Όσα διαδραματίστηκαν, χθες Παρασκευή, στο Συνέδριο παρωδία του ΣΥΡΙΖΑ, σχολίασε με ανάρτησή του στο X (πρώην Twitter) o στιχουργός Νίκος Μωραΐτης.
«Δεν είμαστε με τον Κασσελάκη, αλλά με τη Δημοκρατία», επισήμανε, προσθέτοντας ότι «Δημοκρατία σημαίνει αποδοχή μίας προϋπόθεσης: ότι τον αντίπαλο τον νικάς στην κάλπη».
«Η Ιστορία λοιπόν θα γράψει ότι η “Αριστερά της διανόησης” κατέλυσε την εσωκομματική της δημοκρατία μέσα σε μπουζουξίδικο» ανέφερε σε άλλο σημείο, στέλνοντας μήνυμα σε όσους «στηρίζουν αυτά τα φασιστοειδή».
Ολόκληρη η ανάρτηση:
Παιδιά, για να εξηγούμαστε. Τίμια και ωραία.
Όσοι στηρίζετε αυτά τα φασιστοειδή:
-που απαγόρευσαν σε εκλεγμένο Πρόεδρο με 56% να είναι υποψήφιος.
-που πανηγυρίζουν για τον παράνομο αποκλεισμό του.
-που αποδέχονται ως «Αριστερά της ισότητας» το ότι μπήκαν οι σύνεδροι των πραξικοπηματιών από την πλαϊνή πόρτα, την ώρα που 2000+ εκλεγμένοι σύντροφοί τους ξεροστάλιαζαν χωρίς νερό και φαΐ για 5 και 6 ώρες στη φυλασσόμενη από μπράβους μπροστινή πόρτα.
-που αποδέχονται ως «Αριστερά της δικαιοσύνης» το ότι μια χούφτα σύνεδροι (τόσους είχαν οι πραξικοπηματίες τελικά…) οδηγήθηκαν στη VIP αίθουσα των ομιλητών και οι σύντροφοί τους σε δύο αίθουσες «καραντίνας», να βλέπουν το συνέδριο από video wall, μόνο και μόνο επειδή στήριζαν άλλο υποψήφιο.
-που λένε γηπεδικά «το πήραμε!» με ολόκληρες οργανώσεις μελών εξοστρακισμένες, με εκατοντάδες νόμιμα εκλεγμένους συνέδρους κομμένους και με διάτρητη ψηφιακή ψηφοφορία.
-που αποδέχονται την εκλογή του Ματζουράνη του Κοσκωτά ως προέδρου του Συνεδρίου, με δια βοής ψηφοφορία στη φυλασσόμενη VIP αίθουσα από 600-700 συνέδρους!
Όλοι εσείς λοιπόν, κάντε μου τη χάρη να με μπλοκάρετε – κι εγώ φυσικά θα το κάνω όπου σας πετυχαίνω.
Άντε, να μείνω με τους «μη κανονικούς», διότι εσάς τους «κανονικούς ανθρώπους» που στηρίζετε τη χθεσινή ντροπή, σας φοβάμαι και ανατριχιάζω μπροστά στον τρόπο σκέψης σας, όπως φοβάμαι και ανατριχιάζω απέναντι στους άλλους, τους ακροδεξιούς, που τους μπλοκάρω τόσα χρόνια.
Δεν είναι ο Κασσελάκης, παιδιά, που μας χωρίζει. Ας πάρει τον δρόμο του, ας πετύχει αν το αξίζει, ας αποτύχει αν δεν το αξίζει – σε τελική ανάλυση μετά το τραύμα που αφήνει στην Αριστερά ο Τσίπρας, προσωπικά δεν την ξαναπατάω να εμπιστευτώ πολιτικό εν λευκώ.
Δεν είναι ο Κασσελάκης, λοιπόν.
Είναι αυτό που είπε αυτή η υπέροχη γυναίκα, η αγωνίστρια του Πολυτεχνείου Μέλπω Λεκατσά, που τα πολιτικά παράσιτα τα οποία υποστηρίζετε πήγαν να την κόψουν από σύνεδρο, την ξανάβαλαν μετά τον σάλο, και χθες την είχαν να ποδοπατιέται επί ώρες μπροστά σε μια σφραγισμένη πόρτα: «Δεν είμαστε κασσελάκηδες. Είμαστε υπέρ της Δημοκρατίας».
Και Δημοκρατία σημαίνει αποδοχή μίας προϋπόθεσης: ότι τον αντίπαλο τον νικάς στην κάλπη.
*Και δύο υστερόγραφα γιατί πάντα της Ιστορίας της αρέσει να γελάει με τα φασιστοειδή:
-Η Ιστορία λοιπόν θα γράψει ότι η «Αριστερά της διανόησης» κατέλυσε την εσωκομματική της δημοκρατία μέσα σε μπουζουξίδικο.
-Η Ιστορία θα γράψει ότι η «Αριστερά των δικαιωμάτων» απαγόρευσε σε εκλεγμένο Πρόεδρο να είναι υποψήφιος, την ώρα που ενέκρινε την υποψηφιότητα μίας πολιτικής καρικατούρας που είναι υπέρ του trafficking.
