Για τη μάχη της μητέρας της με την άνοια μίλησε η γνωστή ηθοποιός Ελένη Ράντου, που βρέθηκε καλεσμένη της εκπομπής «Στούντιο 4» στην ΕΡΤ.
Συγκεκριμένα, με αφορμή τη συμμετοχή της στη νέα σειρά της ΕΡΤ «Η Μαρία που έγινε Κάλλας», αλλά και στα μηνύματα που εκπέμπει η παράσταση «Το παρτυ της ζωής μου» όπου πρωταγωνιστεί, η Ελένη Ράντου ανέφερε: «Συμμετέχω σε μία καμπάνια για την άνοια επειδή το θέμα έχει απλωθεί πάρα πολύ. Οι άνθρωποι που φροντίζουν ανθρώπους με άνοια, υποφέρουν πάρα πολύ και επειδή μιλάμε για μεσήλικες ανθρώπους, επιβαρύνεται πάρα πολύ η καθημερινότητά τους, η ζωή τους, η κοινωνικότητά τους. Η άνοια είναι μία ασθένεια αβάσταχτη γιατί είναι επικίνδυνα τα πάντα, δεν σου φτάνουν τρεις άνθρωποι. Έχεις να κάνεις με έναν άνθρωπο που δεν ξέρεις αν θα γυρίσει την επόμενη στιγμή και βάλει κάτι στο στόμα του που μπορεί να τον σκοτώσει. Μακάρι να ξεκινήσει μία κρατική μέριμνα για όσους ανθρώπους φροντίζουν και “ακινητοποιούνται” οικονομικά, ψυχολογικά και σωματικά. Θέλω πραγματικά να βοηθήσω γιατί είμαστε πολύ μόνοι».
Η Ελένη Ράντου αναφέρθηκε και στην οικονομική επιβάρυνση μιας οικογένειας που φροντίζει άνθρωπο με άνοια: «Δεν είναι καθόλου ποιητικό αυτό που θα πω, αλλά τα χρήματα που χρειάζεται να δώσω στην καθημερινότητα, δεν δικαιολογούνται πουθενά! Εγώ από πού πρέπει να τα βγάλω, δεν μπορώ να τα βγάλω από εταιρικό λογαριασμό, δεν μπορεί να μου τα δικαιολογήσει κανείς και είναι πάρα πολλά λεφτά τα οποία ξοδεύεις, τα οποία κανένα ταμείο δεν σ’ τα γράφει. Πώς να σου γράψουν 24ωρη υποβοήθηση κάποιου ανθρώπου; Θα ήθελα να προτείνω πάρα πολύ να έχουμε μία φορολογική ελάφρυνση. Υπάρχουν άνθρωποι στα κάγκελα με τη φροντίδα μίας ασθένειας που μαστίζει τώρα πάρα πολύ».
Η γνωστή ηθοποιός έκανε και μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής για την διαχείριση της ψυχολογίας ενός ανθρώπου του οποίου στενός συγγενής πάσχει από την ασθένεια: «Με έχει διαλύσει από πάρα πολλές μεριές. Με έχει κάνει και αβοήθητη να νιώσω. Δεν μπορώ, ρε παιδιά, να συμφιλιωθώ με αυτό το πράγμα ακόμη. Κάθε φορά, αυτή η ασθένεια έχει άλλο στάδιο, μέχρι να συμφιλιωθείς με το ένα, έρχεται το επόμενο που είναι ακόμα χειρότερο. Ξέρεις τι έχω κάνει; Δουλεύω πάρα πολύ, για αντιπερισπασμό. Είναι επτά χρόνια, ακόμη πηγαίνω και βλέποντας την κατάσταση, λυγίζω, δεν… Δεν ξέρω τι χρειάζεται. Και να το πεις σε έναν ψυχολόγο, δεν το λύνει γιατί είσαι αβοήθητος από τα πρακτικά, σε πελαγώνει».
