Για το επάγγελμα του ηθοποιού μίλησε η Κάτια Δανδουλάκη επισημαίνοντας, μεταξύ άλλων, ότι το θέατρο είναι η τέχνη του εφήμερου.
«Σίγουρα δεν είμαστε πολύ κανονικοί, γιατί ρισκάρουμε εκεί που δεν μας παίρνει και έχουμε μια τρέλα πάνω από τους κανόνες της λογικής. Χτίζουμε παλάτια στην άμμο, το θέατρο είναι η τέχνη του εφήμερου» είπε αρχικά σε συνέντευξή της στο ένθετο Docville, ενώ στη συνέχεια αποκάλυψε ότι αυτό που τη φοβίζει πιο πολύ στη ζωή είναι η ενδεχόμενη ταλαιπωρία πριν το βιολογικό τέλος.
«Ο ρεαλιστικός φόβος είναι τα κενά στο αεροπλάνο, που σημαίνει πως δεν θέλω κάτι οδυνηρό και απότομο στη ζωή μου. Ποτέ δεν μπόρεσα να νικήσω τον φόβο των αεροπλάνων, όπως κι αυτόν της ενδεχόμενης ταλαιπωρίας πριν από το βιολογικό τέλος. Θα ευχόμουν να φύγω χωρίς να το καταλάβω. Ένας άλλος φόβος είναι να μη χάσω το μυαλό μου, που συνειδητά τον αποδιώχνω» τόνισε.
Τέλος, αναφέρθηκε στην άνοια της μητέρας της επισημαίνοντας ότι το κατάλαβε όταν εκείνη δεν γελούσε με τα αστεία της, καθώς και όταν ένιωσε ότι δεν υπήρχε η ίδια στα μάτια της…
«Η πρώτη ένδειξη, ξέρετε, είναι για τους ηθοποιούς το να μη θυμούνται τα λόγια τους και η έλλειψη της αίσθησης του χιούμορ. Έλεγα, για παράδειγμα, στη μάνα μου διάφορα αστεία περιστατικά από τα γυρίσματα και γελούσαμε πολύ. Κάποια στιγμή της μιλούσα και δεν αντιδρούσε στα αστεία. Ήταν η αρχή της άνοιας της. Έτσι πήγαμε στο γιατρό και τα τελευταία χρόνια έβλεπα τα μάτια της, που δεν υπήρχα εγώ μέσα τους» είπε χαρακτηριστικά.
