Έχει τίποτα αλλάξει στον κόσμο από τον 19ο αιώνα; Είναι λιγότερη η διαφθορά, η κατάχρηση εξουσίας, η κενότητα, η υποκρισία, η απληστία, η υπέρμετρη φιλοδοξία ή η εκμετάλλευση των αδυνάτων;
Ο Γιάννης Κακλέας πιστεύει ότι όλες οι παρεκτροπές που στιγματίζουν το ανθρώπινο γένος παραμένουν ισχυρές μέχρι τις μέρες μας. Κατ’ επέκταση επιχειρεί να προσαρμόσει στην εποχή μας τον «Επιθεωρητή» του Γκόγκολ (1836). Ένα έργο που έχει τη μορφή μιας κωμωδίας παρεξηγήσεων, αλλά στην ουσία καυτηριάζει και διακωμωδεί τη σαθρότητα της ανώτατης τάξης και διαδραματίζεται σε μια μικρή επαρχιακή πόλη χωμένη στα βάθη της Ρωσίας.
Εκεί καταφθάνει ο καταχρεωμένος τυχοδιώκτης Χλεστιακόφ μαζί με τον υπηρέτη του, Οσίπ, σκορπώντας πανικό και φόβο στους τοπικούς άρχοντες που, με αρχηγό τους τον Έπαρχο, θεωρούν ότι είναι ένας κρατικός επιθεωρητής, ο οποίος ήρθε ινκόγκνιτο για να ξεσκεπάσει τα κακώς κείμενα. Βυθισμένοι στην παρανομία, στις καταχρήσεις και στη σπατάλη των δημόσιων πόρων, επιδίδονται σε μια σειρά από κολακείες για να τον εξευμενίσουν.
Οι παρεξηγήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, μέχρι τον απόλυτο εξευτελισμό τους. Γιατί όταν ο Χλεστιακόφ φεύγει, έχοντας αποσπάσει χρήματα και ερωτικά «ανταλλάγματα», μαθαίνουν πως καταφθάνει στην πόλη ο πραγματικός επιθεωρητής.
Ο Γιάννης Κακλέας προσπάθησε να συνδυάσει τη σάτιρα του Γκόγκολ με ανάλογες σημερινές καταστάσεις. Η υπερβολικά πληθωρική παράστασή του, όμως, σκοντάφτει στην έλλειψη οικονομίας. Όλα είναι υπερτονισμένα. Η εκκωφαντική μουσική εντείνει τη σύγχυση, το σατιρικό βίντεο δεν ξεπερνά τα απλουστευτικά βίντεο του Tik-Tok, η σκηνοθεσία γλιστράει στη λύση της εύκολης αναπαράστασης.
Από την άλλη, οι πρωταγωνιστές της είναι απογοητευτικοί. Ο Θοδωρής Σκυφτούλης (Επιθεωρητής) επαναλαμβάνει τη γνωστή του μανιέρα. Μόνο που εδώ η, χωρίς διακυμάνσεις, τρανταχτή φωνή του ισοπεδώνει τον ρόλο και του αφαιρεί κάθε ίχνος χιούμορ. Αντίθετα ο καλός ηθοποιός Στέλιος Μάινας (Έπαρχος) δίνει μια άνευρη ερμηνεία.
