Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παραμέτρους της εκλογικής διαδικασίας του ΠΑΣΟΚ ήταν η στήριξη της οικογένειας Παπανδρέου στον Χάρη Δούκα, καθώς Νίκος (ευρωβουλευτής του Κινήματος) και Γιώργος έσπευσαν, άμεσα ο πρώτος και λίγο πιο συμμαζεμένα ο δεύτερος, να δηλώσουν τη στήριξή τους στην υποψηφιότητα του δημάρχου Αθηναίων.
Γιατί ήταν σημαντική αυτή η στήριξη; Κυρίως επειδή αποκάλυψε διάφορα πράγματα για το τι σημαίνει πλέον ο «παπανδρεϊσμός» για το κόμμα.
Κατ’ αρχάς είναι άλλο πράγμα οι «παπανδρεϊκοί» που έχουν την αναφορά τους στον Ανδρέα, τον εμβληματικό ιδρυτή του Κινήματος, που και σήμερα ακόμη θεωρείται (δημοσκοπικά) ως ο
σημαντικότερος ηγέτης της Μεταπολίτευσης, και άλλο αυτοί που έχουν την αναφορά τους στον Γιώργο.
Ο Ανδρέας έχει μια τεράστια διακομματική αποδοχή, ενώ στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος έχει συνδεθεί, περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, με το «Καστελλόριζο» και την πρόσκληση του ΔΝΤ, που αποτέλεσε την αφετηρία της αποσάθρωσης και παρ’ ολίγον διάλυσης του Κινήματος.
Επιπλέον οι εναπομείναντες «παπανδρεϊκοί» δεν αποτελούν κάποιο υπολογίσιμο – και σε καμιά περίπτωση ενιαίο – μπλοκ δυνάμεων, καθώς στις εσωκομματικές εκλογές μοιράστηκαν
μεταξύ Ανδρουλάκη, Δούκα και Γερουλάνου. Ακόμη και ο Κατρίνης, που επικαλέστηκε κατά κόρον τον Ανδρέα στην εκστρατεία του, δεν κατάφερε να ξεκολλήσει από το πενιχρό ποσοστό που του έδιναν προεκλογικά οι δημοσκοπήσεις.
Το συμπέρασμα λοιπόν που προκύπτει αβίαστα είναι ότι ο «παπανδρεϊσμός» μπορεί να έχει ιστορική, αλλά όχι πολιτική βαρύτητα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Υπ’ αυτήν την έννοια είναι εύλογη η απορία για το αν η παπανδρεϊκή στήριξη – και η άμεση αποδοχή της – έκανε τελικά καλό ή κακό στον Χάρη Δούκα…
