Με την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία ο Μπέρτολτ Μπρεχτ αυτοεξορίζεται και περιπλανάται ανά τον κόσμο. Έναν χρόνο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1939, βρίσκεται στη Σουηδία, όπου και γράφει τη «Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της».
Έργο παραβολικό και βαθιά αντιπολεμικό, καθώς ο ίδιος έχει βιώσει τη λαίλαπα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, βασίζεται στο μυθιστόρημα του Χανς Γιάκομπ φον Γκριμελσχάουζεν «Η ζωή της απατεώνισσας και αλήτισσας Courasche», το οποίο αναφέρεται σε μια τσιγγάνα που περιγράφει το πόσο ο πόλεμος οδήγησε στην ηθική και υλική εξαθλίωση των λαών.
Ο Μπρεχτ τοποθετεί την ιστορία του την εποχή του Τριακονταετούς Πολέμου (1618-48) θέλοντας να επισημάνει την ανεπίδεκτη μαθήσεως ανθρωπότητα, που – παρ’ όλες τις καταστροφικές συγκρούσεις – επαναλαμβάνει («μέχρι σήμερα») τα ίδια λάθη, αλλά και να καυτηριάσει τους κατοίκους της Γερμανίας που συμμετείχαν στην άνοδο του φασισμού, θυσιάζοντας το ίδιο τους το αίμα. Κατ’ επέκταση χρησιμοποιεί ως παράδειγμα μια διεφθαρμένη γυρολόγο, την Άννα Φίρλινγκ, γνωστή ως «Μάνα Κουράγιο», η οποία αντιμετωπίζει τον πόλεμο ως κερδοφόρα επιχείρηση πουλώντας στα στρατεύματα τα εμπορεύματά της. Και είναι αυτός ο πόλεμος που εν τέλει της στερεί ό,τι πιο σημαντικό έχει μία μάνα: τα παιδιά της.
Ο Στάθης Λιβαθινός επέλεξε να παρουσιάσει το έργο ως υπερθέαμα, αντικαθιστώντας τη μουσική του Πάουλ Ντεσάου με την πρωτότυπη μουσική του Θοδωρή Αμπατζή, χρησιμοποιώντας μια ζωντανή ορχήστρα και δίνοντας σημαντική θέση στη συλλογική δουλειά, που αποτελεί, εξάλλου, κύριο χαρακτηριστικό της σκηνοθεσίας του.
Ωστόσο, η συνεχής κίνηση, η έντονη σωματικότητα, τα τραγούδια, οι πολλαπλές μικρές δράσεις και τα στοιχεία συναισθηματισμού υπονομεύουν το μπρεχτικό ύφος και προσδίδουν μια ελαφρότητα στην παράσταση.
Η Μπέτυ Αρβανίτη ακολούθησε πιστά τις οδηγίες της σκηνοθεσίας. Από τους υπόλοιπους ηθοποιούς προβλήθηκαν ο Νίκος Αλεξίου (Ιεροκήρυκας), η Εύα Σιμάτου (πόρνη) και η Άννα Μάγκου ως βουβή Κάτριν. Μια άνιση ομάδα 12 νέων ερμηνευτών υποδύθηκαν τους στρατιώτες, άλλοτε υπακούοντας σε μια ορμητική κινησιολογία και άλλοτε τραγουδώντας, με στόχο να εκφράσουν τον παροξυσμό του πολέμου.
