Ανεξάρτητα από το πώς αποτιμά ο καθένας την προεδρική θητεία της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, το σκηνικό προεδρολογίας που είχε δημιουργηθεί το τελευταίο διάστημα φαίνεται να δικαιολογεί τον φημολογούμενο εκνευρισμό της.
Ενόσω η Σακελλαροπούλου ήταν ακόμη Πρόεδρος, πολλά ονόματα, κάποια εκ των οποίων όχι ιδιαίτερου κύρους, παρήλαυναν από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και από τις πρώτες ειδήσεις καναλιών, ιστοσελίδων και άλλων μέσων. Κοινώς καμιά δεκαριά άνθρωποι εμφανίζονταν κατ’ επανάληψη ως καταλληλότεροι από την ίδια για τον εν λόγω θώκο.
Ανεξαρτήτως της άποψης του καθενός, η Σακελλαροπούλου σίγουρα δεν είναι πολιτικός και άρα δεν έχει σκληραγωγηθεί τόσο ώστε να αποκτήσει την… αντοχή των περισσότερων πολιτικών, οι οποίοι ξέρουν πως, ό,τι και να γίνει σήμερα, αυτοί θα υπάρχουν και αύριο.
Όμως, και πολιτικός να ήταν, η ψυχολογική καταπόνηση από την καθημερινή – ηθελημένη ή αθέλητη – αμφισβήτηση της ικανότητάς της να εκπληρώνει τον ρόλο της αποτελεί μια σκληρή δοκιμασία.
Φανταστείτε, επί παραδείγματι, έναν υψηλού κύρους επιστήμονα, ίσως και με διεθνή εμβέλεια, να έχει τιμηθεί με τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας και να τελειώνει τη θητεία του εν μέσω συγκρίσεων με διάφορους που δεν είναι.
Συνεπώς δεν αποκλείεται η πρόταση Μητσοτάκη για μία και μόνη εξαετή προεδρική θητεία να είναι μια λύση που θα προστατεύει το κύρος και την αξιοπρέπεια των εν ενεργεία Προέδρων, που βλέπουν προς το τέλος της θητείας τους το όνομά τους – και την αξιοπρέπειά τους – να φθείρεται εξαιτίας των σεναρίων διαδοχής τους.
