Ο θάνατος του Βαρδή Βαρδινογιάννη, του ανθρώπου που σχημάτισε τον μεγαλύτερο επιχειρηματικό όμιλο της χώρας, ανέδειξε πολλές πτυχές της προσωπικότητας και της προσφοράς του στη χώρα – ακόμη και με τρόπους που ο ίδιος και η οικογένειά του ουδέποτε δημοσιοποίησαν.
Πολλές χιλιάδες λέξεις γράφτηκαν σε εφημερίδες και ιστοσελίδες (και, φυσικά, στο topontiki.gr). Υπάρχει ωστόσο μια πτυχή στην οποία, με αφορμή τον θάνατό του, αξίζει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή.
Το είχαμε κάνει και αμέσως μετά τον θάνατο της αγαπημένης του συζύγου Μαριάννας Βαρδινογιάννη, η οποία, με τη στήριξη και την εμψύχωση του Βαρδή, άφησε πίσω της ένα τεράστιο κοινωνικό έργο, το οποίο αποτελεί εθνικό πλούτο.
Πρόκειται για την ανάγκη οι ουκ ολίγοι μεγιστάνες της χώρας να συνεισφέρουν στην Ελλάδα και στην κοινωνική πρόοδο κατά το παράδειγμα των μεγάλων ευεργετών του έθνους.
Σε πολλούς αυτή η προσέγγιση ακούγεται περίεργη. Πολλοί ιστορικοί π.χ. προτιμούν να βλέπουν τις – ουκ ολίγες – σκοτεινές πλευρές κάποιων από τους ευεργέτες. Δεν μπορούν ωστόσο να διαγράψουν την προσφορά τους. Άλλοι έχουν ιδεολογική αλλεργία στη ιδέα της προσφοράς εκ μέρους πάμπλουτων συμπατριωτών μας, αφού θα προτιμούσαν να… μην υπάρχουν πάμπλουτοι.
Ανεξαρτήτως όμως όλων αυτών, η ανάγκη υπάρχει. Και μάλιστα δεν περιλαμβάνει μόνο τους εγχώριους μεγιστάνες, αλλά και αυτούς που αποτελούν εξέχουσες μορφές της ομογένειας.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις, έχοντας αποτύχει κατ’ επανάληψη να εντάξουν στον εθνικό σχεδιασμό την ομογένεια και τον αφρό της για την ενίσχυση της χώρας σε σημαντικά κέντρα αποφάσεων – σε αντίθεση με χώρες που έχουν κάνει το λόμπινγκ επιστήμη –, δεν έχουν καν προσπαθήσει να κινητοποιήσουν την άμεση συνεισφορά τους για την ανάκαμψη, τη βελτίωση και την πρόοδο της χώρας.
Οι επενδύσεις είναι ένας τρόπος. Η δημιουργία υποδομών είναι ένας άλλος. Η ενίσχυση της Παιδείας, της τεχνογνωσίας και κάθε άλλος τρόπος συνεισφοράς είναι όχι μόνο επιθυμητός, αλλά και απολύτως απαραίτητος.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα χρεοκοπημένη, όσα ψιμύθια και αν χρησιμοποιούν οι πολιτικές ηγεσίες για να καλλωπίσουν την εικόνα της. Είναι επίσης μια χώρα με χαμηλή αυτοπεποίθηση ύστερα από πολλά χρόνια συνεχών κρίσεων. Έχει ελάχιστη εμπιστοσύνη στους θεσμούς και τις πολιτικές ηγεσίες και θεωρεί ότι τα πάντα πάνε άσχημα.
Υπάρχουν όμως και οι φωτεινές, λαμπρές πλευρές της κοινωνίας: οι γέροντες, για παράδειγμα, που μαζεύουν τις πενταροδεκάρες τους για χρόνια και τις κάνουν ασθενοφόρα για το ΕΣΥ. Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν μπορεί να έχουν λιγότερες απαιτήσεις από τους πάμπλουτους συμπολίτες και ομοεθνείς μας.
Ας αρχίσει η σημερινή έναν σχεδιασμό που θα μπορούσε να τους περιλάβει και να τους κινητοποιήσει.
