Στις 8 Σεπτεμβρίου οι αμφισβητίες του Στέφανου Κασσελάκη κατάφεραν να αιφνιδιάσουν τον εκλεγμένο από μία ευρεία βάση πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και να αναλάβουν τον έλεγχο του κόμματος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την περίοδο ήταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας – κυρίως λόγω της μέτριας επίδοσης στις ευρωεκλογές και της εσωστρέφειας που επακολούθησε. Ο δε Στέφανος Κασσελάκης φαινόταν χωρίς πυξίδα, με θολό πολιτικό σχέδιο και με την επιδίωξη για ένα καταστατικό συνέδριο, που όμως δεν αποτελούσε συνεκτικό κρίκο κρίσιμων δυνάμεων.
Αλλά οι «87» και οι σύμμαχοί τους, που κέρδισαν εκείνη τη μάχη, αποδείχθηκε ότι δεν είχαν καλύτερο σχέδιο για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Και τα έκαναν όλα λάθος από εκείνη την ημέρα.
Πέρα από τις οριακές έως αντικαταστατικές (με πολύ… ευγένεια ο όρος) ενέργειες που έκαναν σε εκείνη την κεντρική επιτροπή και μετέπειτα, κινήθηκαν και στρατηγικά λανθασμένα.
Με σημαντικότερο λάθος ότι αντί να μεταφέρουν τη συζήτηση στο πεδίο της πολιτικής, επιχείρησαν απλώς να χρησιμοποιήσουν δίχως όρια – με τον πιο αυταρχικό τρόπο για την ακρίβεια – τη δύναμη μίας συγκυριακής πλειοψηφίας.
Αποτέλεσμα; Να μην χάσουν μόνο στο πεδίο της πολιτικής, αλλά και στο πιο σημαντικό και κρίσιμο, εκείνο της δημοκρατίας.
Αντί να αντιπαραβάλουν πολιτικές θέσεις απέναντι σε όσα καταλογίζουν στον Κασσελάκη, αναλώθηκαν απλώς στο να τον κατηγορούν για οτιδήποτε. Ακόμα και για… μπούλινγκ – αστειότητες δηλαδή.
Δεν ασχολήθηκαν καν με την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση – ακόμα και σε αυτό τον τομέα ο έκπτωτος, κατ’ αυτούς, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πιο δραστήριος και προσηλωμένος.
Αντί να επαναφέρουν διακυβεύματα και προτάγματα για το μέλλον – έτσι όπως τα εννοούν και τα υπερασπίζονται – ώστε να συσπειρώσουν τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ σε μία νέα ενότητα, επιδόθηκαν σε ένα κυνήγι μαγισσών.
Αντί να αντιπαραβάλουν προτάσεις απέναντι σε ό,τι θεωρούσαν κακώς κείμενα επί της ηγεσίας Κασσελάκη, έδωσαν την αίσθηση ότι ενδιαφέρονται μόνο για ρεβανσισμό.
Αντί να επαναφέρουν, κατά τη δική τους προσέγγιση πάντα, την πραγματικά συλλογική λειτουργία του κόμματος, έκαναν την άσκηση ηγεσίας υπόθεση μίας κλειστής, μανιακής και αλλοπρόσαλλης ομάδας, χωρίς νομιμοποίηση στην ουσία.
Και αντί να εγγυηθούν την τήρηση των δημοκρατικών κανόνων και την απρόσκοπτη έκφραση της βάσης του κόμματος, για ένα συνέδριο, που θα αποτυπώνει τις διαθέσεις των μελών, επιχείρησαν να επιβάλλουν πατερναλιστικά τις επιδιώξεις τους.
Κατάφεραν να δικαιώσουν όσους τους κατηγόρησαν για «πραξικόπημα».
Δεν μπόρεσαν ούτε καν να «μακιγιάρουν» τα όσα απίστευτα και πρωτοφανή έκαναν στην κεντρική επιτροπή της 8ης Σεπτεμβρίου.
Και δεν αιτιολόγησαν επαρκώς γιατί ανέτρεψαν τον Κασσελάκη!
Στο τέλος (ήταν μάλλον από την αρχή έτσι) κατάφεραν να αναδείξουν ως κύριο ζητούμενο στον ΣΥΡΙΖΑ την Δημοκρατία!
Με τους ίδιους να είναι εκείνοι που χρεώνονται την αντιδημοκρατική συμπεριφορά, όταν αποφάσισαν μέσω μίας απονομιμοποιημένης κεντρικής επιτροπής και ενώ υπάρχει συνέδριο μπροστά να τον “αποκλείσουν” από υποψήφιο πρόεδρο.
Αλλά ξέχασαν κάτι. Όταν είναι το ζητούμενο η Δημοκρατία, κανένας δεν θυσιάζει τη Δημοκρατία για κανέναν και για τίποτα.
Γιατί αν χαθεί η Δημοκρατία, τίποτα δεν έχει σημασία. Ούτε η δήθεν “σοβαρότητα“, ούτε η επίκληση μίας ανύπαρκτης τελικά “πολιτικής“.
