Καλημέρα και καλή σεζόν…
Δεν λέμε από τώρα καλό χειμώνα, είμαστε ακόμα σε καύσωνες!
Όχι μόνο μετεωρολογικούς, αλλά και πολιτικούς…
Την αγωνία του τερματοφύλακα πριν τα πέναλτι μου θυμίζει η κατάσταση στην κυβέρνηση ενόψει της ΔΕΘ.
Τα δημοσιονομικά περιθώρια είναι μικρά και δεν χωράει κάποιο μεγάλο πουγκί για εξαγγελίες.
Αλλά μετά το στραπάτσο της ΝΔ στις ευρωεκλογές και τη συνεχιζόμενη ακρίβεια, ο κόσμος περιμένει μέτρα ενίσχυσης.
Καλές είναι η «υπευθυνότητα», η «σοβαρότητα» και η «δημοσιονομική προσαρμογή», αλλά δεν… τρώγονται.
Η εβδομάδα έχει ένα παραπάνω ενδιαφέρον από τις προηγούμενες διότι από σήμερα ξεκινάνε τα γκάλοπ.
Τα οποία περιμένουν πώς και πώς κυρίως στο ΠΑΣΟΚ, ενώ μόνο και μόνο η ιδέα για το τι μπορεί να καταγράφουν για τον ΣΥΡΙΖΑ φέρνει τρόμο στην Κουμουνδούρου.
Αρχίζω από τον ΣΥΡΙΖΑ: Είναι μάλλον απίθανο να μην έχει υποστεί ένα κόστος, ίσως και σοβαρό αυτή η κατάσταση με τις συνεχείς εσωκομματικές αντιπαραθέσεις.
Και μόνο ότι επανέρχεται το σενάριο μίας διάσπασης ή ενισχύεται η αίσθηση ότι το κόμμα πάει σε μετωπική σύγκρουση Κασσελάκη – Τσίπρα, αρκούν για να τροφοδοτήσουν φυγόκεντρες τάσεις.
Και όπως καταλαβαίνει κανείς, εάν τα γκάλοπ είναι αρνητικά λόγω εσωστρέφειας, τότε η εσωστρέφεια ανατροφοδοτείται.
Το παιχνίδι ηγεσίας είναι πάντως ανοιχτό. Όλα θα εξαρτηθούν από τους συσχετισμούς στην κεντρική επιτροπή. Και την απάντηση στο ερώτημα εάν “περνάει ή δεν περνάει μία πρόταση μομφής και του Κασσελάκη;”.
Με τους 87 και τις δυνάμεις Πολάκη, δεν περνάει μία πρόταση μομφής.
Αλλά εάν για κάποιο (σοβαρό) λόγο προστεθούν δυνάμεις, που μέχρι τώρα στήριζαν διακριτικά, όχι όμως φανατικά, τον Κασσελάκη, – όπως αυτές του Νίκου Παππά θα έλεγε κάποιος – τότε τα πράγματα αλλάζουν.
Ποιος μπορεί να είναι “σοβαρός λόγος” για να αλλάξουν τα πράγματα; Μα, να υπάρχει μία κατ’ αρχήν πειστική εναλλακτική λύση για την ηγεσία.
- Οι 87 μάλλον δεν την διαθέτουν αυτή τη λύση.
- Όμως η εμφάνιση του Νίκου Φαραντούρη – και ενδεχομένως κι άλλων – στο προσκήνιο, ίσως να επιφέρει δραματικές και θεαματικές μετατοπίσεις. Ο ευρωβουλευτής δηλώνει παρών σε μία ενδεχόμενη μάχη.
Σε κάθε περίπτωση, για να στηθούν εκ νέου κάλπες θα πρέπει να περάσει από τη συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου, μία πρόταση μομφής κατά Κασσελάκη.
Ο Νίκος Παππάς (όχι ο μπασκετμπολίστας) είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας. Και όπως έχουν τα πράγματα, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε να παραμένει στο στρατόπεδο Κασσελάκη, ούτε να πάει απέναντι. Οι διαβουλεύσεις των επόμενων ημερών θα καθορίσουν τις εξελίξεις.
Και έρχομαι στο ΠΑΣΟΚ:
Μέχρι τα μέσα Ιουλίου, που σταμάτησαν οι εταιρίες να διενεργούν δημοσκοπήσεις ήταν μάλλον πολύ νωρίς για να υπάρξει μία ακριβής καταγραφή των συσχετισμών.
Στο μεταξύ οι υποψήφιοι τρέχουν και συγκεντρώνουν δυνάμεις και προφανώς κάποιες τάσεις έχουν διαμορφωθεί.
Άλλωστε και η Άννα Διαμαντοπούλου μπήκε στην κούρσα αρκετά αργά για να «μετρηθεί» τόσο η ίδια, όσο και η επίδραση της υποψηφιότητάς της στο σκηνικό.
Βέβαια, η Διαμαντοπούλου δύο ειδών κοινά ελπίζει ότι θα κινητοποιήσει. Τους παλαιούς «σημιτικούς» και όσους είχαν την τελευταία πενταετία «έρωτα» με τον Μητσοτάκη – σε μεγάλο βαθμό αυτά τα δύο κοινά είναι ίδια. Τώρα θυμήθηκαν ξανά ότι υπάρχει ΠΑΣΟΚ και μπορεί να τρέξουν στις κάλπες, ελπίζοντας να… ξαναβρούν τον Μητσοτάκη, μέσω μίας κυβερνητικής συνεργασίας της Διαμαντοπούλου με τον Κυριάκο στο μέλλον…
Έξυπνο, δεν λέω. Αλλά τι σχέση έχει όλο αυτό με την κανονική κεντροαριστερά και την ανάγκη να υπάρξει εναλλακτικός του Μητσοτάκη πόλος εξουσίας στη χώρα;
