Μέσα στον χαμό των συζητήσεων για τις επιπτώσεις της εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες, πολλοί είναι αυτοί που προβληματίζονται για το αν η δεύτερη προεδρική θητεία του θα επηρεάσει πολιτικές και ιδεολογικές στάσεις και ρεύματα ανά την υφήλιο και ειδικότερα στην Ευρώπη. Για το αν τα δικαιώματα θα υποστούν μια μεγάλη επίθεση και αν το περίφημο «πολιτικό εκκρεμές» θα κινηθεί με φόρα προς τα δεξιά.
Είναι αλήθεια πως τα όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό της μεγαλύτερης δύναμης – του αφεντικού, για την ακρίβεια – της Δύσης έχουν αντανάκλαση σε ολόκληρο το δυτικό στρατόπεδο. Αυτό δεν αμφισβητείται. Είναι όμως η εκλογή του Τραμπ ένα απροσδόκητο γεγονός που θα αλλάξει τον κόσμο ή μήπως οι αλλαγές που ήδη συντελούνται είναι αυτές που έφεραν την εκλογή του;
Κατ’ αρχάς η στροφή των ΗΠΑ στον εαυτό τους δεν είναι κάτι νέο: έχει προκύψει από την υποχώρηση της αμερικανόπνευστης παγκοσμιοποίησης προς όφελος της Κίνας.
Η μακροχρόνια επένδυση στο φθηνό εργατικό δυναμικό της μεγαλύτερης χώρας του κόσμου εκ μέρους της Δύσης προσέφερε στο Πεκίνο μια πρωτοφανή συσσώρευση τεχνογνωσίας και παραγωγικής ικανότητας, η οποία της επιτρέπει να αξιοποιεί όλα της τα πλεονεκτήματα για τον εαυτό της και όχι για να τροφοδοτεί τη δυτική ισχύ.
Οι Αμερικανοί αντιδρούν επιχειρώντας την εσωτερική τους ενδυνάμωση και αυτήν ακριβώς την ανάγκη εξέφρασε πιο καθαρά και πιο κατανοητά ο Τραμπ, ο οποίος δεν θα διστάσει να δέσει στο άρμα του την Ευρώπη προσελκύοντας τον επιχειρηματικό αφρό σε αμερικανικό έδαφος ή εκβιάζοντάς τη να θεραπεύσει τις αμερικανικές πληγές.
Όμως και αυτή η διαδικασία έχει αρχίσει επί της διακυβέρνησης του Τζο Μπάιντεν με την προσφορά ελκυστικών φορολογικών κινήτρων. Ομοίως η αμερικανική απαίτηση από τους Ευρωπαίους να πληρώνουν για την άμυνά τους έχει εκδηλωθεί από την εποχή του Μπάρακ Ομπάμα.
Όσο για τη «δεξιά / ακροδεξιά στροφή» στην Ευρώπη, αυτή έχει δρομολογηθεί πολύ νωρίτερα, με άξονα κυρίως το μεταναστευτικό, την ισλαμική τρομοκρατία, την πολιτική ομογενοποίηση των παραδοσιακών κυρίαρχων δυνάμεων, την άμβλυνση των ιδεολογιών και την αδυναμία της Αριστεράς να εκφράσει τις νέες ανάγκες, ανησυχίες και απαιτήσεις των πολιτών. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν είχαν ανάγκη τον Τραμπ για να πάνε δεξιότερα.
Τέλος, σε ό,τι αφορά τον καβγά για τη woke ατζέντα, ας πρόσεχαν όλοι όσοι, αντί να προτάσσουν την κλασική δυτική αξία για ισότητα όλων έναντι όλων, τη μόνη που μπορεί να παραγάγει κοινωνική δικαιοσύνη, έπεσαν στην παγίδα της διαρκούς δημιουργίας εξαιρέσεων προς όφελος κάθε είδους μειονοτήτων, ακόμη και αν αυτές καταργούσαν δικαιώματα πλειονοτήτων. Κάθε ακρότητα γεννά την αντίθετή της…
