Την κριτική της για τη νέα βιογραφική σειρά της ΕΡΤ «Η Μαρία που Έγινε Κάλλας» η οποία καταγράφει τη μεταμόρφωση της νεαρής Μαρίας Κάλλας από… ασχημόπαπο στη μεγαλύτερη ντίβα όλων των εποχών, έκανε η Πόπη Διαμαντάκου η οποία, καθώς φαίνεται, δεν έμεινε ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα.
Με μία αιχμηρή της ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η τηλεκριτικός σχολίασε πως η σειρά δεν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία να αποτελέσει μια αξιόλογη καλλιτεχνική προσπάθεια, παραμένοντας μια χαμένη ευκαιρία τόσο για το ελληνικό, όσο και για το διεθνές κοινό.
Επισήμανε δε, ότι η παραγωγή δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες για μια σειρά που ασχολείται με τη ζωή της Μαρίας Κάλλας, ακόμα και στα πρώτα της βήματα, ενώ τη χαρακτήρισε «φτωχή» παραγωγή που θυμίζει παλιές εποχές της ΕΡΤ.
Ως προς τη σκηνοθεσία, η Πόπη Διαμαντάκου τόνισε ότι είναι «διεκπεραιωτική» ενώ τα εξωτερικά γυρίσματα «πρόχειρα», προκαλώντας αρνητική εντύπωση.
Η κριτική της επεκτάθηκε όμως και στις ερμηνείες σχολιάζοντας ότι η Ελένη Ράντου παίζει μια «καρικατούρα αυστηρής μάνας», ενώ για τις προσπάθειες άλλων ηθοποιών, όπως του Μάξιμου Μουμούρη και του Ιωάννη Παπαζήση, σχολίασε ότι αναγνωρίζονται αλλά θεωρούνται μερικώς πετυχημένες λόγω αστοχιών στο σενάριο και το μοντάζ.
Ιδιαίτερη μνεία της κριτικής της έγινε στη νεαρή Κλεοπάτρα Ελευθεριάδου, που παρά το ταλέντο της, φαίνεται να στερείται καθοδήγησης, εμφανίζοντας μονοδιάστατη απόδοση του ρόλου.
Η ανάρτηση της Πόπης Διαμαντάκου
«Η Μαρία που έγινε…χαμένη ευκαιρία
Πάντως για Κάλλας έστω και στα πρώτα της βήματα σε μια Ελλάδα φτωχή, υπό τον ζυγό των κατακτητών, η “Μαρία” της ΕΡΤ δεν δείχνει να ‘χει τα προσόντα. Γιατί το όνομα Κάλλας προφανώς και δεν αρκεί για να δώσει λάμψη σε μια φτωχή παραγωγή που θυμίζει ΕΡΤ προ 30ετίας και βάλε.
Κρίμα γιατί ήταν ευκαιρία να δώσει δυναμικό καλλιτεχνικό παρόν η ΕΡΤ με μια παραγωγή υψηλών προδιαγραφών, να την προσέξουν και στο εξωτερικό και να βάλουμε τα γυαλιά στο Χόλιγουντ και την Τζολί, που δεν κατάφερε κι αυτή αλλο απ’ το να παλεύει ανεπιτυχώς επι δυο ώρες μπας και πάρει το Οσκαρ. Η σκηνοθεσία επιεικώς διεκπεραιωτική (κρίμα γιατί η Μαλέα στα “Καλύτερά μας χρόνια” μας άρεσε). Οι εξωτερικές σκηνές τόσο πρόχειρες που προκαλούν θυμηδία.
Το διαρκώς στενό κάδρο στα εξωτερικά γυρίσματα, μην τυχόν και φανεί κανένα συγχρονο κτήριο μας προκαλεσε ασφυξία. Το πιο αστείο- λυπαμαι που το λέω- η επιλογή των εξωτερικών χώρων.
Εκείνα τα μίζερα θαμνάκια, που παρίσταναν το φυσικό ντεκόρ το ίδιο πάντα για ένα σωρό εξωτερικες σκηνές, έμοιαζαν με παρτέρι εξω απο την ΕΡΤ (αυτό ήταν μήπως;) Χαθηκε ο Εθνικός Κήπος? Ιδιος ήταν και στον μεσοπόλεμο. Και μπορεί η Αθήνα να ειναι μια πόλη που δεν έχει κρατήσει τις μνήμες της αλλά υπάρχουν γειτονιες, οι οποίες κάλλιστα θα μπορούσαν να γίνουν σκηνικό μεσοπολέμου Κι αν δεν ηξεραν που να τις βρουν ας ρωτούσαν μελετητές. Για παράδειγμα η MONUMENTA και η Ειρήνη Γρατσία έχουν πλήρεστατες καταγραφές κτηρίων και περιοχών.
