Το «σκληρό πρόσωπο» του ΕΣΥ αντιμετώπισε μια ηλικιωμένη ασθενής με άνοια που μεταφέρθηκε από το ΕΚΑΒ στο νοσοκομείο «Γεώργιος Γεννηματάς».
Η άτυχη γριούλα έμεινε νηστική και δεμένη σε ράντζο και σε κλίνη, επί τρία 3ωρα στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών και στη συνέχεια στην Γ’ Παθολογική κλινική.
Το εξοργιστικό, όμως, είναι ότι η γιαγιάκα όλο αυτό το διάστημα δεν είχε πρόσβαση σε νερό και φαγητό, γεγονός που καταστρατηγεί κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και συνθλίβει την αξιοπρέπεια του ασθενούς, σε ένα δημόσιο σύστημα υγείας, που ο υπουργός Υγείας Άδωνις Γεωργιάδης διαρκώς επαναλαμβάνει ότι… δεν καταρρέει!
Την τραυματική εμπειρία της ηλικιωμένης καταγγέλλει σε ανάρτηση της στο FB η επίκουρη καθηγήτρια Κλινικής Διαιτολογίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Λιάνα Πούλια.
«Εθνικό Σύστημα Υγείας 2024. Ηλικιωμένη ασθενής με άνοια και λιποθυμικό επεισόδιο μεταφέρεται με ΕΚΑΒ στο Γεννηματάς. Μετά από λίγες ώρες αποφασίζεται η εισαγωγή και ζητούν από τον άνδρα της που την συνοδεύει να φύγει, αφού η ασθενής θα μεταφερθεί σε θάλαμο», γράφει η κ.Πούλια και συνεχίζει να περιγράφει την απάνθρωπη ταλαιπωρία της γιαγιάς: «Μετά από 24 ώρες η ασθενής βρίσκεται δεμένη (!!!!) σε ένα ράντζο στην αναμονή των επειγόντων, εν αναμονή της μεταφοράς της στην κλινική αποσυντονισμένη, χωρίς σίτιση, μόνη. Μετά από λίγες ώρες μεταφέρεται στη Γ Παθολογική Κλινική του νοσοκομείου, που λόγω ενός κρούσματος Covid δεν επιτρέπεται το επισκεπτήριο. Διώχνουν όλους τους συγγενείς από την κλινική του νοσοκομείου Γεννηματάς και η ασθενής μένει μόνη και δεμένη στο κρεβάτι, χωρίς πρόσβαση σε τροφή και νερό για τρίτο 24ωρο, εκτός από ότι προλαβαίνει το ελάχιστο νοσηλευτικό προσωπικό να προσφέρει» περιγράφει με πίκρα η γιατρός και συνεχίζει:
«Εμείς ας μιλάμε για υποχρεωτική ανίχνευση διατροφικού κινδύνου, σεβασμό στις ανάγκες των ηλικιωμένων, δικαίωμα στη διατροφική φροντίδα και δικαίωμα σε αξιοπρεπείς συνθήκες φροντίδας και περίθαλψης. Ας μιλάμε στη θεωρία με την ελπίδα κάποια στιγμή να εφαρμοστούν και στην πράξη… Γιατί αν είμαστε αρκετά τυχεροί και φτάσουμε στα χρόνια της ασθενούς, ίσως κάποια στιγμή καταλάβουμε τη σημασία της θεωρίας αν εφαρμοστεί στην πράξη» καταλήγει με νόημα η κ. Πούλια.
