Πλήθος στιγμών τόσο από την προσωπική όσο και από την καλλιτεχνική του ζωή φέρνει στο φως ο Διονύσης Σαββόπουλος μέσα από το βιβλίο του με τίτλο «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα».
Ανάμεσα σε άλλα, ο γνωστός μουσικοσυνθέτης μίλησε για την εποχή που γνώρισε τη γυναίκα που έμελε να γίνει ο άνθρωπός του για μια ολόκληρη ζωή.
«Ήταν μια περίοδος ταλαιπωρίας, αλλά κάθε εμπόδιο σε καλό. Γιατί έτσι γνώρισα την γυναίκα που θα γινόταν η γυναίκα της ζωής μου. Ήταν μαθήτρια της τρίτης λυκείου τότε. Αμίλητη και κλειστή σαν όστρακο. Και τόσο όμορφη, που το βράδυ φωσφόριζε. Αλλά εγώ τότε τρέκλιζα ακόμη και μια με τους μπάφους, μια με τις απογοητεύσεις, δεν καταλάβαινα τον ρόλο που θα έπαιζε στη ζωή μου αυτό το πλάσμα» αναφέρει.
«Η μαθήτρια θα γινόταν η Ασπούλα, η γυναίκα μου εδώ και πενήντα επτά χρόνια, αλλά τότε, Άνοιξη του ‘67, εγώ ήμουν αλλού ντ’ αλλού, μου είχαν κολλήσει διάφορες έμμονες ιδέες. Αποφάσισα ότι ο κάλος στη φωνή δεν θα φύγει ποτέ. “Θα φύγω από τα τραγούδια”, σκεφτόμουν, δεν με ενδιαφέρουν πια. Θα βγάλω ναυτικό να μπαρκάρω, να θαλασσοπνιγώ» προσθέτει, μιλώντας για τις σκέψεις του εκείνη την περίοδο.
Σκέψεις που επισκίασαν οι σκληρές εμπειρίες που βίωσε, κατά την περίοδο της δικτατορίας, όταν συνελήφθη και ανακρίθηκε.
«Περνούσε λίγος καιρός κι έξαφνα τρελαινόμουν αλλιώς. Ναι! Να μπαρκάρω, να γνωρίσω καινούριους τόπους, μακρινές πόλεις, να γνωρίσω γυναίκες πολλές, να μάθω πολλές γλώσσες, να κάνω πολλά παιδιά, να έχω παιδιά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Τέτοια ονειρευόμουν και ξαφνικά ξυπνάω και είναι πάνω μου μια αρκούδα από τη Γορτυνία και με βαράει να ομολογήσω, διότι είμαστε στη χούντα πλέον και με έχουν τώρα στην ταράτσα στην Μπουμπουλίνας» γράφει, μεταξύ άλλων.
