Μια ματιά στο περίπλοκο διεθνές περιβάλλον είναι αρκετή για να καταλάβει κάποιος γιατί η χώρα μας έχει ανάγκη από σταθερότητα, θετικές βεβαιότητες, εσωτερική ηρεμία και ισχύ:
● Η «μαμά» Αμερική κινείται μεταξύ βίας, οιονεί εμφυλίου και παραλογίας, μεταξύ ενός υποψήφιου Προέδρου ικανού για όλα και ενός άλλου που δεν μπορεί πια να ξεχωρίσει τον Ζελένσκι από τον Πούτιν και τον Τραμπ από την Κάμαλα Χάρις.
● Η στενή σύμμαχος Γαλλία έχει πρώτη (ποσοστιαία) δύναμη τη Λεπέν, δεύτερη τον Μελανσόν, που ηγήθηκε ενός ασυνάρτητου, ετερόκλητου και εύθραυστου «Μετώπου» και τρίτο και καταϊδρωμένο τον θετικό για τις ελληνικές υποθέσεις Μακρόν. Κυβέρνηση δυσκολεύεται να φτιάξει, το αν και πότε θα ισορροπήσει είναι άγνωστο, αλλά ένα είναι βέβαιο: τον τόνο δεν δίνουν πλέον οι κεντρώες δυνάμεις, που έχουν υποχωρήσει λόγω της απορριπτικής διάθεσης των Γάλλων.
● Το αφεντικό της Ευρώπης, η Γερμανία, πάσχει από μια παρόμοια ασθένεια, καθώς η κυβέρνησή της κλονίστηκε από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, η Χριστιανοδημοκρατία δεν επωφελήθηκε όσο θα ήθελε από τις απώλειες των Σοσιαλδημοκρατών και η ακροδεξιά AfD είναι πλέον δεύτερη δύναμη.
● Η Βρετανία πέρασε στα χέρια των Εργατικών με μια θηριώδη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία ουδόλως αντικατοπτρίζει τα εκλογικά μεγέθη, αφού οι νικητές έχουν μόλις το 33% των ψήφων και επωφελήθηκαν απλώς από τη συντριβή των Συντηρητικών και το εκλογικό σύστημα. Εάν αποτύχουν να πείσουν πως μπορούν να βελτιώσουν την κακή κατάσταση της χώρας τους, ουδείς ξέρει τι θα τους ξημερώσει.
● Οι δύο πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή όχι μόνο δεν έχουν ορατό τέλος, αλλά δεν είναι καν βέβαιο ότι μια τυπική λήξη τους θα οδηγούσε σε περιβάλλον μεγαλύτερης ηρεμίας και ασφάλειας – αντιθέτως υπάρχουν οι προϋποθέσεις για συνέχιση και, ίσως, επέκταση της αστάθειας.
● Τα Βαλκάνια είναι ξανά ναρκοπέδιο για την Ελλάδα, αφού περισσεύουν οι συγκρούσεις – κυρίως με την Αλβανία και τη Βόρεια Μακεδονία –, οι περισσότερες σχέσεις μας με άλλες χώρες είναι ελάχιστα παραγωγικές, ενώ ενισχύεται η τουρκική και η ρωσική επιρροή.
● Η Τουρκία παραμένει αυτό που ήταν πάντοτε, παρά τις αθηναϊκές προσδοκίες: επεκτατική, με συνεχώς διευρυνόμενη ατζέντα, με στόχο την αποδυνάμωση, την περιθωριοποίηση και τη δορυφοροποίησή μας.
Σε αυτό το ζοφερό διεθνές κλίμα η Ελλάδα καλείται να αξιοποιήσει κάθε δυνατή συμμαχία, να ενισχύσει το εσωτερικό της μέτωπο και την οικονομία της, να φρενάρει το τεράστιο και ραγδαία επιδεινούμενο δημογραφικό της πρόβλημα και να πείσει τη γειτονιά της ότι δεν είναι καρπαζοεισπράκτορας, αλλά ισχυρός αντίπαλος και αξιόπιστος σύμμαχος. Είναι όμως σε θέση να κάνει κάποια απ’ όλα αυτά; Η εσωτερική μας κατάσταση δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς.
