφει, η τεχνητή νοημοσύνη ωριμάζει, ο πλανήτης θερμαίνεται και το παγκόσμιο ποσοστό γονιμότητας καταρρέει.
Το να δούμε οποιαδήποτε από αυτές τις ιστορίες μεμονωμένα σημαίνει ότι χάνουμε αυτό που αντιπροσωπεύουν συλλογικά: την ασταθή, απρόβλεπτη εμφάνιση ενός διαφορετικού κόσμου, αναφέρει σε άρθρο γνώμης ο Έζρα Κλάιν, στους New York Times.
Πολλά από αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα τα τελευταία 50 χρόνια —από το κλίμα μέχρι το ποσοστό γεννήσεων έως τους πολιτικούς θεσμούς— καταρρέουν. Τα κινήματα και οι τεχνολογίες που επιδιώκουν να ανατρέψουν τα επόμενα 50 χρόνια.
Ας ξεκινήσουμε με την αμερικανική πολιτική. Ο Τραμπ απέχει οκτώ ημέρες από την ορκωμοσία για δεύτερη φορά και τα θεσμικά τείχη της Αμερικής δεν είναι, το 2025, αυτά που ήταν το 2017.
Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα είναι ήρεμο και ο Τραμπ το ξέρει. Δεν θα τολμούσε να στείλει ονόματα Ρεπουμπλικανών της Γερουσίας όπως ο Robert F. Kennedy Jr., η Tulsi Gabbard, ο Kash Patel και ο Pete Hegseth για θέσεις στο υπουργικό συμβούλιο κατά την πρώτη του θητεία. Ακόμη και πέρα από το κόμμα, αυτή τη φορά δεν αντιμετωπίζει μαζική αντίσταση, τίποτα σαν την Πορεία των Γυναικών που κατέκλυσε την Ουάσιγκτον το 2017. Οι Δημοκρατικοί είναι απογοητευμένοι και εξαντλημένοι.
Ο Τραμπ πλαισιώνεται τώρα από μια συμμαχία ολιγαρχών με επικεφαλής τον Έλον Μασκ. Οι δισεκατομμυριούχοι ιδιοκτήτες της Washington Post και των Los Angeles Times «έπνιξαν» την υποστήριξη στην Κάμαλα Χάρις, το ABC News (που ανήκει στην Disney) έδωσε στο «μελλοντικό προεδρικό ίδρυμα και μουσείο» του Τραμπ 15 εκατομμύρια δολάρια για να διευθετήσει μια αγωγή για συκοφαντική δυσφήμιση που άσκησε ο Τραμπ, ο Μαρκ Ζάκερμπεργκ επικεντρώνει εκ νέου τις πλατφόρμες της Meta γύρω από την «ελεύθερη έκφραση» και την εταιρεία του ενάντια στο D.E.I., και η Amazon φέρεται να πλήρωσε 40 εκατομμύρια δολάρια για το ντοκιμαντέρ της Μελάνια.
Ο Τιμ Κουκ, ο Σούνταρ Πιχάι και μια σειρά από άλλα διευθυντικά στελέχη ταξίδεψαν πρόσφατα στο Μαρ-α-Λάγκο για να δειπνήσουν με τον Τραμπ. Αυτό διαφέρει από το 2017, όταν ο Τραμπ αντιμετωπίστηκε ως παρέκκλιση που έπρεπε η Αμερική να υπομείνει ή ως κακοήθεια που έπρεπε να απορριφθεί. Οι δισεκατομμυριούχοι βλέπουν ότι οι κανόνες έχουν αλλάξει. Σηματοδοτούν την προθυμία τους να τους τηρήσουν. «ΟΛΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!!!» έγραψε ο Τραμπ στο Truth Social μετά το δείπνο με τον Τζεφ Μπέζος. Δεν έχει άδικο.
Η δημοκρατία δεν πεθαίνει στο σκοτάδι. Υποβαθμίζεται μέσω της σύναψης συμφωνιών — μια πορεία ρεαλιστικών συναλλαγών μεταξύ αυτών που έχουν εξουσία και εκείνων που τη θέλουν ή τη φοβούνται. Έχουμε δει αυτή τη διαφθορά να καταναλώνει δημοκρατίες αλλού, συμπεριλαμβανομένης της Ουγγαρίας του Βίκτορ Όρμπαν, την οποία ο Τραμπ και οι σύμμαχοί του αναφέρουν ως πρότυπο.
Τα χρήματα και τα μέσα ενημέρωσης συνάπτουν ειρήνη με το καθεστώς γιατί το να κάνεις διαφορετικά είναι πολύ δαπανηρό. Θεωρώ ότι το εύρος των αποτελεσμάτων για τη δεύτερη θητεία του Τραμπ είναι εκπληκτικά τεράστιο, που εκτείνεται από την αυτοκαταστροφική ανικανότητα έως την μπερδεμένη ασυνέπεια και την αυταρχική εξυγίανση. Όμως τα φράγματα που περιόρισαν τις δυνατότητες της πρώτης του θητείας έχουν παραβιαστεί, καταλήγει ο αρθρογράφος.
