Υπάρχουν κάποιες στιγμές στη ζωή που ένας πολιτικός, ένας άνθρωπος ή μια παράταξη καλείται να αποδείξει όχι μόνο το «φαίνεσθαι» αλλά και το «είναι». Αυτές οι στιγμές συχνά έχουν καθοριστική σημασία, δοκιμάζουν την αυθεντικότητα, τις αξίες, την ακεραιότητα.
Μια τέτοια στιγμή είναι η αναχώρηση από τη ζωή ενός πολιτικού αντιπάλου που συγκρούστηκε μαζί σου σκληρά. Καλείσαι όμως την ώρα του θανάτου και της ταφής να υπερβείς τις φορτίσεις του παρελθόντος, τις αντιπαραθέσεις και τα βαριά λόγια και να βρεις την γενναιότητα για να τον αποχαιρετήσεις όπως πρέπει, με την παρουσία σου, αναγνωρίζοντας τα θετικά που προσέφερε στην χώρα και αφήνοντας την ιστορία να κρίνει το σύνολο της πορείας του, το έργο του και τις αρνητικές του στιγμές.
Η Νέα Δημοκρατία επί δεκαετίες θέλει να ορίζεται ως η παράταξη της αστικής τάξης της Ελλάδος, της αστικής ευγένειας, του μέτρου, ως η παράταξη που μπορεί να αναγνωρίζει τα καλά του αντιπάλου και κυρίως μπορεί να στέκεται γενναία την ώρα της αναχώρησής του από αυτό τον κόσμο.
Το προηγούμενο διάστημα, θεματοφύλακες των ιερών και οσίων της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας επέκριναν τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι την αλλοιώνει, την μεταλλάσσει, την μετατρέπει σε «Ποτάμι», επειδή χρησιμοποιεί στελέχη στην κυβέρνησή του, τα οποία στο παρελθόν υπηρέτησαν άλλο κόμμα ή επειδή η πορεία του είναι περισσότερο κεντρώα από ότι οι ίδιοι άντεχαν.
Όμως η χθεσινή παρουσία του πρωθυπουργού κατά την τελετή αποχαιρετισμού του Κώστα Σημίτη, η στάση του και τα όσα είπε για τον εκλιπόντα πρώην πρωθυπουργό, δείχνουν ότι τελικά την ηθική τιμή αυτής της παράταξης με τη στάση του και τον λόγο του την διέσωσε χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Γιατί τελικά πολλές φορές οι απουσίες είναι πιο ηχηρές και απ’ τις πιο θορυβώδεις παρεμβάσεις, λένε πολύ περισσότερα από τη σιωπή. Και οι απουσίες αυτές φέρνουν στο μυαλό μνήμες άλλων αποχαιρετισμών όπως εκείνου του Ανδρέα Παπανδρέου. Θυμίζουν την παρουσία του τότε προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Μιλτιάδη Έβερτ στη Μητρόπολη και τους επικήδειους που εκφωνήθηκαν από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς και τον τότε πρόεδρο της Πολιτικής Άνοιξης Αντώνη Σαμαρά.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο ιδρυτής της Νέας Δημοκρατίας, ήταν εκείνος που δίδαξε πρώτος τον σεβασμό απέναντι στον αντίπαλο, την αποδοχή της αξίας του αντιπάλου, την υπέρβαση ακόμα κι αν ο αντίπαλος κάποια στιγμή φέρθηκε ύπουλα. Και όλα αυτά τα δίδαξε με τη στάση που κράτησε σε όλη του την πολιτική πορεία απέναντι στον μεγάλο πολιτικό του αντίπαλο, τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τον αντιμετώπιζε ως αντίπαλο, ποτέ όμως ως εχθρό.
Γιατί τελικά, το πόσο μεγάλος είσαι φαίνεται και από το πόσο γενναία και ανθρώπινα στέκεσαι απέναντι στον αντίπαλο σου.
Αυτή την παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή, είτε σε κάποιους αρέσει είτε δεν αρέσει, τίμησε με την στάση του απέναντι στην κηδεία του Κώστα Σημίτη ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
