Το Δικαστήριο του Στρασβούργου επιδίκασε αποζημίωση ύψους 20.000 ευρώ σε απελαθείσα, για την οποία έκρινε ότι απελάθηκε αδικαιολόγητα το 2019, αφού πέρασε τα ελληνοτουρκικά σύνορα, χωρίς να της δοθεί η ευκαιρία να υποβάλει αίτημα ασύλου.
Όπως επισημαίνεται στην απόφαση του ΕΔΔΑ, «στην υπόθεση A.R.E. κατά Ελλάδας, το Δικαστήριο διαπίστωσε αρκετές παραβιάσεις της Σύμβασης. Θεώρησε ότι υπήρχαν ισχυρές ενδείξεις που υποδηλώνουν ότι υπήρχε, κατά το χρόνο των καταγγελλόμενων γεγονότων, μια συστηματική πρακτική “επαναπροώθησης” υπηκόων τρίτων χωρών από τις ελληνικές αρχές, από την περιοχή του Έβρου προς την Τουρκία».
«Σημείωσε ότι η προσφεύγουσα είχε σταλεί πίσω στην πατρίδα της, την Τουρκική Δημοκρατία –από την οποία είχε διαφύγει– χωρίς προηγούμενη εξέταση των κινδύνων που αντιμετώπιζε κατά την επιστροφή της», αναφέρεται επίσης.
Το Δικαστήριο δεν διαπίστωσε παραβίαση του δικαιώματος στη ζωή ή της απαγόρευσης βασανιστηρίων, κρίνοντας ότι η αιτούσα δεν είχε προσκομίσει επαρκή αποδεικτικά στοιχεία για να στηρίξει τους ισχυρισμούς της.
Το Δικαστήριο έκρινε ομόφωνα ότι υπήρξαν οι εξής παραβιάσεις
Παραβίαση του Άρθρου 3 (απαγόρευση απάνθρωπης ή εξευτελιστικής μεταχείρισης) και του Άρθρου 13 (δικαίωμα αποτελεσματικού ενδίκου μέσου) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, εξαιτίας της «επαναπροώθησης» της αιτούσας στην Τουρκία.
Παραβίαση του Άρθρου 5 παράγραφοι 1, 2 και 4 (δικαίωμα στην ελευθερία και ασφάλεια), εξαιτίας της κράτησης της αιτούσας πριν από την «επαναπροώθησή» της στην Τουρκία. Το Δικαστήριο έκρινε ότι η άτυπη κράτηση της αιτούσας αποτέλεσε προοίμιο της «επαναπροώθησης» και στερείτο νομικής βάσης.
Παραβίαση του Άρθρου 13 (δικαίωμα αποτελεσματικού ενδίκου μέσου) σε συνδυασμό με τα Άρθρα 2 και 3 (κίνδυνος για τη ζωή και κακομεταχείριση κατά τη διάρκεια της «επαναπροώθησης»). Το Δικαστήριο έκρινε ότι το εθνικό νομικό σύστημα δεν παρείχε αποτελεσματικό ένδικο μέσο για παραβιάσεις που σχετίζονται με τα Άρθρα 2 και 3 κατά τη διάρκεια της «επαναπροώθησης».
Το Δικαστήριο έκρινε περαιτέρω, κατά πλειοψηφία (6 ψήφοι κατά 1), ότι δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 2 και 3 (κίνδυνος για τη ζωή και κακομεταχείριση κατά τη διάρκεια της «απώθησης»), θεωρώντας ότι η αιτούσα δεν προσκόμισε οποιοδήποτε εκ πρώτης όψεως αποδεικτικό στοιχείο για να τεκμηριώσει τους ισχυρισμούς της.
