Ο ηγέτης κρίνεται για τις επιλογές και το έργο του στην συγκεκριμένη συγκυρία, στο οποία ηγήθηκε της χώρας, από τις εναλλακτικές που υπήρχαν, τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς, από το διεθνές και Ευρωπαϊκό περιβάλλον.
Φυσικά, όταν η αξιολόγηση γίνεται από κάποιον, όπως εγώ, που συμμετείχε στην συλλογική προσπάθεια, τότε σίγουρα έχει έντονο και το υποκειμενικό στοιχείο.
Την περίοδο της πρωθυπουργίας του Κώστα Σημίτη, 1996-2004, έχουμε διεθνώς την μονοκρατορία των ΗΠΑ, με τα θετικά και τα αρνητικά της. Έχουμε την εμφάνιση της διεθνούς τρομοκρατίας, την ένταση της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, με αιχμή τις χρηματοοικονομικές αγορές και τις ΤΠΕ, την υποχώρηση της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας, τις συγκρούσεις στα δυτικά Βαλκάνια, την αστάθεια στην Τουρκία και την Μέση Ανατολή.
Σ’ αυτό το διεθνές, Ευρωπαϊκό και Περιφερειακό περιβάλλον, η χώρα μας έπρεπε:
α). Να ενισχύσει την αμυντική της ικανότητα, συνεπώς μεγάλους και ακριβούς εξοπλισμούς, για να εξασφαλίσει την αποτρεπτική δύναμή της, την ασφάλεια της Κύπρου και την σταθερότητα στα Βαλκάνια.
β). Να κατασκευάσει τις βασικές αναπτυξιακές υποδομές, δρόμους, αεροδρόμια, λιμάνια και σιδηροδρομικό δίκτυο, για να μπορέσει να σταθεί στο ευρωπαϊκό και διεθνές ανταγωνιστικό οικονομικό περιβάλλον.
γ). Να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο και να δημιουργήσει μια παραγωγική και εξωστρεφή οικονομία, να εντάξει την χώρα στον σκληρό πυρήνα της ΕΕ, την ΟΝΕ και το Ευρώ, συνεπώς στενή δημοσιονομική πολιτική, για να εξασφαλίσει την σταθερή πορεία της, ως μέλος της πιο ισχυρής οικονομικής Ένωσης στον κόσμο.
δ). Να προσαρμόσει το κράτος και το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα, στις ανάγκες των ανθρώπων και στις δυνατότητες της οικονομίας.
ε). Να οργανώσει τους ΟΑ, για να αναπτύξει τις αθλητικές υποδομές της, να τοποθετήσει την χώρα μας στις 20 πιο σημαντικές χώρες του κόσμου και να ικανοποιήσει την ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας, να αποκτήσει ρεαλιστική αυτοπεποίθηση.
Για την Θεσσαλονίκη και την Βόρεια Ελλάδα, το πιο εμβληματικό έργο, με γεωστρατηγική και αναπτυξιακή σημασία, που ξεκίνησε και κατασκευάστηκαν μεγάλα τμήματά του, είναι η Εγνατία Οδός. Επίσης σημαντική ήταν και η επέκταση της οικονομικής δραστηριότητας στις βαλκανικές χώρες.
Κάποιοι στόχοι δεν επιτεύχθηκαν, δεν χτυπήθηκαν χρόνιες παθογένειες, ιδιαίτερα στον εκσυγχρονισμό του κράτους, του δημόσιου συστήματος υγείας και παιδείας, την ισορρόπηση του ασφαλιστικού συστήματος, την Περιφερειακή σύγκλιση, την διαφάνεια στις σχέσεις του δημόσιου με την ιδιωτική οικονομία και τους πολίτες.
Σήμερα, πολλά από αυτά είναι κεκτημένα και γιαυτό ίσως αδιάφορα για την πλειοψηφία των πολιτών, που έζησαν την πολύπλευρη κρίση 2008-2018.
Όμως, είναι και τα αναχώματα που κράτησαν την χώρα όρθια, την διατηρούν σε σχετική ασφάλεια στην πολύ ταραγμένη εποχή μας και είναι τα εργαλεία που διαθέτει η χώρα μας και η Κύπρος για να αντέξει στις αβεβαιότητες και τους κινδύνους, που έχουμε μπροστά μας.
Σίγουρα, αργότερα, με την ασφάλεια της χρονικής απόστασης, θα υπάρξουν πιο ολοκληρωμένες και πιο ακριβείς αξιολογήσεις.
