Για τα φοιτητικά του χρόνια, στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, μίλησε -μεταξύ άλλων- ο Χρήστος Λούλης στην εκπομπή «Καλημέρα είπαμε;» της ΕΡΤ.
Εκείνη την περίοδο, όπως είπε ο ηθοποιός, είχε αφιερωθεί τόσο πολύ στην τέχνη της υποκριτικής και πως οι σπουδές τον είχαν συνεπάρει σε τέτοιο βαθμό που είχε ως αποτέλεσμα να απομακρυνθεί όχι μόνο από τους φίλους του, αλλά και από τους γονείς του.
«Όταν μπήκα στη σχολή ήταν σαν να ξαναγεννήθηκα. Χωρίζω τη ζωή μου στο πριν τη σχολή και μετά τη σχολή, είναι σαν να είμαι άλλος άνθρωπος. Έβλεπα τον κόσμο με τόσο άλλο χρώμα και άλλα μάτια, ήταν σαν να απλώθηκε ξαφνικά μπροστά μου ένα λιβάδι από πιθανότητες και δυνατότητες, λουλούδια, ζώα όλων των ειδών. Με είχε συνεπάρει τόσο πολύ αυτό το λιβάδι, που είχα συνέχεια το μυαλό μου να τρέξω, να παίξω, οτιδήποτε. Ήμουν τόσο πολύ δοσμένος, σαν να είχα πάρει μια φόρα και να πετούσα, δεν έβλεπα πίσω μου, μόνο μπροστά», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Ο ηθοποιός πρόσθεσε πως ήταν τέτοια η αφοσίωση στις σπουδές του, που είχε ως αποτέλεσμα να χάσει την επαφή με τους δικούς του ανθρώπους.
«Πρώτα απ’ όλα στη σχολή και λίγα χρόνια μετά είχα ξεκόψει από τους παλιούς μου φίλους, είχα ξεκόψει και από τους γονείς μου τους ίδιους. Δηλαδή, μιλούσα με τους γονείς μου όσο ήταν αναγκαίο σχεδόν. Ήταν σαν μια περίεργη, υποσυνείδητη προσπάθεια να γίνω κάποιος άλλος, να έρθω πιο κοντά στον εαυτό μου εν πάση περιπτώσει. Για μια χρονική περίοδο της τάξης των 2-3 χρόνων είχα φύγει από τους φίλους μου. Κάποια στιγμή μου έλεγαν “πού είσαι;” και πραγματικά δεν είχα χρόνο, ήμουν στη σχολή, μετά πήγαινα στο θέατρο, δούλευα και στο θέατρο, το άνοιγα το πρωί, μετά πήγαινα στη σχολή, μετά ξαναπήγαινα στο θέατρο και το κλείδωνα το βράδυ. Εκεί σε αυτή τη φάση, στα 22-23 σου, χάνεσαι».
