Γίνεται πολλές φορές κριτική για τα κομματικά στελέχη ή την «κομματίλα», όπως λένε επικριτικά διάφοροι αναλυτές και δημοσιολογούντες. Αυτή η «κομματίλα» λοιπόν οδήγησε τον Νίκο Ανδρουλάκη στο να αποτρέψει να δει το κόμμα του να «ΣΥΡΙΖοποιείται». Κατ’ αρχάς μπορούσε να επικαλεστεί τις καταστατικές διαδικασίες (τα όργανα τα ήλεγχε εξάλλου) και να αποφύγει την άμεση προσφυγή στις κάλπες, να τις ορίσει κάποια στιγμή μέσα στο 2025 και να συνεχίζει να εισπράττει από την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το έκανε.
Το ρίσκο που πήρε με τις άμεσες εκλογές ήταν να αποφύγει μία επιζήμια εσωστρέφεια. Το ρίσκο του βγήκε και γύρισε ξανά στην καρέκλα του πιο ισχυρός. Του αναγνωρίζεται ότι κινήθηκε μεθοδικά, κέρδισε από το ήπιο κλίμα, ενώ περίτεχνα κατάφερε να μην γίνουν οι εκλογές απόλυτο κριτήριο για τη συνέχειά του στο κόμμα.
Να αναφέρουμε πως, αν ήθελε να κόψει την υποψηφιότητα του Χάρη Δούκα, θα μπορούσε να το κάνει επικαλούμενος το καταστατικό του κόμματος. Ούτε σ’ αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε παρά τις εισηγήσεις που δέχθηκε.
Τέλος, αν σε κάτι έκανε καλό στη γενικότερη πολιτική σκηνή, αυτό είναι η οργάνωση και η δομή του debate. Πλέον – αναγκαστικά – θα πρέπει να την υιοθετήσουν και στις εθνικές εκλογές ή και στις εκλογές άλλων κομμάτων, όπως αυτές που επίκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά για τον κομματικό πατριωτικό κομματισμό του Ανδρουλάκη, ώρα για πρωτοβουλίες τώρα.