Ατύχησε όμως η “Μαρια” και στις ερμηνείες. Η Ελένη Ράντου παίζει την …Ράντου, καρικατούρα αυστηρής μάνας σε μάλλον κωμικές σκηνές Να υποθέσω ότι μελέτησε, όπως θαπρεπε, την επιστολή της μητέρας της Κάλλας προς την Κάλλας, που βρίσκεται εδώ, στο Μουσείο Κάλλας, στην Μητροπόλεως, και κατάλαβε αυτό που βλέπουμε; Τι να πω!
Κάπως σώθηκε ο Μαξιμος Μουμούρης με τα γερμανικά του και την άψογη προφορά, κάπως και ο Ιωαννης Παπαζήσης ως βαρύτονος Μαγκλιβέρας και κατοπινός εραστής της Μαρίας, αν και τον χτύπησε αλύπητα η ασυναρτησία του μοντάζ. Εδώ εγινε το μεγάλο πανηγύρι.
Ειδικώς στο 6ο επεισόδιο, όπου γίνεται αναφορά στο πατριωτικό γεγονός της διάσωσης των αρχαίων αγαλμάτων απο Έλληνες αρχαιολόγους και υποτίθεται ειχε ενεργό συμ.ετοχή και ο Μαγκλιβέρας, γίνεται το αλαλούμ με το περίφημο κυκλαδικό ειδώλιο, τον αρπιστή, που θέλουν να τον κλέψουν οι Γερμανοί, αναλαμβάνει η Κάλλας, να εμποδίσει, το βουτάει απο το βσθρο, εμφανίζεται πιτσιρικάς που κρύβεται στο βάθρο και το ειδώλιο επανεμφανίζεται για να το βουτήξει χέρι που ξεφυτρώνει απο την κρυψώνα του βάθρου και εδώ ειδώλιο, εκεί ειδώλιο, που πήγε το ειδώλιο…νάτο το ειδώλιο στη σκηνή της λυρικής χωμένο στα σκηνικά πίσω απο την Κάλλας που τραγουδάει μαζί με τον Μαγκλιβέρα, που παραλίγο να πνιγεί μόλις το ειδε…Προφανώς κάποια πλάνα φαγώθηκαν στο μοντάζ και η αφήγηση σαν να έπαθε …λόξυγγα.
Η πολύ νεαρή Κλεοπάτρα Ελευθεριάδου, πολύ ταλαντούχα λένε και με δική της ωραία φωνή, δεν δείχνει νάχε ιδιαίτερη καθοδήγηση για το πως θα ερμηνεύσει τη Μαρία. Γλυκούλα, γελαστή και ολόιδια σε όλες τις σκηνές, ειτε σαν ερωτευμένη, ειτε σαν πολύφερνη σοπράνο στη σκηνή, ειτε συνεσταλμένη και άβγαλτη Μαρία, είτε αδικημένη απο τους φθονερούς συναδέλφους της ολόιδια, σαν να κυλούν όλα νεράκι απο πάνω της.
Ναι, είναι δύσκολο αν δεν έχει αποδειχθεί ακατόρθωτο να γίνει ταινία ή τηλεοπτική σειρά η ζωή ενός Μύθου (απ τον Ελβις και την Μονρόε μέχρι την Κάλλας). Μπορεί όμως να γίνει ένα καινούργιο καλοφτιαγμένο, λαικό παραμύθι, όπου η αλήθεια κρατάει τον μικρότερο ρόλο στην μυθοπλασία, για να χαζεύουν οι μαγεμένοι αλλά και όσοι δεν τους πρόλαβαν (όπως ο Καζαντζίδης του Τσεμπερόπουλου). Κρίμα για την ΕΡΤ τόσο καλοί ηθοποιοί, τόση προσπάθεια, τέτοια αποτυχία».
Η επίσημη σύνοψη της ΕΡΤ για την τηλεοπτική σειρά «Η Μαρία που Έγινε Κάλλας»
Παρακολουθούμε τη Μαρία μέσα από τη σχέση της με τα βασικά πρόσωπα της νεανικής ζωής της: τη μητέρα της, την Ισπανίδα δασκάλα της, τον βαρύτονο εραστή της, την πιανίστρια αδελφή της, τον Γερμανό μαέστρο. Όμως, καθένας από αυτούς, εντυπωσιασμένος από το ταλέντο της, έχει άλλα σχέδια για τη Μαρία. Μ’ ένα ταξίδι ανάμεσα στην αγάπη και την αιωνιότητα, η Μαρία ψάχνει κάποιον που θα την αγαπήσει γι’ αυτό που είναι, χωρίς όρους ή απαιτήσεις. Η έλλειψη αγάπης αποτελεί την κινητήρια δύναμη, ώστε να αναπτύξει το ταλέντο της και να καλλιεργήσει τη μοναδική φωνή της, που αποτελεί σημείο αναφοράς και ορόσημο για την όπερα παγκοσμίως, ακόμα και σήμερα.
Η σειρά σε σκηνοθεσία και σενάριο της Όλγας Μαλέα, βασίζεται στη συλλογή πληροφοριών από το βιβλίο «Η Άγνωστη Κάλλας» του ιστορικού Νικόλα Πετσάλη-Διομήδη.
