Ειλικρινά δεν έχουμε γνώμη για το αν «πρέπει» ή «δεν πρέπει» να γίνουν εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ για νέα ηγεσία. Ούτε και μας πέφτει λόγος, εδώ που τα λέμε. Επίσης δεν ξέρουμε αν υπάρχουν στελέχη του που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το «μαγαζί» είναι βιώσιμο με τους όρους που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
● Ξέρουμε όμως ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης κινδυνεύει σε λίγο να μην είναι αξιωματική αντιπολίτευση.
● Ξέρουμε ότι η εικόνα αλληλοσπαραγμού των στελεχών και της ηγεσίας του αντικατοπτρίζει τη χειρότερη εσωκομματική κρίση που έχουμε δει εδώ και δεκαετίες.
● Ξέρουμε ότι το κόμμα παραπαίει μεταξύ διάλυσης, παρακμής και αποσύνθεσης, ότι οι δημοσκοπήσεις του δίνουν μονοψήφια πρόθεση ψήφου και ότι, αν συνεχιστεί αυτό το χάλι, τα πράγματα μόνο προς το χειρότερο μπορούν να πάνε.
● Ξέρουμε ότι ο ανταγωνισμός με τον Βελόπουλο και το ΚΚΕ – και σε καμιά περίπτωση με τον… Μητσοτάκη, ίσως ούτε καν με το ΠΑΣΟΚ – είναι κατάντια, εάν βεβαίως εξακολουθούμε να μιλάμε για κόμμα… εξουσίας.
● Ξέρουμε, τέλος, ότι ο πρόεδρος έχει εκλεγεί με το σύνθημα «μόνο εγώ μπορώ να νικήσω τον Μητσοτάκη» και, πέραν τούτου, ουδέν.
Έκτοτε όμως έχει μεσολαβήσει μια διάσπαση και επαπειλείται άλλη μία. Το κόμμα βρίσκεται δημοσκοπικά περίπου στο μισό από το ποσοστό στο οποίο το παρέλαβε πριν από έναν χρόνο. Και τώρα μαθαίνουμε με κάθε επισημότητα ότι ο πρόεδρος θέλει να του αλλάξει όνομα, να καταργήσει όλες τις δομές και να τις αντικαταστήσει με νέες, στις οποίες θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.
Αν τα μέλη του «κόμματος των μελών» δεν θέλουν να ερωτηθούν για το εάν εγκρίνουν τα πεπραγμένα, εμάς και πάλι δεν μας πέφτει λόγος. Δικό τους είναι, ό,τι θέλουν το κάνουν…
