Όλος αυτός ο χαμός με τις δηλώσεις του Ντόναλντ Τραμπ για εισβολή των Ηνωμένων Πολιτειών στη Γροϊλανδία, για μετατροπή του Καναδά σε μια ακόμη Πολιτεία της χώρας του, για ανάκτηση
του ελέγχου της Διώρυγας του Παναμά ακόμη και με εισβολή, για σοκ και δέος στη Μέση Ανατολή αν δεν απελευθερωθούν οι όμηροι κ.λπ., είναι, προς το παρόν, άγνωστο πόση σοβαρότητα εμπεριέχουν. Κυρίως επειδή όλα τούτα λέγονται πριν ο εκλεγείς Πρόεδρος αναλάβει τα καθήκοντά του.
Θα μπορούσαν να θεωρηθούν ευθείες απειλές για… παγκόσμιο χάος εάν το αφεντικό «τα πάρει στο κρανίο» και οι ενδιαφερόμενοι δεν μετατραπούν οικειοθελώς σε γιουσουφάκια των ΗΠΑ. Παρότι δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί ότι όλες αυτές οι απειλές μπορεί να γίνουν πραγματικότητα, δεν παύουν να αποτελούν σαφείς προειδοποιήσεις για το ότι ο Τραμπ είναι
αποφασισμένος να διεκδικήσει – και να επιβάλει – αλλαγή στάσης σε μια σειρά θέματα, στα οποία φίλοι, σύμμαχοι και αντίπαλοι των ΗΠΑ είχαν την αίσθηση ότι μπορεί να αυτενεργούν πέραν του…
επιτρεπτού.
Η «προστασία» σπάνιων γαιών από τη ρωσική και κινεζική εκμετάλλευση, ο έλεγχος της Αρκτικής, το κουμάντο των Κινέζων στον Παναμά, οι άνετες διελεύσεις κινεζικών πλοίων από ύδατα δυτικών χωρών, η προστασία του Ισραήλ είναι απολύτως πραγματικά πεδία ανταγωνισμού, στα οποία ο Τραμπ δείχνει αποφασισμένος να λειτουργήσει πολύ πιο δραστικά από τον προκάτοχό του και ήδη θέτει το πλαίσιο των απαιτήσεών του. Κάποιοι, π.χ. στη Μέση Ανατολή και στη Δανία, φαίνεται ότι ήδη
έλαβαν το μήνυμα…
Το μεγάλο ερώτημα όμως είναι η στάση που θα τηρήσει ο Τραμπ έναντι του Ερντογάν, καθώς από τη μια λέει διάφορες παρεξηγήσιμες ασυναρτησίες περί συμφερόντων 2.000 ετών της Τουρκίας στη Συρία και από την άλλη διατηρεί και ενισχύει τη στήριξη των Κούρδων. Αφήστε που ο αδιαπραγμάτευτος
σύμμαχός του στην περιοχή είναι το Ισραήλ, το οποίο θεωρεί πλέον την Τουρκία χειρότερο εχθρό από το Ιράν. Ε, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα τα ξεμπερδέψει ο Πρόεδρος…
