«Ἤμην πτωχὸν βοσκόπουλον εἰς τὰ ὄρη. Δεκαοκτὼ ἐτῶν, καὶ δὲν ἤξευρα ἀκόμη ἄλφα. Χωρὶς νὰ τὸ ἠξεύρω, ἤμην εὐτυχής. Τὴν τελευταίαν φορὰν ὁποὺ ἐγεύθην τὴν εὐτυχίαν ἦτον τὸ θέρος ἐκεῖνο τοῦ ἔτους 1877. Ἤμην ὡραῖος ἔφηβος, κ᾽ ἔβλεπα τὸ πρωίμως στρυφνόν, ἡλιοκαὲς πρόσωπόν μου νὰ γυαλίζεται εἰς τὰ ρυάκια καὶ τὰς βρύσεις, κ᾽ ἐγύμναζα τὸ εὐλύγιστον, ὑψηλὸν ἀνάστημά μου ἀνὰ τοὺς βράχους καὶ τὰ βουνά».
Μιάμιση ώρα καθηλωμένοι οι θεατές, ή μάλλον, μαγεμένοι από τον θεσπέσιο λόγο του Αλέξανδρου Παδιαμάντη στην παράσταση «Όνειρο στο κύμα, Έρως, Ήρως», που επεξεργάστηκε δραματουργικά και σκηνοθέτησε ο αγαπημένος μου Δήμος Αβδελιώδης, στο Θέατρο Αθηνών, τη Δευτέρα το βράδυ. Ο Δήμος, που γνωρίζει όσο κανένας, να δίνει ζωή στα κείμενα των μεγάλων συγγραφέων.
Ένας άντρας πίσω από ένα τραπέζι, μια καρέκλα κι ένα υπέροχο παιχνίδι με τα φώτα και τις μουσικές. «Ο λόγος παίζει στις παραστάσεις μου τον πρώτο λόγο, όχι τα αντικείμενα», μας είπε ο Δήμος πριν αρχίσει η παράσταση.
Η ιστορία. Ένας βοσκός κι ένας ναύτης είναι οι ήρωες -ή, καλύτερα, οι αντιήρωες- αυτού του σπονδυλωτού έργου, που βασίζεται σε διηγήματα του μεγάλου Σκιαθίτη συγγραφέα. Ο έρωτας τους για δυο κορίτσια, οι προκαταλήψεις, οι φόβοι, η εποχή, οι άνθρωποι σ’ ένα παιχνίδι όπου το θάρρος γίνεται θράσος αλλάχάνεται μπροστά στον τοίχο του αδύνατου.
Ο πρωταγωνιστής. Ρεσιτάλ ηθοποιίας, από τον Θεμιστοκλή Καρποδίνη (Το αμάρτημα της μητρός μου), που δεν είχα ξαναδεί στη σκηνή, αλλά με έκανε να θαυμάσω την υποκριτική του τέχνη.
Μην χάσετε αυτή την παράσταση!
